Een hele rare gewaarwording, rijdend op A1 van mijn oude naar mijn nieuwe huis. Voor het tijdstip van de dag is het bijzonder druk op de weg, want normaliter kun je hier om 10:00 uur ‘s morgens gewoon stevig 120 rijden. Alleen vandaag is het anders. Heel veel vrachtverkeer en harder dan 80 lukt niet. Vaak sta ik nog stil ook. En dan ook nog proberen om die ene vrachtauto te zien.

Even een flashback naar de dag ervoor. Na een lange werkdag geen tijd gehad om aan mijn verjaardag te denken. Helaas was de telefoon al afgesloten dus die mensen die me willen feliciteren en die mijn mobiel niet hebben, kunnen me dit jaar niet bereiken. Terwijl ik de deur van de trappenhal open doe ben ik aan het bedenken hoe ik de laatste dozen in zal pakken. Wat als eerste en wat als laatste. Hoewel ik op dit adres eigenlijk geen post meer zou moeten ontvangen open ik toch uit gewoonte de brievenbus. Er ligt een briefje in. “Beste Theo, we hebben u vandaag telefonisch niet kunnen bereiken dus via deze weg laten wij u weten dat we niet om 8:00 uur maar om 7:00 uur met de verhuizing beginnen”. Ik laat het even op me inwerken. Crap dat betekend dat ik er om 6 uur uit moet.

In plaats van de voorgenomen instant pasta had ik al besloten dat ik een patatje zou gaan halen. Ik ben immers jarig en patat is in elk geval feestelijker dan zo’n namaak maaltje. Het voorgenomen biertje laat ik maar achterwege want 6:00 uur is iets te vroeg en ik kan het niet maken om te laat op te staan. Als er vier mensen door je apartement lopen dan kun je niet in je pyama rondlopen. Al twee weken ben ik elke avond tot 23:00 uur bezig geweest met het voorbereiding van de verhuizing. En ook vanavond is het niet anders. Moe maar voldaan ga ik naar bed.

Vijf voor zeven in de ochtend. De vrachtwagen arriveert met in zijn kielzog een busje die een lift meetrekt. De lift wordt aangesloten en op het moment dat ze hem aanzetten knalt bij mij een stop eruit. Kortsluiting in de lift. Ik dacht dat begint lekker. Maar achteraf was dit het enige probleempje. Om 8:00 uur staat het meeste al op de begane grond en de twee mannen die met het busje zijn gekomen vertrekken met de lift. Om kwart voor negen is de vrachtwagen geladen en ze vertrekken. Nog voor de chauffeur de contactsleutel omdraait geeft hij me nog wat instructies. Ze moeten eerst naar een andere klus vandaar dat ze een uur eerder gekomen zijn. Hij belt me als ze bij mijn nieuw adres zijn.

Dat gaf me wat extra tijd om niet direct in de auto te moeten springen. Om half tien start ik mijn auto om de achtervolging in te zetten. Op het moment dat ik op de A1 komt bedenk ik me opeens dat het heel raar is. Daar ergens rijdt een vrachtauto, bestuurd door volslagen onbekenden, waarin je hele hebben en houden zit. Wat als ze verongelukken? Of erger als ze je spullen niet meer komen brengen. Dan ben je alles, maar dan ook alles kwijt. Een compleet belachelijke gedachte natuurlijk. Want het kan je altijd overkomen dat je alles kwijt raakt. Een natuurramp of brand kan alles vernietigen. Maar ook een inbreker kan de meest waardevolle dingen meenemen. Alleen sta je daar nooit echt bij stil.

Terwijl ik deze BLOG type zit ik voor het eerst in mijn nieuwe huis op de bank. Genietend van het resultaat van 2 maanden hard werken. Natuurlijk zijn er nog kleine dingen die gedaan moeten worden. Maar het is mooi geworden. De buurvrouw heeft van de week mijn huis schoon gemaakt. En als welkomst kadeau heeft ze ook wat planten neer gezet. Super.