Mijn Ergo therapeute vind dat ik zo lang mogelijk moet vasthouden aan tweemaal daags een rust periode. Ook – of eigenlijk beter gezegd – juist nu mijn re-integratie-proces is begonnen. Zo’n rust periode houdt in dat ik 20 tot 25 minuten op bed ga liggen, niet slapen maar liggen.

Dit was overigens ook een van haar tips na mijn eerste bezoek aan haar. Ik heb ze altijd gecombineerd met een meditatie, omdat ik dan zowel lichamelijk als geestelijk ontspan. Toen ik weer wat aan het opkrabbelen was, was het tijdens een van deze meditaties dat er iets vreemds ontstond.

Ik begon me opeens ontzettend klein te voelen, alsof ik een ieniemienie mensje was dat daar op dat grote tweepersoonsbed lag. Terwijl het gevoel van kleiner worden toenam, voelde ik me niet meer aanwezig in het lichaam dat daar op dat bed lag.

Ik voelde me wel verbonden met dat lichaam, maar het voelde niet meer als mijn eigen lichaam, alsof we niet één maar toch ook wel weer één waren. Ik werd als het ware meer een soort van toeschouwer die door de ogen van dat lichaam mee mocht kijken. Het gevoel van kleiner worden werd intenser en intenser en het was alsof we zo klein werden dat we uit de slaapkamer leken te verdwijnen.