Langzaam begin ik te ontwaken uit mijn winterslaap. Zangvogels zingen er vrolijk op los, alsof ze als herauten het begin van de lente aankondigen. En terwijl ik de slaap uit mijn ogen wrijf ontdek ik, nadat ik datum op mijn horloge zie, dat het Chinese nieuwe jaar al is begonnen, het jaar van de tijger. Laat dat nu net mijn chinees sterrenbeeld zijn. Dit kan geen toeval zijn, dit wordt mijn jaar.

Langzaam sta ik op en maak ik mijn spieren los, die hebben te lijden gehad van deze lange winterslaap. Nu ik er zo over begin, ik kan me niet meer herinneren wanneer we voor het laatst zo’n lange winter hebben gehad. Enigszins nog wat versuft loop ik naar de badkamer en zet – nog op de volle automaat – de radio aan. De melodie van Caro Emeralds, ‘On a night like this’ en haar stem stemmen mij vrolijk.

[media id=54]

Ik aanschouw mezelf in de spiegel en zie een gezicht dat ik niet herken. Zelfs als ik na een scheerbeurt een vertrouwd glad geschoren gezicht heb herken ik mezelf nog steeds niet in het gezicht dat ik zie in de spiegel. Ik zie een man die uitgerust is, ogen die me vol zelfvertrouwen en vastberadend aankijken. Even denk ik dat ik een jongere versie van mezelf zie, want die vastberadenheid was ik kwijt geraakt en het zelfvertrouwen heeft in de loop der tijd een aantal deuken opgelopen.

Zonder verder ook maar enige aandacht te besteden aan het onbekende gezicht dat ik in de spiegel zag, neem ik een douche. Door de luidspreker van de radio klinken de eerste noten van Halfway gone van Lifehouse. Stil aan begin ik me te beseffen dat de wereld niet heeft stil gestaan gedurende mijn winterslaap. Nieuwsgierig Benieuwd naar wat er nog meer gebeurd is kan ik haast niet wachten om weer achter mijn laptop te kruipen.

[media id=55]

Nadat ik me eenmaal met een kop koffie achter mijn laptop heb geplaatst, hoor ik het geluid van ganzen die weer naar het zuiden trekken – de winter is nu echt ten einde. Vreemd genoeg heb ik niet echt de behoefte om mijn laptop aan te zetten. Ik voel me heerlijk en van dat gevoel wil eigenlijk nog even wat langer genieten. Nog heel even, nog heel even dichtbij mezelf zijn, voordat ik me weer in het feestgedruis stort dat we leven noemen.

Lang kan ik het niet meer uitstellen, want ik ben toch eigenlijk best benieuwd hoe het met mijn mede bloggers gaat. In gedachte ga ik alle blogjes die ik volg langs en bij elke blog sta ik even stil. Gewoon benieuwd naar hoe het hen is vergaan en voor elke blogger komt er een vraag in me op die ik hem/haar zou willen stellen. Nog voor ik ze allemaal in mijn hoofd ben langsgegaan, zie ik het aantal ongelezen berichten in mijn feed-lezer.

Ik denk dat ik nog heel even geniet van het ontwaken uit de winterslaap. Even wennen aan die herwonnen zelfvertrouwen en vastberadenheid. En binnenkort, echt heel binnenkort, ga ik al die ongelezen RSS-feeds bekijken. Tot die tijd wil nog even genieten en moet ik nog even wennen aan de vernieuwde Theo.

Een weekend geleden, was het jaarlijks personeelsfeest van het bedrijf waar ik werk. Op zich had ik daar een dubbel gevoel over, want op vrijdagavond was ik uitgenodigd  voor de bruiloft van een collega, op zaterdag dat personeelsfeest en op zondag de cursus Chi Kung en daarna nog een verjaardag. Dat vond ik een beetje te veel van het goede.

Normaal gesproken zou ik het allemaal bezocht hebben, maar op de een of andere manier geeft Chi Kung me ook de kracht – is niet echt het juiste woord, maar bij gebrek aan beter laat ik het gewoon lekker staan – om de mensen van de verjaardag te bellen en ze uit te leggen dat ik er eigenlijk geen sjoege in had. Die mensen begrepen het volkomen en we maakte meteen een afspraak voor een ander weekend.

Maar goed dat personeelsfeest was dus echt super gezellig. In kleine groepjes moesten we in een sloep – dat is een soort roeibootje maar in dit geval met buitenboord motor – over een meer een puzzeltocht doen. Nu was het die zaterdag echt super mooi weer en dan knallen die kleuren zo mooi als je foto’s maakt.

Van dat varen op het water ontspande ik echt helemaal en ik vergat zelfs even de tijd, toen ik met de vriendin van een collega in gesprek raakte. Voor ik het me besefte was de boottocht ten einde en waren we al op weg om aan te meren in de haven.

De dag erop vroeg ik aan mijn Chi Kun leraar of water in zijn algemeenheid een kalmerende werking op mensen heeft. Het antwoord was niet verrassend, het element water staat ook voor de winter en de winter is een seizoen voor ontspanning. Eigenlijk gewoon best fascinerend die vijf elementen die de Chinezen ontdekt hebben, maar daarover later ongetwijfeld meer.

Iemand vroeg me of ik wat foto’s wilde laten zien. Nu vind ik dat best lastig, want aan de ene kant zit ik in zijn algemeenheid niet te wachten op kritiek, maar zoals mijn fotografie leraar ons duidelijk vertelde, je maakt een foto deels, omdat je hoopt dat een ander hem mooi vind, maar vooral omdat je hem zelf mooi vindt. Hier een aantal foto’s die ik schoot tijdens de praktijkdag van mijn fotografie cursus. Met 10 cursisten werden we in Deventer gedropt en daar moesten we het geleerde in praktijk brengen. Ook op deze dag had ik het geluk dat het zonnig was en dat de kleuren zo mooi knalde, scheelde me in elk geval tijd met het niet hoeven te bewerken.

In deze foto heb ik bewust een klein detail van de molen gefotografeerd, uiteindelijk weet iedereen dat het een molen is, en vind ik de lijnen heel mooi naar voren komen.

Hier heb ik wat met lijnen gespeld, eigenlijk word je stiekem van linksonder naar het centrum van de foto geleid.

Dankzij de cursus leerde ik hoe je kunt fotograferen zonder flitser. Deze foto heb ik binnen in de molen gemaakt en ook hier kon ik zonder flitser een mooie foto maken. Ik vond het bordje met verboden toegang bijzonder grappig, zeker als je weet dat het die dag een open molen dag was.

Een beetje spelen met de sluitertijd en zo’n – anders zo dooie steeg – komt tot leven door de fietser die wat vervaagt door de foto fietst.