Het was zo’n dag waarop alles tegen zit. Ze was samen met haar man en dochtertje nog even de stad in geweest, om de last-minute kerst inkopen te doen. Hoewel het de laatste tijd niet echt boterde tussen haar en haar man, keek ze toch uit naar het naderende kerstfeest. Dit jaar had ze alle vragen van familie en vrienden afgewezen, in de hoop dat twee dagen samenzijn met haar man hun relatie kon redden.

Tot overmaat van ramp was ze tijdens het winkelen haar man en dochtertje uit het oog verloren en liep ze radeloos naar het centraal station. Verschillende gedachten spookten door haar hoofd. Waarom bleef ze nog bij hem? Was het echt alleen vanwege hun dochter of was er ergens nog een vleugje romantiek? Ze wist het niet meer, alles was logisch en onlogisch tegelijk.

Vrij snel nadat ze elkaar hadden ontmoet gingen ze samenwonen en kort daarna waren ze met elkaar getrouwd. Op zich was dat iets wat ze wel wilde, maar niet zo snel nadat ze elkaar ontmoet hadden. Het had haar soms benauwd, dat het allemaal zo snel ging. Toen ze hem vertelde dat ze zwanger was wilde haar man dat ze zo snel mogelijk zouden trouwen, om een naderende confrontatie met zijn ouders uit de weg te gaan. Dat had ze hem wel eens verweten, maar ze wist dat hij na al die jaren nog steeds angst had voor zijn ouders. Ze had hem wel eens lafbek genoemd, maar hij was er nooit op ingegaan.

Zijn ouders waren ook de reden dat ze elkaar net uit het oog waren geraakt. Terwijl ze nog even snel een jurkje aan het passen was voor tijdens de kerst, zei hij dat het haar goed stond voor tijdens het bezoek aan zijn ouders op eerste kerstdag. Ze vond dat een botte opmerking en vroeg hem of ze dit jaar niet gewoon thuis konden blijven. Het was natuurlijk een patstelling, want hij zou nooit het lef hebben om nee te zeggen tegen zijn ouders. Wat er daarna gebeurde wist ze niet meer, ze was boos geworden en teruggegaan naar het pashokje. Nadat ze haar eigen kleren weer had aangetrokken kwam ze tot de ontdekking dat hij nergens te zien was en dat hij blijkbaar hun dochtertje had meegenomen.

Haar man had haar net op haar mobiele telefoon gebeld om te vragen waar ze was. Ze had hem verteld dat ze elkaar zouden zien bij het centraal stations, maar op de achtergrond hoorde ze haar dochter huilen en haar moederhart brak. Ze had haar man verteld waar ze liep en hij wist dat ze vlak bij een plein was, waarom heen diverse cafeetjes en andere horeca gelegenheden waren. Daar zouden ze afspreken. Vlak voordat ze op de afgesproken plaats was passeerde ze een bushalte waar het wemelde van de mensen. Er stond een jongeman in een keurig maatpak en een aantal moeders die met hun kinderen wachtten op de bus die hen naar hun veilig thuis zal brengen. Ze wist het niet meer, waar was het allemaal misgegaan. Aanvankelijk was hun hele relatie net een afspiegeling van een romantische comedy. Het enig verschil was dat ze niet al jaren om elkaar heen draaiden, want was het liefde op het eerste gezicht geweest.

Haar blik viel op een man, die haar vanaf een bankje bij de bushalte aankeek. Op zich een aantrekkelijke man, maar de manier waarop hij haar keurde vulde haar met een gevoel van misselijkheid. Ze wilde geen vleeswaren zijn dat gekeurd wordt, daarvoor vond ze zichzelf te oud voor. Ze keek hem aan en even was het alsof hij diep in haar ziel kon kijkten, tot hij afgeleid werd door het overgaan van een mobiele telefoon. Ze wilde nog een bitse opmerking tegen de man maken, maar ze besloot om er maar geen aandacht meer aan te besteden en liep naar de plek waar ze met haar man had afgesproken had. Niet heel veel later zag ze dat haar dochter op haar af kwam lopen en ze knuffelde haar stevig. Stil maar liefje ik zal je nooit in de steek laten ik zal altijd voor je zorgen. En terwijl ze haar dochtertje knuffelde nam ze de beslissing over hoe ze verder zou gaan.

Haar donkere haren wapperden in de wind, als de manen van een donkere amazone die in vol galop door de groene dalen van het Andes gebergte rent. Vanaf een bankje bij een bushalte sloeg ik haar gade, terwijl ze op een stevige pas voorbij liep en schichtig om haar heen keek. Normaliter is de winter niet de periode waarin je de contouren van een lichaam door de kleding kunt zien, wat dat aan gaat prefereer ik de lente, maar deze dame zat echt goed in haar vel. Ze droeg een spijkerbroek die net niet helemaal strak zat, maar toch redelijk dicht op de huid van haar benen. De contouren van de spijkerbroek verraadde dat ze een redelijk afgetraind lichaam heeft. Helaas was er die winterjas waardoor de contouren van haar bovenlichaam slecht in te schatten waren. Maar het is anatomisch onmogelijk dat haar bovenlichaam niet net zo perfect is als het onderstel.

Toen ze voorbij liep wist ik weer waarom een spijkerbroek bij sommige vrouwen zo ontzettend goed staat. Ze wiebelde met haar perfecte kont alsof ze de clip “Baby makes her blue jeans talk” van “Doctor hook” naspeelde. Even was daar het oogcontact, even mocht ik kijken in die ogen. Die donkere ogen, alsof de almachtige zelf, speciaal voor haar twee perfecte knikkers had gepolijst uit het zuiverste basalt, en in die ogen zag ik wanhoop.

Het kortstondig oogcontact werd verbroken door het geluid van een mobiele telefoon die overging. Een jongeman in een veel te duur maatpak, zocht naarstig in zijn zakken naar zijn telefoon. Het ongting me verder of hij hem nog op tijd kon vinden voordat de beller aan de andere kant de telefoon op hing. Ik liet mijn blik glijden over al die mensen die dezelfde kant opliepen als die ene amazone, ze was weg.

Apathisch staarde ik voor me uit. In mijn gedachte probeerde ik haar voor mijn geest te halen. Ik wilde dat beeld voor eeuwig opslaan. En nadat ik weer terug op aarde was zag ik een man passeren met zijn huilende dochter. Er was geen twijfel mogelijk, dit moest de dochter zijn van mijn amazone. En terwijl mijn ogen het meisje en de man volgden zag ik dat ze op mijn amazone afliepen, het kleine meisje versnelde haar pas.

De afstand tussen ons was net te groot om te horen wat er besproken werd, maar het was duidelijk dat ze elkaar, even tevoren, uit het oog waren verloren. Ik kreeg een brok in mijn keel toen ik zag hoe de amazone haar dochter in haar armen nam, en ik weet zeker dat ze haar dochter beloofde dat ze elkaar nooit meer uit het oog zouden verliezen.