Category Archives: Lifeblog

Op reis

Posted on by
4

Begin januari hadden we de jaarlijkse veroordelingsgesprekken weer, je kent ze vast wel. Het is een lateraal gesprek, want je krijgt te horen wat je goed doet en wat je minder goed doet. Dat eerste is te weinig en te laat, want wat vaker een schouderklopje krijgen is ook wel eens prettig. En dat laatste daar kan ik gewoon helemaal niks mee. Als je mij vertelt dat ik een half jaar geleden of een jaar geleden iets niet goed deed dan is dat te laat. Zeg het me gewoon direct nadat je het constateert. En het meest ergerlijke vind ik dat je je manager of je projectleider nooit terug mag beoordelen.

Maar goed. Jaarlijks terugkerend item is dat ik mensen niet het gevoel geeft dat ik luister en dat klopt. Ik sluit me er bewust voor af, want als ik dat niet doe dan word ik daar soms gek van. Het openbaar vervoer ontwijk ik bijvoorbeeld ook. En waarom? Ik ben blijkbaar benaderbaar, dat bedacht ik me onlangs. Het overkomt mij namelijk erg vaak, dat als ik ergens sta te wachten bij een bushalte of in de supermarkt. Een volslagen onbekende spreekt mij dan aan en vertelt tussen neus en lippen door zijn of haar levensverhaal. En om eerlijk te zijn zit ik daar niet altijd op te wachten, want soms heb ik genoeg aan mijn eigen sores.

Zo is het me al eens overkomen, dat een vrouw van rond de 65 naast me stond bij een bushalte. Ik was aan de vroege kant, of aan de late want misschien had ik de vorige gemist. En ze vertelde mij dat haar man pas overleden was en dat ze nu geen rekeningen kon betalen, omdat de bankrekeningen waren geblokkeerd. Haar familie liet haar in de steek want die aasden op de erfenis die haar man achter had gelaten.

Een andere keer zat ik in de trein en tegenover me zat een meisje. Ik denk dat zij destijds mijn leeftijd had, dus laten we zeggen 21 jaar. Ik had haar nog nooit gesproken en twee minuten nadat ze me aansprak, vertelde ze mij dat ze vroeger misbruikt is. En ik leefde echt met haar mee, maar wat kan ik met die informatie? Ze liet me verbouwereerd achter toen zij bij het volgend station uit de trein stapte. Sindsdien heb ik altijd oordopjes in als ik in de bus of trein zit, en meestal staat mijn i-pod dan niet eens aan.

Goed nu met al dat positivisme en dat ambassadeurschap, heb ik maar eens besloten dat ik me er maar niet langer voor af moet sluiten. Misschien is het wel een van mijn doelen in het leven. Misschien moet ik openstaan voor anderen zodat ze hun verhaal kwijt kunnen en dat dat dan misschien wel een stukje van hun herstelproces is. Zoals Raaphorts zo mooi zei. Het gaat niet om het doel, maar om het pad er naar toe. Ik stap symbolisch weer op de trein en vervolg mijn reis.

Nationale gedichtendag?

Posted on by
8

Goed hoe gaan we deze eens beginnen. Een woensdag zoals de meeste de laatste tijd, niet mijn dag althans zo leek het. De laatste tijd merk ik dat ik me toch erg snel aan dingen irriteer, maar dat even ter zijde. Ik kwam thuis na een dag werken en er lag een enveloppe op de mat met een handschrift die ik niet ken. Ik opende hem zag twee kantjes vol en de naam van de afzender, ene M.

Goed, ik ben een tijdlang op een online community actief geweest en daar leerde ik mensen kennen, zo ook M. M. was een jonge jongen van 13 die worstelde met het begrip puber zijn. Hij had regelmatig ruzie met zijn ouders en werd op school gepest. Daar leden zijn schoolresultaten ook weer onder en daar kwamen nog meer ruzies met zijn moeder mee, zijn vader was namelijk nooit thuis. Eigenlijk had hij niemand bij wie hij zijn verhaal kwijt kon in real-life en hij kon ook niet tegen zijn ouders zeggen dat hij elke dag in elkaar geslagen werd op school. Dat er elke dag jongens hem op stonden te wachten.

Kijk zoiets grijpt mij gewoon aan, want zo’n jongen moet gewoon kunnen genieten van het nog onbevangen leven en zijn jeugd. Op den duur werden zijn berichten die ik en ook W. via een forum of op de MSN ontvingen steeds vreemder en hij zinspeelde op zelfmoord. W. en ik hebben veel op die jongen ingepraat om vooral die gedachte maar uit zijn hoofd te halen. En eigenlijk was het enige dat ik deed gewoon naar die jongen luisteren. Vaak zei ik tegen hem “M. luister, jij ziet het nu somber in, maar geloof me als je straks ouder bent wordt alles beter. Het leven heeft nog zoveel moois voor jou in petto.” En dat gaf hem soms wat houvast en op andere keren twijfelde hij daar aan.

Nu vermoed ik dat hij in het kader van de nationale gedichtendag een gedicht heeft geschreven. M. is inmiddels 15 of 16 en het gaat helemaal goed met hem. Ik kreeg van hem vandaag een gedicht van twee kantjes en dat gedicht eindigde met:

Hierbij eindig ik mijn gedicht
Jullie hebben altijd mij even het pad laten voelen.
En nu kan ik verder, verder met mijn levenslicht.
Ik weet nu wat jullie met ‘in petto’ bedoelen.

Bedankt! M.

Ik mag dan misschien nooit rijk worden. En ik zal ook wel niet het maximale uit mijn carrière halen. Maar weet je, als iemand je zo dankbaar is, omdat je er gewoon voor de persoon bent als er niemand anders is, dan voel ik me dus echt ontzettend rijk. En sentimenteel als ik ben, pink ik tijdens het typen een traantje weg. Mijn ‘zoon’ heeft het gehaald en dat op eigen kracht.

Echte mannen eten geen kaas.

Posted on by
9

Okay de afgelopen twee avonden was ik dus serieus in de ban van een boek, eentje die je openslaat en eigenlijk gewoon in één keer uit wilt lezen. Eerst even een flashback naar mijn vorige werkgever. Het laatste project dat ik daar deed was voor de (justitiële )jeugdinrichtingen, ook wel JJI en JI. Als analist moet je je altijd zo snel mogelijk inleven in de wereld van je klant en al snel raakte ik bekend met kreten als: open-, besloten- en gesloten afdelingen. Stoornissen als  ADHD en border-line. Vaktermen als PIJ, behandelplannen en disciplinaire deelplannen.

Voor het schrijven van het ontwerp analyseerde ik documenten waarin beschreven stond wat de aanleiding was van de opname. En als ik dan las hoe een valse start sommige jongeren hadden, dan was dat werkelijk hartverscheurend. Een jongen werd op 7-jarige leeftijd opgenomen. Hij zelf was licht autistisch en vlak voor de opname was zijn moeder in een psychiatrische inrichting opgenomen, omdat ze het syndroom van Korsakov had. Voor degene die de termen niet kent, google maar eens of kijk eens op wikipedia. Die jongen was geestelijk al belast en Korsakov krijg je niet door af en toe wat alcohol te drinken, daarvoor moet je toch jarenlang elke dag veel drinken. Ik wil dus gewoon niet eens weten wat die jongen thuis allemaal heeft meegemaakt, want de wetenschap alleen deed me al pijn. Noem me een sentimentele zak of wat je ook wilt, ik ben gewoon een emotioneel mens.

Mijn respect voor de mensen die bij een (J)JI werken is tijdens dat project alleen maar gegroeid. En ik vertelde dit tegen collega R. en zij wees me op het boek “Echte mannen eten geen kaas” van Maria Mosterd. Ongetwijfeld hebben de meeste van jullie dit boek al gelezen, maar voor die paar die het niet kennen. Maria is vanaf haar 12de tot haar 16de in handen van een loverboy geweest en over die ervaringen heeft ze een boek geschreven. Het boek is echt pakkend, en leert je dat je er als ouder niet per definitie verantwoordelijk hoeft te zijn, want in het geval van Maria was het een behoorlijk georganiseerde bende. En oordelen over hoe stom je het vindt dat een meisje zich zo laat inpalmen dat kun je ook niet. Want Maria vond het zelf allemaal behoorlijk verwarrend. Soms wilde ze weg bij die Loverboy en op andere momenten juist naar hem toe.

Ik heb het boek vol verbazing zitten lezen. Werkelijk onbegrijpelijk dat dit gewoon in ons land gebeurt. Ja natuurlijk had ik er wel eens wat van op televisie gezien, maar nimmer had ik begrepen wat het echt inhield. Kunnen we er wat aan doen? Dat was een van de vele vragen die mij de afgelopen twee dagen bezig hield. Ik denk dat het minimale dat je kan doen, het geven van voorlichting is in groep 8 en op de middelbare school. Ik herinner me vooral uit mijn eigen jeugd dat de puberteit al verwarrend genoeg is en dat je dan heel makkelijk te beïnvloeden bent. Ik kan  jullie allemaal aanraden om het boek te lezen mocht je het nog niet gedaan hebben.

Oliebollen

Posted on by
2

oliebollenVan vrienden S. en M. leerde ik dat je niet al je oliebollen met oudjaar al op moet maken. Je moet er een paar invriezen die je dan bewaart voor speciale gelegenheden. Want het is vaker per jaar oudjaar. Zoals het voor mij vanavond ook weer een oudjaar is. En hoewel ik er zelf helemaal niks mee heb, is het morgen toch weer nieuwjaar. En schudden de mensen mij weer de hand en feliciteren ze mij.

Dus met oudjaar heb ik wat oliebollen ingevroren die ik deze avond eet. Lekker met een bak koffie erbij want morgen is er weer gewoon een werkdag. Een werkdag als alle anderen, waarop ik me niet specialer voel dan andere werkdagen. Het positieve vind ik altijd, dat als mijn nieuw jaar begint, dat ik dan ook weer thuiskom in de schemer, de echte donkere periode is voorbij.

En terwijl ik vorig jaar genoegen moest nemen met een doodgewoon patatje met, zal het eten morgen iets feestelijker zijn. En hoef ik er zaterdag ook niet extreem vroeg uit. En hoef ik me dan ook niet af te vragen of die vrachtwagen met al mijn herinneringen wel aan zal komen. Want overmorgen woon ik ook al weer precies jaar in mijn eigen huis. Een jaar dat zoveel moois bracht een jaar waarin ik leerde ik relativeren en dat is heel krachtig als je dat kan. Dus eet ik gewoon twee dagen achter elkaar oliebollen.

What’s my line?

Posted on by
2

Zo heel af en toe bekruipt me het gevoel dat ik een understudy ben in een toneelstuk dat we met zijn allen opvoeren. Zo’n toneelstuk dat opgevoerd wordt door een vaste cast en waarvan je als understudy altijd denkt dat je niet aan de bak komt, omdat de vaste acteur toch nooit ziek wordt. En als je dan plots moet invallen, dan ben je je tekst vergeten of heb je het script nog nooit ingezien. En terwijl de rest precies schijnt te weten wat ze moeten zeggen, ben je zelf alleen maar aan het hakkelen en tussendoor probeer je te bedenken wat je tekst ook al weer is.

En als dat gevoel me dan bekruipt dan bedenk ik me altijd dat ik eigenlijk blij ben dat ik bijna nooit een rol hoeft te spelen. En denk ik dat het beter is dat je soms onverwachts mag invallen, dan dat je alleen mag invallen tijdens de pauze. Ik heb sowieso niet veel met scripts, ik doe veel liever aan vrije improvisatie. En ik heb in elk geval de mogelijkheid om origineel te zijn en om mijn eigen leven te regisseren.

Het leven waarin ik mag zijn wie ik ben zonder dat er een script is waar in iemand geschreven heeft hoe hij of zij vindt dat ik moet zijn. Waarin ik zelf mag bepalen hoe ik over zaken denk, zonder dat ook dat beschreven staat in een script. En als het gordijn de volgende keer weer open gaat, als ik weer eens in mag vallen, dan schreeuw ik: “Het was niet de buurman die mevrouw A heeft vermoord, het was de zoon van mevrouw A. Nu jullie weten wat het plot is, kan ik weer naar huis om me weer met mijn eigen toneelstuk bezig te houden.”.

Steuntje in de rug.

Posted on by
2

nespressoGoed om heel eerlijk te zijn valt het nog niet altijd mee, dat ambassadeurschap. Zo was er gisteren een gesprek met iemand die ik erg populistisch vind en die alleen maar wil scoren over de ruggen van andere mensen. En ook vandaag  leek het even niet helemaal mijn dag te worden. En terwijl ik me aan veel dingen irriteerde en ook aan mezelf, omdat ik me aan dingen irriteerde, ging mijn mobiel af. Het display van mijn mobiel meldde “nummer onbekend” en even bedacht ik wat NU weer.

En terwijl ik op nam klonk daar aan de andere kant van de lijn een warme stem, een stem met een Belgische tongval.

– Spreek ik met  Theo

– Ja daar spreekt u mee.

– Ik bel namens Nespresso om  u te vragen hoe uw nieuwe apparaat bevalt.

Okay dat ging me even te snel, want ik had die mooie Belgische  tongval nog niet helemaal verwerkt.

– Hij bevalt mij uitstekend!

– Hoe vindt u de bediening?

Tja er zitten 3 knoppen op.

– Ik vind hem heel eenvoudig om te bedienen

– Is uw bestelling binnen twee werkdagen aangekomen?

– Het kunnen er drie zijn, maar dat weet ik niet precies meer.

– Heeft u nog verdere klachten?

– Nee alles is uitstekend en naar wens.

– Als u klachten heeft, dan kunt u in de toekomst het gratis 0800 nummer bellen wist u dat?

Okay ik ben normaal echt geen flirter, maar ik was dus danig onder de indruk van de vriendelijke stem met dat geweldig dialect dat ik daar als volgt op antwoordde.

– Krijg ik dan ook zo’n schattige belgische stem aan de lijn?

Ik hoorde haar lachen en ik weet zeker dat ze even bloosde.

– Ja mijnheer dat krijgt u dan.

Dit ene steuntje in de rug had ik net even nodig om me er weer aan te herinneren dat het leven zo vol verrassingen kan zitten. En hoewel haar naam mij ontschoten is, wil ik haar er toch even bedanken dat ze precies op het juiste moment, met haar vriendelijke stem en dat mooie accent in mijn leven kwam. Ik weet nu ook dat als ik behoefte heb aan zo’n lieve stem, dat ik gewoon alleen maar dat ene 0800 hoef te bellen. En okay ik zal dat niet doen, maar die wetenschap is prettig.

Niemand houdt meer van mij.

Posted on by
2

weggelopen– “Niemand houdt meer van mij”, riep ik uit.

– “Ik wel”. zei mijn broer.

-“Nee, jij ook niet”, beet ik hem toe.

Ik was een jaar of 5 toen ik dat zo net na het avondeten had geroepen. En waarom ik dat toen zo voelde is me eigenlijk compleet ontgaan.

Deze herinnering kwam naar boven toen ik gisteren naar de nieuwe Uri Gellar show zat te kijken. Twee mentalisten gaven een hele freaky show. Uit het panel kozen ze Antje Montero en ze hadden een gesprek met haar. Ze stelden haar een paar hele persoonlijke vragen en daar gaf ze, gelukkig voor de show, antwoord op. En toen Antje de antwoorden had gegeven opende de heren een koffer waarin een papieren rol zat met antwoorden die ze zelf voor de show hadden opgeschreven. Nu waren de vragen, die ze aan Antje gesteld hadden, beslist geen open deuren. Want de vragen waren zo persoonlijk dat de heren de antwoorden eigenlijk niet konden weten. Maar op die rol stonden antwoorden die ook Antje had gegeven

Één van de vragen aan Antje was, “Wat is je vroegste herinnering”. En bij mij kwam deze herinnering naar boven. Nadat ik mijn broer had gezegd dat ook hij niet van mij hield, liep ik naar mijn slaapkamer en pakte mijn koffer en verliet het huis. Ik kan me nog herinneren dat ik hoopte dat mijn ouders mij achterna zouden komen, maar dat deden ze niet. En nadat ik 10 minuten had gelopen besloot ik dat ik terug moest gaan. Ik had al minstens 10 minuten gewandeld,dat leek op die leeftijd een eeuwigheid en ik was geen steek verder gekomen. En ik denk dat ik me realiseerde dat ik eigenlijk helemaal nergens heen kon gaan.

Ik draaide me om en liep weer terug naar huis. Daar aangekomen ontdekte ik dat mijn ouders juist heel veel van me houden, zoveel zelfs dat ze me toen al de ruimte gaven om zelf het leven te ontdekken. Wat ze me pas veel later vertelden was dat ze me al die tijd in de gaten hadden gehouden, toen ik met mijn koffertje in mijn handen over straat liep. Even hadden ze zich zorgen gemaakt, want ze hadden niet verwacht dat ik zo ver zou lopen en net toen ze achter me aan wilden komen zagen ze dat ik me omkeerde. Het mooie was dat ik alleen mijn koffertje had gepakt, want ik was nog veel te jong om me te bedenken dat je een koffer meeneemt om spullen in te kunnen doen, ik had er niks in gedaan.

En na al die jaren zijn mijn ouders er nog steeds voor mij, als het even tegen zit en juist ook op de momenten van vreugde. En als ik nu even de neiging heb om weg te lopen, dan loop ik juist naar hen toe en dan neem ik mijn koffer weer mee. Die is tegenwoordig iets groter en inmiddels laad ik hem wel vol met schone kleding, ondergoed en wat toiletspullen.

Ego vs bewustzijn

Posted on by
7

libelleIk las dit blogje van Karin, een blog die ik met veel plezier volg en las ook de reacties die er op kwamen. Op zich een heel bijzondere gedachtegang. Je afvragen of je je eigen geboorte bewust meemaakt en als dat zo is, waarom je je er dan niets meer van kunt herinneren. Volgens iemand komt dat doordat je je bewustzijn nog niet hebt ontwikkeld. En dat is nu eigenlijk iets wat ik waag te betwijfelen. Ik ben het wel met die persoon eens dat we ons te vaak afvragen waarom we op aarde zijn. We zouden eigenlijk vaker stil moeten staan bij het feit dat het leven iets moois en fascinerends is. Een mooi voorbeeld van het begrip ‘posi-blog’

Voor mijn examen Nederlands op de middelbare school moesten we een tekstverklaring geven. De tekst ging over het feit dat een libelle 6 miljoen keer meer kan zien dan de mens. Dit is mij na al die jaren nog steeds bijgebleven. We denken dat we in al onze oppermachtigheid zoveel meer kunnen en zijn dan al het leven om ons heen. Terwijl we feitelijk blinden zijn in het land der helderzienden. Sommige van ons hebben de gaven om meer te zien dan de gemiddelde mens, maar de meeste van ons houden bewust of onbewust de oogkleppen op.

Toen ik na het lezen van de bewuste blog onder een warme douche stond, liet ik mijn gedachten er nog eens overgaan. Met name de opmerking over reïncarnatie was iets dat me bezig hield. Zo nu en dan lees ik wel eens een boek van Deepak Choprah, de man kan de meest complexe zaken op een eenvoudige manier uitleggen. En met zijn visie in mijn achterhoofd bedacht ik me, dat het begrip bewustzijn, zoals het gesteld werd in die reactie op Karins blog, eigenlijk een misvatting is. Het is niet het bewustzijn dat nog niet ontwikkeld is, maar het ego.

Volgens mij is het moment dat we geboren worden het moment waarop we ons werkelijke bewustzijn langzaam uit het oog verliezen en daarvoor in de plaats komt de ego, die later de overhand krijgt. Ons bewustzijn is het in contact staan met de kosmische energie, het in verbinding staan met alle andere zielen. Het ego is een tijdelijk bewustzijn dat we hebben gedurende ons aards bestaan en waarschijnlijk is het ego zo jaloers op ons werkelijk bewustzijn, dat het er alles aandoet om ons echte bewustzijn te verdrijven. Het doorgronden van de ego geeft een inzicht in waarom we soms handelen zoals we handelen. En door ons bewust te zijn van de kracht en de misleiding van onze ego en diens functie als voedingsbodem voor onze angsten, kunnen we ons werkelijke bewustzijn weer gedeeltelijk herstellen.  En wie weet zijn we dan ooit in staat om net zo veel te kunnen zien als een libelle.

Vooruitblikken: een posi-blog

Posted on by
2

fireworkDe afgelopen dagen heb ik heel wat blogjes gelezen waar mensen even terugblikken op 2008. Sommige waren emotioneel wat beladen en op andere was veel vreugde te lezen. Bij het lezen deze blogjes werd ik altijd ontroerd, soms vanuit een gevoel van sympathie en bij andere vanwege de blijdschap voor hoe mooi het leven soms kan zijn. In mijn eigen terugblik heb ik vooral de accenten gelegd op de wat mindere gebeurtenissen. En toen ik mijn eigen terugblik nog eens herlas, toen wist ik dat ik ook vooruit wil gaan blikken. Zo kan ik aan het einde van 2009 even kijken hoeveel van die doelstellingen ik heb gehaald.

Het roer moet om, in welke zin? In de zin dat ik wil dat mijn blog voornamelijk over positieve zaken gaat. Ik heb me voor genomen om elke week een posi-blog te gaan schrijven. En waarom een posi-blog? Ik ben van mening dat alles wat we in de media lezen, bijdraagt in hoe we zelf in het leven staan. Als de media dan louter over negatieve zaken schrijft, dan gaan we daar bewust of onbewust ook in mee. Dus die recessie die zal wel meevallen, in 2009 gaan we er allemaal op vooruit en het begrip liefde krijgt een nieuwe impuls. Alle vrijgezellen ontmoeten dit jaar de liefde van hun leven.

Met mijn posi-blogjes wil ik mensen weer het gevoel geven dat geluk bestaat, en dat geluk meestal in  kleine dingen zit die we vaak als futiliteiten bestempelen. En in het kader van “Dare to be original, dare to be yourself.” ga ik ook mijn blog een nieuw jasje geven. En hoewel ik al wat pogingen heb ondernomen die niet succesvol waren, dit jaar gaat het mij lukken. Dit jaar ga ik me ook op het gebied van werk weer verder ontplooien zonder dat ik daarbij de balans tussen werk en privé ga verstoren. Ik ga nu eindelijk eens naar die nieuwe Tai Chi school en ga meer tijd vrij maken voor vrienden en familie. En ik ga werk maken van een date met J. een collegaatje van H, wat ik over haar gehoord heb is ze artistiek en ze lijkt me daarnaast ook een hele lieve vrouw. 2009 wordt het jaar waarin ik zelf de regie in handen ga nemen, “you control your own destiny”.

Persoonlijk wil ik me ook weer een stap verder ontwikkelen. Gezonder gaan leven, minder vaak eten afhalen, iets vaker sporten, meer openstaan voor andere mensen en wat vaker dat luisterend oor geven. De schouder wat vaker aanbieden aan diegene die daar behoefte aan hebben. Mijn deur vaker open zetten voor mensen die verdwaald zijn op het pad der leven en me actiever inzetten als vrijwilliger. En misschien wel belangrijker mezelf meer openen (die muts moet ik afzetten).

Ik ga geen belofte doen over het aantal verhalen dat ik ga publiceren. Het schrijven is een creatief proces en een creatief proces kun je niet dwingen. Inspiratie komt wanneer het er zelf zin in heeft en niet wanneer je het oproept. Wel streef ik naar minimaal 1 blogje per twee dagen. Nu hoop ik dat ik met mijn voornemen ook andere bloggers kan inspireren om zo nu en dan ook een posi-blog te posten, zodat we elkaar kunnen inspireren tot mooie creaties die geboren zijn uit het positivisme.

2008 a year to remember

Posted on by
3

Tegen het einde van elk jaar als ik met een oog al in het nieuwe kijk, kijk ik met het andere altijd even terug op het bijna afgelopen jaar. Gevoelens van verdriet, geluk, haat en liefde vermengen zich als ik het jaar in mijn gedachten laat afspelen alsof ik mijn eigen soap regiseer. Nu ben ik iemand die er van houd om lijstjes te maken. Een lijst met meest mooie momenten en een lijst met de meest nare momenten. Maar als je met dat doel in je gedachten een jaar evalueert, dan ben je alleen maar bezig met het samenstellen van lijsten, terwijl je eigenlijk het gevoel van die mooie momenten nog even wilde oproepen.

Dat leerde ik van een schrijfster wiens naam ik echt niet (meer) zou weten. Ze had haar dochtertje verloren toen dat meisje een jaar of drie, vier was. Op de vraag van de interviewer hoe ze hier mee om ging zei ze: “De kunst van het leven is dat je het gevoel van geluk opslaat bij de mooie herinneringen, zodat je dat gevoel op kunt roepen als het even wat minder gaat”.

Hoe verliep 2008 in vogelvlucht?

Bruiloften: geen. Eigenlijk voor het eerst sinds tijden.

Gezinsuitbreidingen: Drie van mijn vrienden kregen er 1 bij. 1 zoon en twee dochters.

Collega’s erbij: plus minus 60 want ik ben bij een ander bedrijf gaan werken.

Collega’s verloren: Van een hoop afscheid genomen en twee echt verloren (daarover later meer)

Mooiste aankoop: Eigenlijk zijn dat er drie. Ten eerste de PS-3. Toen kwam er een Epiphone Custom Les Paul en de meest recente een Nespresso automaat.

Mooiste CD: eigenlijk niet eentje uit dit jaar, maar dit was het jaar dat ik “American Idiot” van “Green day” kocht.

Mooiste single: “This Sex is on Fire” van Kings of Leon.

Dates: twee en een half (lijkt wel of het aantal elk jaar afneemt.)

Meest ongelukkige moment: Het vertellen tegen  een van die dates dat ik niet verder wilde, met name wat er daarna gebeurde.

Mooiste film 2008: Voor het eerst in jaren weinig films uit dit jaar gezien.

Slechtste film 2008: Indiana Jones – The Crystal Skull hier had ik toch echt veel meer van verwacht.

Held van het jaar: Een collega en vriend, omdat hij bewees dat je geluk af kunt dwingen al moet je daarvoor naar de andere kant van de oceaan. (Petje veel geluk jongen).

Mannelijke persoonlijkheid van het jaar: Mijn geliefde oud-projectleider Coert (later meer).

Vrouwelijke persoonlijkheid van het jaar: Sabine ze verschafte mij een schuilplaats toen ik op de vlucht was voor één van die dates.

Concerten bezocht: 0 (ook voor het eerst in jaren).

Mooi weekend: Weekendje Allicante, het 10 jarige jubileum van het bedrijf waar ik werk.

Mooie uitspraak: Mijn jongste neefje kreeg op school te horen dat de goedheilig man niet bestaat: “Oh maar dit wist ik al 2 jaar, dat had ik al op internet gelezen.”

Mooie momenten:

  • Het bouwen van de nieuwe schuur met paps en mams
  • De fijne avonden met mijn buren
  • De momenten met familie en vrienden

Digitale (her)ontdekkingen: Last FM, Twitter en TinyURL (ja ja ik kende ze al, maar ik ben geen early adapter).

Overhyped: hyves, maar daar blog ik al genoeg over.

En dan de momenten die me het meest bij gebleven zijn.

Voor een project dat ik deed voor de justitiële jeugdinrichtingen had ik een hele fijne projectleider. Hij was niet alleen uiterst bekwaam, maar een pracht mens, een people manager die begreep dat je je successen moet vieren. Als het hele team keihard gewerkt had om een oplevering te doen dan mochten we op vrijdag of eerder naar huis, of we gingen met zijn allen naar een café voor een gezellig samenzijn. Die projectleider kon niet helemaal aarden bij het bedrijf waar ik toen werkte en hij besloot vorig jaar al om een andere werkgever te zoeken. En net nadat hij in de zomer van 2007 zijn baan op had gezegd kreeg hij te horen dat hij kanker had. Het was een redelijk agressieve vorm want het had zich in zijn gehele lichaam verspreid. Toen hij dit aan ons kwam vertellen was het hele team verslagen.

Ik hield contact met hem. Eerst via de telefoon en later via e-mail omdat het praten niet meer ging. Zo vlak voor de lente van 2008 kreeg ik een e-mail waarin hij me vertelde dat als ik hem nog een keer wilde zien dat ik dan snel langs moest komen. Nu zit het leven vol paradoxen, want op die vrijdagmorgen dat ik langs zou gaan belde een goed vriend me met de mededeling dat hij die nacht een zoon had gekregen. Een afspraak voor de volgende dag was snel gemaakt, want ik was toch heel benieuwd naar die nieuwe telg.

‘s Middags ging ik bij mijn oude projectleider op visite. De Coert die ik tot dan toe kende was een echte levensgenieter en dat kon je aan hem zien. Hij was altijd redellijk corpulent. Daar was niks meer van te zien. Hij was echt afgevallen en zelfs een wandeling naar de wc kostte hem zichtbaar moeite. Inmiddels had hij een gezwel ter grootte van een sinasappel in één van zijn longen. Het praten verliep met zijn dochter, want ook dat was te vermoeiend. Zijn dochter liet me foto’s zien van de schilderijen die Coert in de afgelopen drie maanden had gemaakt. Werkelijk ongeloofelijk hoe creatief en productief hij in die laatste maanden is geweest. De dag erop ging ik langs bij die vrienden waar de kleine was geboren. En terwijl je dan zo’n kleine wurm in je handen hebt wordt je overrompelt met een gevoel van geluk.

Nog geen twee weken later werd ik gebeld door mijn toenmalige werkgever met de mededeling dat Coert overleden was. Ik heb die hele middag zitten janken, want hoewel ik een fantastische vader heb was Coert voor het hele team als een tweede vader. De crematie was werkelijk bijzonder, er konden 300 man in de zaal en die was bijna helemaal gevuld. Alle leden van zijn gezin vertelde allemaal iets over hun relatie met Coert. Nu is Coert in het verleden een keer gescheiden en uit dat huwelijk had hij twee kinderen. Zijn nieuwe vrouw had ook twee kleine kinderen toen ze Coert leerde kennen en al gauw werd het één groot gezin. Ik had de gezinsleden al eens ontmoet tijdens een barbeque die Coert thuis hield en ik heb me zelden ergens zo welkom gevoeld als bij Coert en zijn gezin.

Als laatste spreker op die crematie vertelde zijn vrouw over hoe ze Coert had leren kennen en ervaren. Toen kwam het moment dat ze vertelde dat Coert drie weken voor hij stierf een roos op stam had besteld, want hoe ziek hij ook was, hij wist dat ze elkaar 12 en een half jaar kende. Precies op die dag gaf hij haar die roos op stam met de woorden “Plant deze in de achtertuin, dan krijg je zo nog elk jaar rozen van mij”. Niemand in de zaal hield het droog. En iedere keer als ik dit vertelde aan mensen die ik sprak kreeg ik weer koude rillingen en had ik moeite om mijn tranen te bedwingen.

Gedurende de terugreis van drie kwartier heb ik eigenlijk maar één nummer non-stop op repeat gehad. Dat was Green day met holiday, niet in de laatste plaats omdat hij een fantastsisch nummer is, maar vooral om de tekst:

“Hear the sound of the falling rain
Coming down like an Armageddon flame
The shame
The ones who died without a name

Hear the dogs howling out of key
To a hymn called “Faith and Misery”
And bleed, the company lost the war today ”

Tot dan toe had ik nog nooit een collega hoeven te cremeren of begraven. Ik werkte nog maar krap twee maanden bij mijn huidige werkgever toen, op een maandagmiddag, we allemaal bij elkaar werden geroepen. Het gedrag van degene die ons bij elkaar riep verraadde al dat er iets mis was en eigenlijk voelde ik al aan wat er verteld zou worden, want het was een flash back naar een paar maanden eerder. Toen we met alle collega’s, die aanwezig waren, bij elkaar zaten kwam de mededeling die in sloeg als een bom. Toen Coert stierf was hij net over de 50 veel te jong natuurlijk, maar toen ons verteld werd dat Ronaldo overleed wilde niemand het geloven. Ronaldo was rond de 35, mijn eigen leeftijd. Werkelijk iedereen was verslagen en we kregen de ruimte om het nieuws op onze eigen manier te verwerken. Sommigen gingen door met werken, met anderen ben ik eerst een rondje gaan lopen om daarna naar huis te gaan.

Nu wil ik eerst wat over Ronaldo vertellen. Die had een zeer scherpe humor en verstond de kunst om die op de juiste momenten tentoon te stellen. Als het stressen werd om deadlines te halen dan kwam er altijd een opmerking van hem waardoor iedereen moest lachen en de sfeer weer minder gestressed werd. Ik kende hem slechts twee maanden, maar had het gevoel alsof ik hem al jaren kende. Het geen waar ik de meeste koude rillingen van kreeg was dat zijn vrouw eindelijk zwanger was, drie maanden.

De dag na zijn overlijden werd er een herdenking gehouden waar echt iedereen kwam. En toen wist ik waarom ik voor mijn huidige werkgever gekozen heb. Niet alleen omdat het er erg gezellig is, maar vooral op de menselijke manier waarop er met elkaar om gegaan wordt.

Was het dit jaar dan alleen maar kommer en kwel? Nee in tegendeel er waren voornamelijk mooie momenten. Die momenten van geluk die je dus vast wilt houden en waarvan je het gevoel op wilt kunnen roepen als het even wat tegenzit. Dat zijn de momenten die ik voor mezelf houd, omdat ik me voorgenomen heb om weinig tot niets over privé zaken te bloggen. Al met al een zeer bewogen jaar, het jaar waarin the USA op zijn kop ging. Een eerste gekleurde president. Het jaar waarin de materiële wereld instortte, omdat er hypotheekverstrekkers in Amerika waren die iets te gretig hypotheken verstrekten en met dat geld wat dubieuze investeringen deden. Maar vooral ook het jaar waarin ik voor het eerst in mijn eigen huis woon en het jaar waarin ik leerde hoe fijn het is dat je als buren voor elkaar klaar staat.

Ik had me op voorhand voorgenomen om het kort te houden, hiervoor sorry. Maar goed er is ook zoveel gebeurd dit jaar. Ik zou nog wel twee keer zoveel kunnen schrijven.