Vandaag stond ik met de vierjarige J. in de tuin van haar ouders. Ze zag een spinnenweb en zei: “Ah daar zit een dooie vlieg, dat is ook zielig”.
Kinderen zijn zo (h)eerlijk
6
Author Archives: Theo
Een beetje gezelligheid
Het was altijd een kille ontvangst voor een ieder die me komt opzoeken, het was eigenlijk niet meer dan een afdak en een paar grindtegels. Nadat ik die laatste eens grondig had schoongespoten vond ik dat ik wat aan die kilheid moest doen. Een nieuwe deurmat en een nieuw zitje maakten het al wat knusser. En een buurvrouw gaf me als cadeau een hangplant en kleedde het wat verder aan.
Van die dingen waar een taboe op rust
Het was een heerlijke zaterdag, een aangename temperatuur, maar het weer was net niet mooi genoeg om in de zon te gaan zitten – de perfecte zaterdag om wat van die klusjes rondom het huis te doen. Zo was ik altijd in de veronderstelling dat mijn terras donker grijs was en ook de grindtegels bij de voordeur leken dezelfde kleur te hebben. Een tijd geleden liep ik door mijn favoriete bouwmarkt en zag daar een aanbieding die ik niet kon laten liggen – een hogedrukspuit met een speciale patioborstel voor een bedrag, waarvoor je normaal de hogedrukspuit alleen al niet kunt kopen. Nu is het vaak zo dat klussen en schoonmaken aanstekelijk werkt en voor ik er erg in had werd het een massale schoonmaakactie, waarbij mijn buren mij hielpen en ik hen. Liters water werden er over de verschillende terrassen gespoten en rond een uurtje of drie had een buurvrouw voor koffie en koeken gezorgd – tijd voor een korte pauze.
Terwijl we, onder het genot van het zwarte goud, aan het grappen en grollen waren, werd een buurmeisje thuis gebracht door een moeder van één van haar vriendinnetjes. Die moeder schoof ook nog even aan voor een bakkie en we gingen ongehinderd door met het trainen van de lachspieren. Op het moment dat het vriendinnetje en haar moeder besloten om naar huis te gaan, riep één van mijn buren het vriendinnetje na: “Heb je staan plassen?” – wijzend naar een kleine, geel gekleurd plasje op een terrastegel. Het was uiteraard als een grap bedoeld, maar het meisje zelf kon er niet om lachen en wist niet hoe snel ze naar de auto van haar moeder moest lopen.
De moeder van het vriendinnetje kwam nog even terug en vertelde dat haar dochter zo af en toe wat problemen heeft met het ophouden van haar urine, vooral als ze veel moet lachen. Nadat de moeder met haar dochter vertrokken waren, wendde het onderwerp van het gesprek zich naar incontinentie problemen en bedplassen. Het schijnt dat er mensen zijn die tot op late leeftijd in bed plassen. En met late leeftijd bedoel ik tot in de twintig. De gedachte die in mij opkwam, was dat het me erg genant lijkt als je op die leeftijd, of als puber, nog in je bed plast.
Ik denk dat het een beperking is voor je sociale leven. Ik kan me zo bijvoorbeeld voorstellen dat je wat minder snel uit logeren gaat als je jong bent. Het lijkt me namelijk niet prettig dat je na zo’n logeerpartij in de klas komt en dat iedereen je uit maakt voor bedplasser. Of erger nog. Stel je brengt voor het eerst een nacht door bij een nieuwe vlam. En terwijl je daar ontspannen in bed ligt te slapen, word je de volgende morgen wakker in een poel van urine. Ik denk dat ik me de pleuris schrik als ik ‘s ochtends wakker wordt en het blijkt dat die mooie dame haar plasje niet op kan houden. Ik zou eerlijk gezegd niet weten hoe ik daar dan op zou reageren.
Het resultaat van de schoonmaakactie, is dat mijn terras weer keurig schoon is. De grindtegels zijn niet meer grijs of grauw ze zijn weer wit en het lijkt zelfs of mijn tuin een stukje groter geworden is. Ook de tegels bij de voordeur zijn weer schoon, net zoals de terrassen bij de buren. Maar ik blijf toch nog wel medelijden hebben met dat vriendinnetje, ik kan me voor een meisje van bijna 12 niks genanters voorstellen, dan dat een hoop mensen getuigen zijn geweest van je incontinentie probleem.
Zo af en toe..
moet je jezelf een cadeau geven. En waarom, omdat je het waard bent. Al heel lang wilde ik een basgitaar, maar ik twijfelde. Ik had immers al een akoestische gitaar en daar kwam vorig jaar een elektrische bij – met jankpedaal. En hoewel ik veel plezier beleef aan het spelen op mijn gitaren, kruipt het bloed nou eenmaal waar het niet gaan kan.
Vandaag ging ik naar mijn het Walhalla voor elke muzikant (de lokale Feedback). Ik had in hun folder, een tijdje geleden, een leuke starterspakket gezien. Een eenvoudige basgitaar van Ibanez, met versterker en zelfs een stemapparaat. En aangezien er dit jaar geen vakantie inzit, er liggen nog teveel werkzaamheden in en rond huis op me te wachten, vond ik dat ik toch wel iets verdiend heb.
De komende tijd maar eens het verschil ontdekken tussen een normale gitaar en een basgitaar en vooral wat nummers instuderen. Heerlijk vind ik dat, gewoon iets nieuws verkennen.
Vriendschap
Vriendschappen komen en gaan, als duiven die een duiventil in en uit vliegen. Sommige vriendschappen duren kort, andere langer en de beste zijn blijvend – het aantal vrienden is in die volgorde aflopend. Van sommige vriendschappen vraag je je wel eens af hoe ze ooit tot stand zijn gekomen en van andere waarom ze ooit zijn beëindigd.
Soms doet het beëindigen van een vriendschap pijn, vanwege het feit dat die er niet meer is of om de manier waarop die vriendschap werd beëindigd. Maar elke vriendschap is een dierbare herinnering, een wijze les of een vanzelfsprekende zekerheid. Die vanzelfsprekende zekerheid is overigens vaak erg rekbaar, zolang je elkaar zo af en toe, maar laat merken dat je beide die vriendschap erg waardeert.
De tijd vervaagt herinneringen
Enschede, zaterdag 13 mei 2000
08:30 uur – Ik sta op om nog even wat aan mijn scriptie te werken. Na 5 jaar ben ik bijna klaar met mijn studie en ik heb het gevoel dat de hele wereld aan mijn voeten ligt, ik krijg de ene na de andere baan aangeboden.
09:00 uur – De twijfel. Wat doe ik, ga ik naar Zeeland naar mijn ouders of werk ik door aan mijn scriptie. Het is morgen tenslotte moederdag, maar de datum voor de verdediging nadert ook rap.
10:00 uur – “Mam, ik kom vandaag naar jullie toe”, zeg ik bijna direct nadat mijn moeder de telefoon opneemt. Ze is heel blij dat ik kom, want ze zag me de laatste tijd niet meer zoveel, door het afstuderen bleef ik veel meer weekenden in Enschede.
12:00 uur – gedouched en mijn weekendtas al gepakt. Het is werkelijk een prachtige dag geworden, de temperatuur is zelfs al opgelopen tot ver boven de twintig graden en er is nauwelijks een wolkje te bekennen. Door een voorgevoel gedreven, kijk ik voor de zekerheid op teletekst pagina 751. Chips, geen treinverkeer mogelijk tussen Enschede en Hengelo, de NS zet nog wel bussen in. Ik stel mijn oorspronkelijke plan, om de trein van 14:00 uur te pakken, bij en besluit een trein eerder te nemen. Anders kom ik zo laat aan in Zeeland en ik wil eigenlijk nog heel even naar mijn neefjes toe.
Omdat het zulk mooi weer is, heb ik besloten om niet de bus naar het station te pakken, maar er gewoon heen te wandelen. Het is immers maar een klein half uurtje lopen.
12:30 uur – Lopend op de Deurningerstraat passeer ik het kruispunt met de Roomweg. Op dat moment loopt daar bijna niemand en ik geniet volop van het mooie weer.
13:00 uur – Weekend retourtje Zeeland gekocht, het eerste stuk met de bus en daarna 4 uur in de trein zitten.
17:20 uur – Na een lange en klamme treinreis, kom ik aan bij het huis van mijn ouders. Die knuffelen me allebei alsof ze me al jaren niet meer hebben gezien en bijna direct vertellen ze me van het gebeuren in Enschede. Er is een vuurwerkfabriek ontploft en heel Enschede Noord staat in brand. Dat moet ik even tot me laten bezinken, zoiets verwacht je toch niet?
17:50 uur – Ik zet mijn mobieltje aan en al bijna direct gaat die over, mijn voice mail. Ik besluit om eerst mijn huisgenoot te bellen, maar die krijg ik niet te pakken. Niet dat ik me om hem zorgen hoef te maken, want die was de avond ervoor al vertrokken naar zijn ouders. Ik luister mijn voice mail af en ik hoor een vrouwenstem vragen of alles met mij goed is. Het is E. ik bel haal direct terug om te laten weten dat alles in orde is.
20:00 uur – Eindelijk krijg ik mijn huisgenoot te pakken. Die is met de auto naar Enschede gereden. De buitenste ring is aan de overkant van onze straat, wij vallen dus net buiten de ring, maar hebben wel uitzicht op een schutting van underlayment platen.
22:00 uur – Die avond breng ik door bij vrienden M. en C. Op de televisie wordt het songfestival afgewisseld met het nieuws over de vuurwerkramp, Het is net alsof ik in een slechte film acteer. Op televisie zie ik de gezichten van mensen die ik tegenkwam in de supermarkt, op straat, op de Hogeschool en ook in de sportschool. Het is allemaal zo onwerkelijk.
Het lijkt wel of de periode van herdenking rond 4 mei, telkens iets eerder begint en langer doorgaat. Eerst wat het alleen 4 mei, later kwam daar 13 mei bij en sinds dit jaar 30 april. Aan ramp in Enschede ben ik ter nauwer nood ontsnapt, doordat ik per toeval op teletekst zag dat het verstandiger was om een trein eerder te nemen. Anders had ik daar zeker gelopen, op de plek van de ramp en op het tijdstip van de explosie.
Het heeft twee jaar geduurd voor ik door de nieuwe wijk durfde te lopen, die op de plaats van de krater is gebouwd. Deze ramp heeft mij persoonlijk diep geraakt, maar gelukkig wist de tijd de meeste herinneringen. Volgend jaar is het 10 jaar geleden, dan wil ik voor de laatste maal naar de herdenking. Voor mijn moeder was ik zelf het mooiste moederdag cadeau van dat jaar, en misschien ook wel het mooiste moederdag cadeau dat ze ooit heeft gekregen
Requiem
Er zijn van die momenten waarop ik me wel eens afvraag of ik niet het een en ander vast moet leggen voor het moment waarop mijn doopkaars voor het laatst aangestoken wordt. Ik dacht erover na, nadat ik mijn auto frontaal tegen een boom aan parkeerde en ook afgelopen vrijdag, toen ik de herdenkingsdienst voor de slachtoffers van Koninginnedag zag.
Tijdens die herdenkingsdienst werden een aantal klassieke stukken gespeeld en ik vind dat er naast ‘moderne’ muziek ook een klassiek stuk gedraaid moet worden. De keuze voor ‘moderne’ muziek vind ik niet zo heel moeilijk. ‘In my life’ van The Beatles, ‘I am mine’ van Pearl Jam en misschien ook wel ‘Holiday’ van Green day. Qua klassieke muziek heb ik het volgende lijstje gemaakt.
Ik vind de keuze erg moeilijk en met name ‘The Sailor’s Hornpipe’ is een goede kandidaat. In het begin hoor je slechts 1 instrument, en naarmate het stuk (je leven) vordert komen er steeds meer instrumenten bij. Eerst mijn lieve vrouw en dan steeds meer kinderen, symbolisch vind ik die meer op een bruiloft passen. Op dit moment twijfel ik vooral tussen “Giorni Poveri vivea” en het intermezzo van Cavaleria Rusticana.
Maar maak je vooral geen zorgen, ik hoop nog jarenlang, in blakende gezondheid mijn leven met u te delen. Het zijn gewoon de momenten waarop ik er wel eens over nadenk.
Zagen we nou echt een UFO?
Het was zaterdagavond en we zaten lekker na te tafelen en om het verblijf buiten wat te verlengen, brandde ik wat hout in de Mexicaanse pot. De gespreksonderwerpen wisselden elkaar in rap tempo af. We spraken over hoe lang je in je hoofd bezig blijft met een ramp, en kwamen tot de conclusie dat dat van de ramp afhangt (daarover meer in een ander blogje). We spraken over de liefde, over werk en over al het ander dat ter tafel kwam.
Ineens sprong C. op, want ze zag iets raars in de lucht zweven. We keken allemaal op en zagen hoe een rode bol, met een hoge snelheid door de lucht schoot. Iedereen was even stil en het duurde even voordat iemand iets zei. “Dat is toch een UFO?”, was de eerste opmerking (van C.).
Iemand ontkrachtte dit direct. “Die rode stip die je ziet, dat is een Chinese Lampion”.
“Een Chinese wattus?”
“Een lampion. Die steek je aan en die gaat heel hoog de lucht in, als die in de juiste luchtstroom terecht komt, dan schiet hij als een komeet door de lucht.”
We waren allemaal best opgelucht, het idee dat het een echte UFO was, was iets dat we graag wilden geloven, maar met deze verklaring waren we eigenlijk toch wel iets blijer.
Een prestatie om trots op te zijn
U heeft het vast al ergens gelezen. Teressa Groenewald-Hagerman is een 39-jarige Amerikaanse dame die er een zeer lugubere eer op nahoudt. Zij is namelijk de eerste vrouw van wie bekend is dat ze met een kruisboog een olifant heeft neergeschoten. Die daad deed ze van een afstand van 11 meter, een afstand zo dichtbij, dat de weerloze olifant geen schijn van kans had.
Aan Sky news vertelt ze vol trots hoe ze neerknielde, alvorens ze de trekker van haar kruisboog overhaalde. Ik vind het werkelijk onbegrijpelijk dat, in sommige delen van Afrika, er gewoon op olifanten gejaagd mag worden, er worden zelfs speciale strooptochten voor toeristen georganiseerd en dat terwijl de olifant op de lijst van uitstervende diersoorten staat. Ik vraag me nu wel af, waarom Teressa niet voor een gerechtshof hoeft te verschijnen. Blijkbaar mag je uitstervende diersoorten onbestraft neer knallen.
Terugblikken
Morgen is het 7 jaar geleden dat Pim Fortuyn, op brute wijze, door Volkert van der Graaf werd vermoord. Bij mijn weten had ons land nog niet eerder te maken gehad met een politieke moord, als je Balthasar Gerards tenminste niet meerekent. Het is trouwens de vraag of de aanslag op Willem de Zwijger uit politieke motieven is gepleegd, ik neig te geloven dat het uit naam van religie is gebeurd. Balthasar Gerards was namelijk een zeer vrome Katholiek die zeer tegen het protestantisme was gekant, al lagen politiek en religie in die tijd wel heel dicht tegen elkaar aan.
Ongetwijfeld zullen er morgen op de diverse blogs verhalen verschijnen over de moord op Pim. En misschien staat de media er ook even bij stil. Ik zelf wil niet bij die moord stilstaan, al kan ik me die dag nog heel goed herinneren. Ik wil gewoon even stilstaan met wat er na zijn dood allemaal veranderd is. Pim vertegenwoordigde een nieuw stroming van politici, de politicus die vooral voor het volk op kwam. Niet een politicus die, veilig, in een ivoren toren zit in politiek Den Haag. Niet een politicus die al jarenlang vergeten is dat hij als volksvertegenwoordiger gekozen werd. Pim was juist een politicus die midden in onze samenleving stond, een politicus die het contact met het volk niet uit het oog verloren was.
In de kern was ik het met Pim eens, en voor ik gehoon over mij een krijg, voor mij is die kern een Nederland waarin mensen van verschillende culturele achtergronden in vrede kunnen samenleven. Hij had ook wat ideeën waar ik niet achter kon staan, zijn uitlatingen over de Islam vond ik behoorlijk denigrerend en zorgde ervoor dat ik mijn stem nooit op hem zou hebben uitgebracht. Ik kende Pim al voor hij de aankondigde met een eigen partij de politiek in te willen gaan. Nu is kennen in deze een groot woord, want ik keek wekelijks naar zijn gastoptreden in het programma Business Class van Harry Mens. Daar predikte hij al langer over hoe zijn ideale Nederland er uit zag, zijn opvattingen waren toen bij lange na niet radicaal, en ik doel hiermee op de Islamisering. Dat idee heeft onze vriend Geert Wilders trouwens uitstekend over genomen, die trekt daarmee al die Fortuyn stemmers, die naar mijn idee vooral niet begrepen waar Pim echt voor stond, naar zich toe. Het is niet het rechts-extremistisch denken waar ik het meest bang voor ben, ik ben namelijk veel banger voor het aantal mensen dat op zulke gedachten stemt.
Maar wat is er nu na zeven jaar nog over van al die beloftes van politiek Den Haag. Pim schudde Den Haag wakker door zeer openlijk het debat aan te gaan met de bevolking. Heel even leek het er zelfs op dat de politici weer terug zouden gaan naar de kern van hun beroep. En dat is in mijn ogen het luisteren naar de mening van ons, wij Nederlanders. Even leek het erop dat Pim een politieke aardbeving had veroorzaakt. Heel even leek het erop dat Den Haag weer naar ons luisterde. Politici deden hun stropdas af, afgevaardigden trokken massaal in den landen, om daar met het electoraat te praten. Maar wat ik mij op dit moment afvraag is, ben ik de enige die denkt dat de politiek, zeven jaar later, vergeten is dat wij ooit massaal hebben laten merken dat wij graag gehoord willen worden? Dat we niet genegeerd willen worden? Dat wij het niet slikken, dat we alleen goed genoeg zijn voor onze stem. Ben ik de enige die vreest dat een populist als Wilders wel lering heeft getrokken uit dat waar Fortuyn zo goed in was?
Terugkomend op mijn opening. Balthasar Gerards vermoordde Willem de Zwijger, omdat Willem een Protestant was. In de tijd waarin het verschil in de Christelijke stromingen zo klein is geworden, dat er zelfs Oecomenische diensten worden gehouden, werd een Katholiek (Pim was een zeer vrome Katholiek) vermoord uit politieke overwegingen. Is politiek in al die eeuwen eigenlijk wel zo heel veel veranderd, buiten dat we onze stem uit mogen brengen? Laten wij onze stem beïnvloeden door mensen die religie op hun program hebben staan, of gaan we werkelijk voor de inhoud? Blijft de naschok van een politieke aardbeving zo kort hangen, dat het zeven jaar later lijkt alsof die aardbeving nooit heeft plaatsgevonden?