Op de ochtend van eerste paasdag zat ik lekker koffie te drinken op mijn terras. En hoewel de zon niet zo overheersend was als de dagen ervoor, was het buiten toch aangenaam vertoeven. Het was droog en ook de temperatuur liep al gauw naar de 20 graden en is daar de rest van de middag niet meer onder gekomen.Ik had me al gedoucht en had onder het afdrogen gezien dat ik mijn teennagels, wel weer eens mocht knippen en dat deed ik op mijn terras. En terwijl ik daar nog even bleef zitten met mijn bakje koffie, was ik getuige van iets wonderbaarlijks.

Op één van de grindtegels zag ik een afgeknipt, stukje nagel bewegen. En toen ik dat eens wat beter onderzocht, zag ik dat een kleine mier die nagel aan het verslepen was. Het stukje nagel was minsten twee keer zo groot dan de kleine mier zelf. Maar onverstoord balanceerde de mier de nagel, als een majorette die haar baton op het puntje van haar wijsvinger in evenwicht probeert te houden. De mier had een engelengeduld, want hoewel het heel lang duurde voor de mier één hele tegel had overgestoken, ging de mier onvermoeibaar verder.

Ik zag nog meer mieren die met kleinere stukjes nagel aan de haal gingen en vroeg me af waarom ze elkaar niet even hielpen, maar daar had ik niet zo snel een antwoord op. Ook kon ik geen antwoord bedenken op de vraag, wat ze nu eigenlijk met mijn stukjes nagels wilde gaan doen. Maar al die vragen waren ook helemaal niet belangrijk. Mijn respect voor de mier in zijn algemeenheid groeide met de minuut en ik besloot dat dit jaar het antimieren poeder in de kast blijft. Laat de harde werkers maar gewoon hun nest bouwen onder mijn terras.