Hoe ik door mijn hart te volgen een therapeutenopleiding ging volgen.

Het schrijven van het eerste deel van Thuiskomen bij jezelf was een trip down memorie lane. Het is onmogelijk om alles wat de aanleiding voor mijn reis is geweest, in een aantal paragrafen te beschrijven. Ik schreef en schrapte, schrapte nog iets meer herschreef en besefte dat het niet bij één deel kon blijven. De beschrijvingen van de gebeurtenissen die tot mijn spirituele reis leidden, zijn eigenlijk ook te kort. Ik zal ze ongetwijfeld nog wel eens beter beschreven, als een inzicht of ervaring daar om vraagt.

Tijdens mijn Reiki 1 cursus in – juni 2014 – ontmoette ik heel veel mooie mensen. Het was voor het eerst van mijn leven dat ik mensen ontmoette die ook de interesse in spiritualiteit hebben. Al kreeg ik daar al direct door dat mensen spiritualiteit zoeken om verschillende redenen. Een deel van de mensen die zich met spiritualiteit bezighouden, doet dit om dat ze op zoek zijn naar de bevrijding. Het andere gedeelte is – lees voor mijn gevoel – op zoek naar verbreding of genezing. Als je verbreding zoekt zul je nooit je ware zelf vinden, want zaken als verbreding en meer-en-meer horen toe aan het ego en niet aan het ware zelf.

Toen we aan elkaar voorgesteld werden op de eerste avond werd ons ook gevraagd waarom we Reiki wilde leren. Eva, een jonge vrouw van eind of half de twintig, vertelde dat ze Reiki 1 wilde leren, omdat dat een vereiste was voor de 1-jarige Therapeuten opleiding, die ze na de zomer bij het zelfde Reiki Centrum ging volgen. Waarop de Reikimaster aangaf dat het nog niet zeker was of die cursus wel door zou gaan, omdat er nog niet voldoende aanmeldingen waren voor een volle klas.

Continue reading

Thuiskomen bij jezelf: het begin van mijn reis

Al vanaf jongs af aan, klopt spirituele ontwaking op mijn deur. Maar het heeft naar verhouding lang geduurd voordat ik echt “wakker” werd. Gedurende mijn jeugd had ik al interesse in geloof en spiritualiteit. Maar ik merkte al gauw dat mijn leeftijdsgenoten daar niet mee bezig waren en dat ze me raar aankeken als ik daarover begon. Als kind wil je er graag bij horen en mogelijk dat ik de interesse daarom al snel liet varen.

Photo showing a young child with his Teddy bear and a suitcase.

Het leven heeft wonderbaarlijke manieren om je dingen aan te rijken, maar vaak zien we het niet of willen we het niet zien. Zo is me een aantal keer iets overkomen, wat aanvankelijk een nare gebeurtenis leek te zijn. Maar waarvan achteraf kan zeggen dat het, het beste was dat me kon overkomen.

In mijn studententijd heb ik eens mijn sleutelbeen gebroken toen ik op de terugweg van een avond stappen met mijn fiets ten val kwam – laten we het maar jeugdige onbezonnenheid noemen. Dit ongeluk gebeurde toen ik een weekend bij mijn ouders op bezoek was en zorgde ervoor dat ik een aantal weken niet terug kon naar de stad waar ik studeerde. Dat gaf me veel tijd voor mezelf, ik ging veel wandelen en werd min of meer gedwongen om eens wat dieper in mezelf te kijken

Continue reading