Tag Archives: Theo

Wat overkomt mij nu

Posted on by
10

Mocht u zich de komende paar dagen afvragen waarom u niks hoort van uw gastheer op deze blog, ik ben even druk met het last minute regelen van een aantal zaken, om daarna hopelijk een bliksem bezoek van een dag aan (of is het naar?) Sonisphere  Barcelona af te leggen. Tot gauw, veel liefs en een warme groet – zoals mijn Tai Chi leraar altijd zegt.

(ik snap dat dit voor u een beetje vaag overkomt, maar het is allemaal zo snel gegaan, dat ik het zelf amper nog kan beseffen. Maar weest gerust, ik zal het u binnenkort tot in den treuren uitleggen. Soms openbaren zich kansen die geen enkel mens laat schieten, alhoewel er door omstandigheden voor sommige mensen wel een reden is om dit voorbij te laten gaan. Dit soort kansen zijn het product van een goede neus voor kansen en een gezonde dosis geluk – of heeft het laatste dan toch iets te maken met het uitspreken van: een wens is de basis van de mooiste gebeurtenissen in je leven, mits je maar goed luistert naar je hart en het nu!)

Even stilstaan. En dan weer doorgaan?

Posted on by
10

Inmiddels is het bijna 7 maanden geleden dat ik met deze blog begon. De wil om te bloggen was er al veel langer, maar om allerlei verschillende redenen is het er eigenlijk nooit eerder van gekomen. In die begin periode was ik vooral zoekende naar wat het hele bloggen nu eigenlijk in hield. Ik zag bij andere bloggers ontzettend veel reacties en zeker in het begin kreeg ik er zelden een. Dat frustreerde soms wel eens en na bijna twee weken wilde ik er de al brei aan geven. Een voormalig blogger vroeg me waarom ik eigenlijk blogde, om reacties te krijgen of voor mezelf? Al gauw ontdekte ik dat ik voornamelijk voor mezelf blog. Natuurlijk vind ik het fijn als ik een reactie krijg, maar het fijne aan bloggen is dat ik een uitlaatklep heb gevonden.

In de afgelopen 7 maanden worstelde ik veelvuldig met de kant waar ik met mijn blog op wilde – daar worstel ik nog wel eens mee. Ik worstel  nog wel eens met de vraag wat de frequentie is waarmee je een blogje plaatst. In het begin deed ik er alles aan, om te proberen om elke dag een stukje te schrijven. Het ging toen eigenlijk alleen maar om de kwantiteit. Inmiddels denk ik dat ik de juiste balans gevonden heb. Als ik de tijd en de behoefte heb, dan plaatst ik een stukje. Meestal ontbreekt het me aan de eerste en soms aan de tweede.

In die 7 maanden leerde ik nieuwe blogvrienden kennen en leerde ik ook dat sommige bloggers van de een op de andere dag niets meer van zich laten horen. Ik leefde mee met andere bloggers die lief en leed met mij deelden, hervond mezelf, herontdekte dat ik degene ben die mijn leven regiseert, leerde ook twitter kennen en ontdekte dat het internet eigenlijk wel een (soms te) grote rol in het dagelijksleven van de mensen speelt. Waar andere bloggers hun 5 jarig jubileum vieren, wilde ik even stilstaan bij die 7 maanden, 6 maanden vond ik zelf een te groot cliche.

Vriendschap is onvoorwaardelijk, maar niet vanzelfsprekend

Posted on by
5

Het lijkt wel of de mensen massaal hun kinderwens in vervulling proberen te brengen als de zomer ten einde loop. Hiermee doel ik op de vele verjaardagen die ik altijd in juni en juli heb. Tel daar nog werk en wat andere sociale bezigheden bij op en u krijgt een goed beeld van hoe mijn agenda er dezer dagen uit ziet. Met andere woorden, Theo uw gastheer op deze blog, is momenteel druk. Zo druk dat ik weinig tijd heb voor mezelf en ik weet van mezelf dat ik dan op de rem moet gaan trappen, weer even terug naar de basis.
Normaal kan ik altijd bij goede vrienden langs om even wat bij te komen, een bakkie te doen, samen een film te kijken of om gewoon even mijn verhaal kwijt te kunnen. De vrienden waar ik specifiek op doel, wonen op nog geen 10 minuten fietsen en ik ben er altijd welkom. Eigenlijk hoef ik niet eens te bellen als ik langs wil komen, al doe ik dat uit fatsoen altijd wel.
Wat ik me de afgelopen weken ben gaan realiseren, is dat deze – en ook al mijn andere vriendschappen – geheel onvoorwaardelijk zijn. Als er iets is hoef ik ze maar te bellen en ze staan voor me klaar, andersom geldt dat natuurlijk ook. En eigenlijk ben ik de vriendschappen die ik heb, in de loop der jaren als vanzelfsprekend gaan beschouwen. Nu zijn deze specifieke vrienden een maand op vakantie en naar mate de weken verstrijken, merk ik pas hoe veel ik die vanzelfsprekendheid mis. Gelukkig zijn ze over een paar dagen weer terug.

Beroemd tot in Amsterdam

Posted on by
12

theo-heeft-gelijk

Deze foto – excuses voor de slechte kwaliteit, het is een scan van de krant – stond afgelopen weekend in de krant van één van mijn buren. Er vliegen twee vliegtuigen boven Amsterdam, waarvan er één de tekst “Theo heeft gelijk!” mee sleept. Mijn buurman liet mij de krant met een knipoog zien, en ik zag de humor er wel van in. Er zijn namelijk weleens momenten waarop ik graag gelijk wil hebben.

Na wat gespeur op het internet kwam ik er achter  dat deze boodschap, en de boodschap “Geen theocratie”, op zaterdag 3 jui 2004 boven Amsterdam te zien waren. Deze boodschappen werden op initiatief van Ron Eilers getoond, hij hoopte dat hij hiermee een einde kon maken aan de angst, die volgens hem in Nederland regeerde na de moord op Fortuyn en op Van Gogh.

Opsporing verzocht

Posted on by
10

De blogpolitie vraagt uw aandacht voor de volgende zaken

Naam: EllZinnelijk
Geslacht: Vrouwelijk
Uiterlijke kenmerken: Donker krullend haar
Deze jonge dame wordt vermist sinds zaterdag 14 maart 2009. Op die dag vertelde ze aan haar virtuele vrienden dat ze een kaartje heeft weten te bemachtigen voor Pinkpop. Sindsdien is er niets meer van haar vernomen.
Naam: Dré
Geslacht: Vrouwelijk
Uiterlijke kenmerken: Niet bekend, volgens sommige getuigen donker bruin half lang haar
Deze dame wordt vermist sinds dinsdag 21 april 2009. Op die dag vertelde ze aan haar virtuele vrienden dat ze de zeepbel waarin ze leefde heeft doorgeprikt. Het vermoeden bestaat dat ze kort na het plaatsen van het bericht, verdwaald is tijdens haar huizenjacht.
Naam: Juksti
Geslacht: Vrouwelijk
Uiterlijke kenmerken: Onbekend
Deze jonge dame wordt vermist sinds donderdag 23 april 2009. Op die dag vertelde ze aan haar virtuele vrienden dat haar ex-vriend haar op de hoogte heeft gesteld van het overlijden van Martin Bril. Sindsdien is er niets meer van haar vernomen.

Mocht u weten waar één van deze personen zich momenteel bevindt, neem dan direct contact op met de blogpolitie. Neem geen contact op met de persoon in kwestie. Deze personen zijn onze taal behoorlijk machtig en zijn in staat om u met een paar woorden te verleiden tot het dagelijks bezoeken van hun blog.

Speurtocht naar de hanenkam

Posted on by
10

De laatste dagen ben ik vooral bezig met een onderzoek voor een verhaal dat ik aan het schrijven ben. Bij mij begint het schrijven van een verhaal  meestal enkele weken, soms zelfs maanden, voor ik het aan het spreekwoordelijke papier toe vertrouw. In mijn hoofd bedenk ik de verhaallijnen en de hoofdpersonen die ik er in wil verwerken. En soms verwerk ik er een stuk geschiedenis in, waarin ik me dan eerst moet verdiepen. In dit verhaal zit een scene waarin de hoofdpersoon meedoet aan de demonstratie tegen kruisraketten op het Museumplein in Amsterdam. Nu kan ik me dat niet helemaal meer goed herinneren, want ik was destijds amper 7 jaar oud. Op twitter gooide ik een aantal vragen, en al gauw kreeg ik van een aantal medetwitteraars de antwoorden die me verder hielpen met het onderzoek. Het blijft een mooi medium het internet. Moest je vroeger nog naar de bibliotheek om oude krantenartikelen te lezen, of achter de Terminal zoeken naar boeken die over bepaalde onderwerpen gaan. Zo heb je tegenwoordig op het internet, bijna alle informatie vanaf je luie stoel tot je beschikking.

Gedurende mijn onderzoek dacht ik regelmatig terug aan de zomer van 1984, toen ik samen met mijn toenmalige buurvrouw, mijn moeder en mijn broer, een weekje ging logeren in Amsterdam. Op televisie zag je, in die tijd, veel punkers met hanenkammen. Al weken voor we naar Amsterdam gingen, hadden mijn broer en ik het erover dat we eindelijk hanenkammen in het echt zouden zien, best grappig waar je als kind zo al naar uitkijkt. We keken niet naar alles uit, zo hadden we niet echt de behoefte om skinheads te zien. Op de een of andere manier linkten we alle skinheads met de moord op Kerwin Duynmeier op 20 augustus van het jaar ervoor.

We logeerden die week bij de oudste dochter van onze buurvrouw. Die dochter woonde in een tweekamerappartement en had nog een zolderkamer waar een groot logeerbed stond. Mijn broer en ik sliepen samen met mijn moeder op die zolderkamer en onze buurvrouw sliep samen met haar dochter in het appartement. Het appartement was wat aan de kleine kant voor zoveel mensen, maar het was er knus en gezellig. Eigenlijk was alles aan die week imposant. De geuren van het exotische voedsel die je, in de trappenhal van het appartementencomplex, tegemoet kwamen en de samensmelting van al die verschillende culturen die in Amsterdam leven. Zoiets had je niet in het dorpje waar ik geboren ben. Voor een tienjarige jongen leek het alsof Amsterdam in een ander land lag, alleen spraken ze in dat andere land gewoon Nederlands.

Die week dat we in Amsterdam verbleven bezochten we Artis, liepen veel door het centrum en bezochten ook de Zaanse Schans, met al zijn groene, houten huisjes, de plaats waar de eerste Albert Heijn staat. We gingen op bezoek bij een andere dochter van onze buurvrouw die ergens in de buurt van de Zaanse Schans op een camping verbleef. Daar at ik voor het eerst geitenkaas, tot dan toe wist ik niet eens dat geitenkaas bestond. Ook ons bezoek aan de Albert Cuyp is iets dat me is bijgebleven. Daar kocht ik mijn eerste singel voor 2 gulden 50. Het was “I save the day” van Roberto Jacketti & the Scooters.

Bij thuiskomst heb ik het singeljte werkelijk grijs gedraaid. Telkens als ik dat singeltje opzette, ging ik in gedachte weer terug naar de stad Amsterdam. De stad waar ik zoveel nieuwe dingen zag, maar ook de stad waar we geen hanenkammen hebben gezien. Want hoe goed we ook keken, en waar we ook kwamen, er was geen enkele hanenkam te bekennen. Dat was voor mij en mijn broer een kleine domper, maar het heeft de pret niet gedrukt.

Bevestiging en ongeloof.

Posted on by
6

Toen ik vorige week mijn mailbox opende zag ik dat mijn naamgenoot mij een mailtje had gestuurd. Zou daar dan eindelijk die lang verwachte bevestiging komen? Voor de mensen die niet precies weten waar het overgaat. Ik heb een verhaal geschreven dat mee zou kunnen dingen om in een verhalen bundel geplaatst te worden, die op initiatief van mijn naamgenoot uitgegeven zal worden. De opdracht luidde: schrijf een verhaal in 1000 worden met als thema “De straat”. Er kwam wel iets uit de pen, maar ik zelf was er niet tevreden over en ik kan alleen mijn complimenten geven aan de jury die dezelfde kritiek op het verhaal hebben als ik zelf had. Voorzichtig vroeg iemand of ik teleurgesteld was, in tegendeel het verhaal was niet af en ik blijf het moeilijk vinden om verhalen te “moeten” schrijven. Bij mij komen verhalen wanneer ze zich aandringen en niet wanneer ik ze oproep. En om eerlijk te zijn ben ik nu meer geïnteresseerd in de verhalen die het wel gehaald hebben, dan wanneer de mijne gepubliceerd zou zijn. Ik weet niet hoe dat bij u is, maar ik lees zelden mijn eigen blogjes terug en zo’n briljante schrijver vind ik mezelf nu eigenlijk ook weer niet.

Waar ik wel wat verbolgen over ben is het het volgende. Al meer dan twee jaar lang draai ik met enige regelmaat, gemiddeld eens per twee dagen, één cd. Het gaat om de cd Tai Chi van Oliver Shanti and Friends. De muziek zelf is wonderschoon en het helpt mij om te ontspannen, zodat ik mijn Tai Chi oefeningen kan doen. Ik kan de combinatie van die cd en het gevoel van rust, dat ik door Tai Chi krijg, zo goed dromen dat ik de muziek niet tijdens mijn werk durf te draaien. Dat heb ik een paar keer geprobeerd en telkens raakte bijna in een diepe trance. Zo diep dat ik weet dat ik alles om me heen vergeet en dus ook mijn werk.

Toen ik vandaag, tussen alle hectiek van het werk door, de koppen op nu.nl scande, trok een bepaalde kop mijn aandacht. Geen idee waarom het precies mijn aandacht trok, maar misschien komt het doordat ik een verbondenheid voel met India. En als ik dan het woord Guru of Goeroe zie staan dan is mijn nieuwsgierigheid gewekt. De kop van het artikel luidde “Goeroe beschuldig van 314 keer kindermisbruik”. Tot mijn grote schrik las ik, dat de persoon die mij regelmatig helpt met het noodzakelijke ontspannen, mogelijk onschuldige kinderen heeft misbruikt. Nu weet ik dat het slechts zijn naam is, die op die cd’s prijkt, en dat de muziek eigenlijk door andere mensen geschreven is. Maar hoe kan ik me nu nog ontspannen op muziek waarvan, de wettelijke, componist mogelijk iemand is die onschuldige kinderen misbruikt?

Leven en laten leven?

Posted on by
4

Onder het genot van een bak koffie zat ik op mijn terras de laatste bladzijden van “De heks van Portobello” te verorberen. En terwijl ik lezend de hele wereld om me heen vergat, schrok ik op van wat gefladder. Op de rand van de schutting zat een zwarte merel met wat regenwormen in zijn snavel. Nu vermoed ik dat hij ergens in de buurt zijn nest heeft, want even later vloog hij van de schutting naar mijn grasveld, om daar nog wat meer wormen te zoeken.

Ik observeerde de vogel en zag hoe hij naar zwakke plekken in mijn grasveld zocht, die plekjes waar het gras net even wat dunner is. En nadat hij een paar keer met zijn snavel in de grond had gepikt had hij een andere regenworm te pakken. Op zich vond ik het heel knap dat hij gedurende dit alles nog twee andere regenwormen in zijn snavel had. Alsof hij me wilde bedanken voor de worm die hij in mijn tuin had gevonden, vloog hij op en landde weer op de schutting, om daar vervolgens een schitterend liedje voor me te fluiten alvorens hij vertrok.

Op de een of andere manier voelde ik me door het gebeuren, dichter tot de natuur staan dan ik me ooit gevoeld heb. Heel even leek er niks om me heen te bestaan dan de natuur. Ik hoorde nog meer zangvogels om me heen en luisterde naar hun gezang. Ze zingen in een taal die ik heel even leek te begrijpen en alles waar ik me ooit in mijn leven druk om heb gemaakt, gleed van me af. Op dat moment voelde ik meer innerlijk rust dan dat ik ooit heb gevoeld en mijn ontzag voor de natuur was groter dan ooit: ik voelde me een met het hele universum

Nadat ik een tijdje van de rust heb zitten genieten besloot ik dat ik nog wel een klein klusje kon doen. Onlangs heb ik nieuwe tuinverlichting gekocht en ik bedacht me dat ik die nog wel even kon aansluiten. Terwijl ik mijn tuinschuurtje binnenliep, zag ik aan een van de hoeken van het dak een witte bol hangen. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en ik ging op onderzoek uit. Nog voor ik de witte bol had genaderd hoorde ik een akelig gezoem en zag ik hoe een aantal wespen uit die witte bol kwamen. Het drong al gauw tot me door dat ze er bezig waren om er hun nest te bouwen.

De verbondenheid met de natuur in zijn algemeenheid, was plotseling verdwenen. Ik herinnerde me hoe ik een aantal wespen, vorig jaar, hun gang had laten gaan onder het afdak bij mijn voordeur. Op den duur kon ik mijn huis bijna niet meer in, omdat het een continu komen en gaan was van wespen. Bij de lokale bouwmarkt heb ik toen wat verdelgingsmiddel gekocht en ik maakte tijdens het verdelgen één domme fout. Het was hartje zomer en ondanks de hitte had ik me goed aangekleed om me te beschermen tegen eventuele wespensteken. Het enige dat minder goed beschermd was waren mijn voeten, ik had bruine sokken en open slippers aan. En terwijl ik bezig was met het leeg spuiten van de bus met verdelgingsmiddel, werd ik door één van die wespen gestoken in mijn grote teen. Van de steek heb ik enkele weken last gehad, en in mijn sokkenlade herinnert een rode plek op één van de bruine sokken mij er aan hoe sterk het zuur is dat die wespen in je spuiten als ze je bijten.

Nu moet ik de komende tijd nog regelmatig in mijn tuinschuur zijn en zit ik niet te wachten op een wespennest. Ik riep een buurman erbij, hij is een echte klusser en weet voor een hele boel probleempjes wel een oplossing. Maar ook dat had hij nog nooit voor handen gehad. Voorzichtig tikte hij tegen de witte bol en we sprongen beide naar buiten toen er twee wespen uit kwamen. Nadat ik me ervan verzekerd had dat er geen wespen meer in die witte bol zaten, stak ik met een spade de witte bol van het plafond.

De buurman en ik gingen samen verder op onderzoek en zagen hoe een aantal wespen het hout van de schutting afschraapten. Ik trok mijn slipper uit, diezelfde die ik vorig jaar aanhad, en sloeg drie van die wespen dood. Één van de drie was velen malen groter dan de anderen, en ik vermoed dat het de koningin was (of is dat alleen bij bijen zo?). De komende tijd hoop ik nog veel van de natuur te genieten, zolang die natuur zich maar niet binnenshuis of in mijn tuinschuur bevindt.

Epiphony – Schooltijd (3)

Posted on by
11

De MTS heb ik anders beleefd dan de middelbare school. Natuurlijk heb ik er nog wel herinneringen aan, maar wat me het meeste is bijgebleven is dat het eerste lesuur altijd om 08:00 uur begon. Dat betekende dat ik om 07:00 uur al in de trein moest zitten en dat doet voor een avondmens altijd pijn. Daarnaast herinner ik me een gênante anekdote over een groen overhemd die ik voor het eerst aan had. Het was tijdens Duits, wat nimmer mijn favoriete vak was. Ik zat achter in de klas en viel, leunend met mijn hoofd op mijn armen, half in slaap. Toen mijn naam geroepen werd schrok ik half op. Het feit dat ik bijna in slaap was gevallen was door de betreffende leraar niet onopgemerkt gebleven. Niet veel later vroeg de een na de ander of ik me wel goed voelde, want ik zag er slecht uit. Ik excuseerde me en vroeg of ik naar het toilet mocht, daar aangekomen zag ik dat mijn gezicht donker groen gekleurd was.

Het nieuwe donker groene overhemd had kleur afgegeven toen ik er met mijn hoofd op leunde. Dat buitenkansje liet ik niet liggen, ik had een excuses om ziek naar huis te gaan en ik bedacht me geen twee keer. Het vierde en laatste jaar was zeer bewogen, tijdens de tentamens overleed mijn opa (die vroeger bevriend was met de conrector Dhr van Osta) en zo vlak voor mijn examens stond ik er niet goed voor. Op mijn eindlijst stonden een paar zessen en 1 vijf. Later bleek dat mijn natuurkunde leraar me gematst had. Ik kwam uit op een 5,4 voor Natuurkunde en hij heeft mijn examen zo nagekeken dat ik uitkwam op een 5,5 voor natuurkunde De tweede corrector is hier niet overgevallen en met veel geluk, en nog steeds zonder inzet, behaalde ik mijn diploma.

Ik ging naar de Hogeschool Enschede en de eerste 3 jaar was ik alleen maar bezig met de studievereniging. Daarna was ik het beu om altijd krap bij kas te zitten en in letterlijk twee jaar behaalde ik bijna alle studiepunten die normaal in 4 jaar zitten. Op het einde had ik er zelfs 13 te veel. En terwijl ik zo deze schooltijd-serie type herinnerde ik mij dat ik ooit 1 keer geleerd had op de lagere school. Het resultaat was een 10 voor aardrijkskunde.

Ik heb twee neven en beide zijn bijzonder slim. De jongste is zelfs zo slim dat hij qua intelligentie twee klassen over mag slaan. Maar hij is iet wat aan de kleine kant en daardoor wil de school hem maar 1 klas laten overslaan. Toen hij 5 jaar oud was heeft hij mij eens opgebeld, later hoorde ik dat hij mij zelf in de telefoonklapper heeft opgezocht en zonder dat zijn ouders het wisten heeft hij mij gebeld. Niet veel later ontving ik van hem een e-mailtje en dat terwijl hij nog op de kleuterschool zat. Ik ben echt blij dat ze op school hebben ontdekt dat als hij op normaal tempo door de lagere school heen loopt, hij zich dan ook sierlijk verveeld. Ik ben blij voor hem dat hij zich niet jarenlang moet dood vervelen op school, maar dat ze ontdekt hebben dat hij ver voor loopt op zijn leeftijdsgenoten.

Maar wat mij dan ook bezig houd is, wat als ze in al die jaren dat ik op de lagere school zat hadden ontdekt dat ik wat meer in mijn mars had. Dat ik gewoon niks deed, omdat ik het allemaal te simpel vond. Dat ik veel meer in mijn mars had dan LBO niveau B misschien zelfs niveau C. Welke keuzes zou ik dan in het leven gemaakt hebben? Zou ik dan ook een vervelende leerling op de middelbare school zijn geweest? Zou ik dan ook informatie analist geworden zijn? Misschien was ik dan wel chirurg geworden, of een ander academisch beroep. Maar zou ik dan inweze ook een heel ander mens zijn geweest? Of zou ik dan gewoon dezelfde Theo zijn geweest, met dat verschil dat die Theo niet altijd met een omweg bij zijn doel komt. Veel vragen waarop ik het antwoord nooit zal weten.

Dhr de Koning – Schooltijd (1)

Posted on by
9

En terwijl ik gisteren blogde over plaatjes van voetballers die ik in mijn agenda plakte en over hoe makkelijk ik door de leerjaren heen wandelde, dacht ik even terug aan die mooie oude tijd. Ik was niet vlijtig, zeg maar gerust lui. Huiswerk heb ik op een paar uitzonderingen na nooit gemaakt. Leren dat gaf ik al snel op nadat ik na 1 uur leren nog maar een 9,5 haalde voor een schriftelijke overhoring voor Frans.

Ik moest toen ook denken aan Dhr de Koning, mijn conrector. Ik zat voor het eerst in 3 MAVO en wist op voorhand al dat ik er geen zin in had, ik besloot een sabbatical te nemen. Ik kwam na het ophalen van de boeken en het lesrooster thuis, om daar samen met mijn moeder de boeken te kaften. Een bezigheid die we altijd samen deden. Ik opende een van de boeken en zei tegen mijn moeder. “Mam dat ziet er moeilijk uit, ik denk dat ik dit jaar blijf zitten”

Nu deed ik daar ook erg mijn best voor en op den duur werd ik op het matje geroepen bij Dhr de Koning, ik was daar al eens vaker geweest. Hij vond dat mijn cijfers erg tegenvielen en vond dat ik elke middag, na de lessen, bij hem in zijn werkkamer mijn huiswerk moest maken. Ik denk dat hij het goed bedoelde, maar eigenlijk vond ik dat ik die keuze zelf had.

Ik kwam daar de eerste middag en na 5 minuten vertrok hij, hij had een vergadering of moest zelf nog lesgeven. Een dag later kwam ik weer op de afgesproken tijd en Dhr de Koning was er helemaal niet. Het was een mooie zonnige dag en ik besloot dat hij de pot op kon. Waarom zou ik bij hem huiswerk gaan maken als hij er toch niet was?

Ik weet eigenlijk niet eens of mijn ouders wisten dat ik bij Dhr de Koning mijn huiswerk moest maken, maar ik vermoed van wel. Want ik wilde niet direct naar huis, omdat ik dan te vroeg thuis zou zijn. Om de tijd wat te doden besloot ik dat ik naar de winkels in de stad wilde. En toen ik daar zo zielsalleen in de stad liep kwam ik daar Dhr de Koning tegen. Het enige dat hij deed was mij een knik geven en ik heb er nooit meer iets van gehoord. Die huiswerksessies op zijn werkkamer heb ik ook nooit meer bezocht en ook daar hoorde ik niks meer over.

Dat jaar was voor mijn ouders een zeer bedroevend jaar. Ik bleef inderdaad zitten en mijn broer haalde voor de tweede keer 4 HAVO niet en moest van school af. Nu is het met ons beide wel goed gekomen, maar voor mijn ouders was dat echt geen pretje.