Tag Archives: Theo

Lente kriebels en help hoe verberg ik mijn kliko’s

Posted on by
6

Klikokot in aanbouwDeze week hebben we eindelijk een beetje lente weer. Om eerlijk te zijn ben ik – en met mij mijn gehele omgeving – echt toe aan de lente. Zodra het kwik weer richting de 15 graden gaat, breekt voor mij de tijd aan voor leuke buitenprojecten. Voor dit jaar heb ik er al een paar in mijn hoofd. Maar tot die tijd, hier een project uit de oude doos.

Toen ik mijn huis vijf jaar geleden kocht, moest er veel gebeuren – zowel binnen als buiten. Met name de tuin, was niet een tuin waar ik me echt in thuis voelde. Zo stonden er ook grote struiken, waarachter de kliko’s verborgen waren. Ik ben geen fan van grote planten in een kleine tuin, dus die struiken heb ik in de eerste zomer al weggehaald. Sindsdien keek ik dus tegen mijn kliko’s aan, het geen nou niet echt een fijn gezicht is.

Lang was ik op zoek naar een oplossing voor het verbergen van mijn kliko’s, tot ik uiteindelijk besloot dat ik ze achter hout moest stoppen. Ik maakte een pergola waar tussen mijn kliko’s passen en begon de onderkant ervan met planken te bekleden. Ik heb er bewust voor gekozen om ruimte tussen de planken te laten. Dat maakt het geheel wat transparanter, waardoor het niet als een lomp bouwwerk over komt. Continue reading →

Mijn plaat/jouw plaat

Posted on by
7

Mijn plaatTerwijl ik door een aantal blogs struinde, kwam ik het volgende initiatief tegen Mijn Plaat/jouw plaat. Dit initiatief klonk als muziek in mijn oren en het duurde niet lang eer ik mijn lijstje samengesteld had. De kanttekening die ik er bij wil plaatsen, is dat bij mij dergelijke lijstjes vaak een moment opname zijn. Ze kunnen van uur tot uur wisselen.

1. Je favoriete liedje
Let yourself go van Green Day – Vanaf de eerste keer dat ik de eerste klanken van het intro van  Basket Case van Green day hoorde, was ik fan van deze band. Let yourself go vind ik het beste nummer van de drieluik Un, Dos Tres dat Green day vorig jaar uitbracht.

2. Een liedje waar je blij van wordt
Hello van Martin Solveg. Dit liedje was de anthem van 3FM Serious Request 2010. Van alle Serious Request anthems vind ik deze nog steeds de beste. Continue reading →

Terugblikken deel xx

Posted on by
3

Sunset Ik kan me geen meer toepasselijke foto bedenken, dan de foto hiernaast. Deze nam ik tijdens een carpool rit met een collega, op een terugreis van Amsterdam naar huis. Rond de tijd dat ik stopte met bloggen, had ik een opdracht bij een klant in Amsterdam. De opdracht was geweldig, net als de mensen. Wat me uiteindelijk wel op is gaan breken is de reisafstand. Een enkele reis duurde minimaal een uur en een kwartier, maar meestal duurde het wel een half uur langer. Je kunt zo’n reisafstand best lang volhouden, maar er komt een moment dat het steeds meer moeite kost om dit op te kunnen brengen. En hoe leuk de opdracht ook is, en hoe leuk de mensen ook zijn, drie tot vier uur reizen naast een werkdag van 8 uur is gewoon te veel. Continue reading →

Hoe pak je de draad weer op, en moet je dat nog wel doen?

Posted on by
Reply

draadoppakkenHoe pak je de draad na bijna drie jaar weer op? De vraag is eigenlijk moet je de draad nog wel oppakken? En als je hem weer oppakt, moet je dan nog wel op dezelfde voet verder gaan? De vragen komen sneller in mij op dan de antwoorden. Het feit is dat bloggen nooit meer zal worden wat het vroeger was – toen ik begon was het al bijna over zijn hoogtepunt heen. Een hoop bloggers stopten met bloggen vanwege enerzijds tijdgebrek en anderzijds hadden ze andere invullingen voor hun leven gevonden.

Ik stopte ermee, omdat ik een technische storing op mijn blog had – ik kwam er gewoon niet meer op. Eigenlijk kwam me dat ook prima uit, want ik had er geen behoefte meer aan. Dacht ik dan in al die jaren niet meer aan mijn blog? Het merendeel van de tijd niet, maar er waren momenten dat ik het echt zonde vond dat alles wat ik op mijn blog geproduceerd had verdwenen zou zijn. Continue reading →

Awakening

Posted on by
8

Langzaam begin ik te ontwaken uit mijn winterslaap. Zangvogels zingen er vrolijk op los, alsof ze als herauten het begin van de lente aankondigen. En terwijl ik de slaap uit mijn ogen wrijf ontdek ik, nadat ik datum op mijn horloge zie, dat het Chinese nieuwe jaar al is begonnen, het jaar van de tijger. Laat dat nu net mijn chinees sterrenbeeld zijn. Dit kan geen toeval zijn, dit wordt mijn jaar.

Langzaam sta ik op en maak ik mijn spieren los, die hebben te lijden gehad van deze lange winterslaap. Nu ik er zo over begin, ik kan me niet meer herinneren wanneer we voor het laatst zo’n lange winter hebben gehad. Enigszins nog wat versuft loop ik naar de badkamer en zet – nog op de volle automaat – de radio aan. De melodie van Caro Emeralds, ‘On a night like this’ en haar stem stemmen mij vrolijk.

[media id=54]

Ik aanschouw mezelf in de spiegel en zie een gezicht dat ik niet herken. Zelfs als ik na een scheerbeurt een vertrouwd glad geschoren gezicht heb herken ik mezelf nog steeds niet in het gezicht dat ik zie in de spiegel. Ik zie een man die uitgerust is, ogen die me vol zelfvertrouwen en vastberadend aankijken. Even denk ik dat ik een jongere versie van mezelf zie, want die vastberadenheid was ik kwijt geraakt en het zelfvertrouwen heeft in de loop der tijd een aantal deuken opgelopen.

Zonder verder ook maar enige aandacht te besteden aan het onbekende gezicht dat ik in de spiegel zag, neem ik een douche. Door de luidspreker van de radio klinken de eerste noten van Halfway gone van Lifehouse. Stil aan begin ik me te beseffen dat de wereld niet heeft stil gestaan gedurende mijn winterslaap. Nieuwsgierig Benieuwd naar wat er nog meer gebeurd is kan ik haast niet wachten om weer achter mijn laptop te kruipen.

[media id=55]

Nadat ik me eenmaal met een kop koffie achter mijn laptop heb geplaatst, hoor ik het geluid van ganzen die weer naar het zuiden trekken – de winter is nu echt ten einde. Vreemd genoeg heb ik niet echt de behoefte om mijn laptop aan te zetten. Ik voel me heerlijk en van dat gevoel wil eigenlijk nog even wat langer genieten. Nog heel even, nog heel even dichtbij mezelf zijn, voordat ik me weer in het feestgedruis stort dat we leven noemen.

Lang kan ik het niet meer uitstellen, want ik ben toch eigenlijk best benieuwd hoe het met mijn mede bloggers gaat. In gedachte ga ik alle blogjes die ik volg langs en bij elke blog sta ik even stil. Gewoon benieuwd naar hoe het hen is vergaan en voor elke blogger komt er een vraag in me op die ik hem/haar zou willen stellen. Nog voor ik ze allemaal in mijn hoofd ben langsgegaan, zie ik het aantal ongelezen berichten in mijn feed-lezer.

Ik denk dat ik nog heel even geniet van het ontwaken uit de winterslaap. Even wennen aan die herwonnen zelfvertrouwen en vastberadenheid. En binnenkort, echt heel binnenkort, ga ik al die ongelezen RSS-feeds bekijken. Tot die tijd wil nog even genieten en moet ik nog even wennen aan de vernieuwde Theo.

Hoe vriendelijkheid wordt beloond

Posted on by
14

Ik had een afspraak midden in het centrum. Terwijl ik uit mijn auto stapte, zag ik een vrouw van voor in de veertig de boodschappen uit haar auto laden. Ik zag dat ze naar me keek en wenste haar een goede morgen. Ik kon nog net haar wederwens horen voor ik het gebouw naar binnen liep waar ik moest zijn. Mooi toch nog net op tijd voor mijn afspraak, bedacht ik me toen ik de deur binnen stapte. Ik had mijn jas net opgehangen en zat al in de wachtkamer te wachten, toen ik de deur op hoorde gaan.

“Is die jongeman met die zwarte lederen jas hier net naar binnen gekomen?”, klinkt een vrouwenstem.

“Ja”, zegt mijn afspraak.

“Dan mag hij snel naar buiten gaan voor de politie hem een parkeerboete geeft, het is hier namelijk een parkeerzone”, hoorde ik haar zeggen.

Ik bedacht me geen seconden en trok mijn jas aan om die te kijken of ik die boete nog kon voorkomen en bedankte de vrouw hartelijk op mijn weg naar buiten. Na een goed gesprek met de dienstdoende politieagenten, kreeg ik geen boete en wezen ze me zelfs op een plaats waar ik gratis kon parkeren.

Nadat ik mijn auto opnieuwe had geparkeerd, liep ik terug naar mijn afspraak en vroeg ik me af of de vrouw mij geholpen heeft omdat ik haar vriendelijk begroet had, of omdat ze van nature zo lief is. Een ding is zeker, de volgende keer dat ik daar in de buurt ben bel ik bij haar aan met een bos bloemen om haar te bedanken. Dat is toch het minste dat ik kan doen voor het feit dat ze me 65 euro heeft bespaart.

Herfst, de periode van het loslaten

Posted on by
11

Vanuit het Taoïsme staat het element metaal ook voor het seizoen herfst en voor het loslaten. In eerste instantie begreep ik niet zo goed wat metaal en herst met loslaten te maken hebben, totdat iemand het mij uitlegde. Een metalen zwaard kan dingen in tweeën klieven – deel een laat deel twee los – en in de herfst laten de bomen al hun blaadjes los.

Met dit gegeven maakte ik, met mijn camera in de aanslag, een wandeling door een nabij gelegen bos. De bomen liet stilaan hun bladeren los.

Bomen---klein

Het mooie aan het, in de herfst, wandelen door het bos is dat je die wonderbaarlijke planten – of eigenlijk zijn het schimmels – tegenkomt die we ook wel paddenstoelen noemen. Deze waren zo futuristisch, dat het bijna lijkt alsof ik ze flink gephotoshopped heb.

Mushroom-3

Lopende door het bos kom je nog meer merkwaardige dingen tegen. Zo bijvoorbeeld ook het volgende, het leek wel buitenaards.

Mushroom-2

Vanaf de zijkant lijkt het helemaal net alsof de paddenstoel zich als een UFO in de boom heeft gedrukt.

Mushroom-1

Do(e)len

Posted on by
6

“Je hebt last van je keel”, zegt mijn Chi Kung leraar tegen me.

“Hoe weet jij dat?”, vraag ik hem terwijl we een oefening doen waarbij we elkaar energie geven.

“Dat voel ik aan mijn keel als je mij energie geeft”, zegt hij.

Dat was een opmerkelijk gebeuren tijdens de laatste workshop Chi Kung, en niet in de laatste plaats omdat ik deze morgen opstond met een snotterende neus en een geïrriteerde keel, een aandenken aan het winter klaarmaken van mijn tuin wat ik gisteren in de motregen deed.

De cursus Chi Kung was echt geweldig, en hoewel ik aanvankelijk dacht dat ik het tijdig opstaan op de zondagmorgen niet leuk zou vinden, ik blogde er hier al eens over, moet ik toegeven dat het slechts zoeken was naar een excuus om me niet voor de cursus in te schrijven. Dankzij die cursus voel ik me een heel ander mens, ik kan natuurlijk niet schrijven dat ik een ander mens ben, want ik heb nog steeds hetzelfde lichaam en dezelfde geest, maar mijn instelling en kijk op de dagelijkse dingen is wel degelijk veranderd. Ik ben veel opgewekter, slaap veel beter, heb mijn oprechte interesse in andere mensen weer terug en ik bekijk alles door een veel positiever bril. Bij deze wil ik mijn leraar M. van harte bedanken, al denk ik niet dat hij dit ooit hier zal lezen.

Een tijd geleden vroeg iemand mij, wat de doelen zijn die ik zou willen behalen. Op het moment dat het mij gevraagd werd, was ik niet echt met het stellen van doelen bezig – ik was een beetje weggezakt in zelfmedelijden. Maar nu ik zo eens rustig zit te genieten van het zwakke zonnetje, dat door mijn achterraam gluurt, kom ik er achter dat het stellen van doelen helemaal nog niet zo verkeerd is, niet dat het halen van die doelen het doel is, maar meer om te kijken wat ik graag zou willen bereiken, zodat ik er naar toe kan werken. Hier, in geheel willekeurige volgorde, een vijftal doelen.

  1. Nog meer plezier halen uit mijn werk – op zich niet zo’n vreemd doel, want werken is een belangrijk deel van mijn dagelijkse bezigheden.
  2. Mij verder bekwamen in Tai Chi, zodat ik ver genoeg ben om een lang gekoesterde droom, het leren hanteren van de Katana,  te vervullen – niet dat ik zo’n agressief mannetje ben, ik vind de krijgskunst van het zwaardvechten erg mooi om te mogen aanschouwen.
  3. Bestaande vriendschappen intensiever onderhouden en nieuwe vriendschappen sluiten.
  4. Het lijstje met vakantiebestemmingen afwerken: op bezoek bij vrienden G. en A. in Chicago, een reis naar Samoa en Nieuw-Zeeland, een trektocht door Peru, een bezoek aan de Taj Mahal en het rode fort, een reis naar Dengfeng China.
  5. Veel nieuwe dingen leren op het gebied van mijn werk, maar bovenal ook in de privésfeer.

Ik betrap mijzelf erop dat ze niet allemaal even concreet zijn en dat sommige nooit te behalen zijn, omdat er nou eenmaal aan gewerkt moet worden totdat ik voor de laatste keer mijn adem uitblaas. Maar nu ik ze aan de virtuele wereld toevertrouw, liggen ze vast en kan een ieder mij op elk willekeurig moment vragen hoe het staat met het behalen van de genoemde doelen.

Hoeveel ben jij waard?

Posted on by
4

De zaterdagmorgen begon met het inladen van een aanhanger samen met M. Nadat we een half uur gezwoegd hadden, gingen we opweg naar de gemeentelijke stortplaats. Onderweg vroegen M. en ik ons af hoeveel kilo we in de aanhanger hadden geladen, maar een echte gok durfden we niet te wagen.

Het uitladen van de aanhanger ging aanzienlijk sneller dan het inladen en na ruim 10 minuten sloten we aan in de rij voor de weegbrug. Het leek wel of de hele omgeving juist die zaterdag gepland hadden om hun afval naar de stort te rijden, want die rij was best groot.

Toen we eindelijk aan de beurt waren, had M. wat ruzie met de stortpas. Of eigenlijk met het laten lezen van de stortpas. De auto’s achter ons lieten hun ongeduld blijken en ik besloot om maar eens aan het personeel van de stort te vragen wat er niet goed ging. Die wisten mij te vertellen dat M. het pasje langer voor de lezer moesten houden.

Met die boodschap ging ik naar buiten en zo waar, het lezen ging goed. Nu wist ik op voorhand al wel dat ik over de 300 kilo gratis storten heen zou gaan en ik ging het gebouwtje bij de weegbrug binnen om af te rekenen. “Mijnheer, wij vinden het al erg vervelend dat u moet betalen, maar zou u nog een keer de pas ervoor wil houden terwijl u zelf ook op weegbrug staat, dan betaalt u uw eigen gewicht niet.

Met dat advies ging ik op nieuw naar buiten en nadat we de weging opnieuw hadden gedaan ging ik wederom naar het gebouwtje bij de weegbrug om het restant bedrag te betalen. Sindsdien weet ik ook precies hoeveel ik waard ben, want het verschil in bedrag met en zonder mijn gewicht op de weegbrug was 12 euro. Uiteindelijk bleek dat we 690 kilo gestort hadden, zoveel hadden M en ik eigenlijk niet durven te gokken.