Tag Archives: Spiritualiteit

September maand, cursus maand

Posted on by
7

Toen ik met bloggen begon dacht ik dat het mij niet zou overkomen, maar ik heb ook last van het fenomeen komkommertijd. Maar ik slaap er niet minder om, in tegendeel zelfs. In het voorjaar en de vroege zomer had ik een erg druk sociaal leven en op dat vlak is het de laatste paar weken erg rustig. Op zich ook niet verwonderlijk als half Nederland op vakantie is. Nu geniet ik dus even van een wat rustigere periode, zeg maar een soort opmaat voor het volgende muziekstuk. Dat muziekstuk begint met een cursus waarin ik alles leer over de digitale spiegel reflex camera. Het leuke aan deze cursus is dat het heel interactief is, zo krijgen we elke week een beetje theorie en moeten we in opdracht een aantal foto’s maken, die we met zijn allen gaan beoordelen. Daarnaast is er nog een praktijk middag, ik kan in elk geval niet wachten.

Tijdens de zoektocht naar een Tai Chi school waarvan ik denk dat hij goed bij mij past, kwam ik er bij toeval achter dat er binnenkort een cursus Chi Kung start. Aanvankelijk twijfelde ik over het tijdstip waarop de lessen gepland staan, voor een nachtmens is zondagmorgen 11:00 uur eigenlijk iet wat aan de vroege kant. Even was er  een kleine tweestrijd tussen het lekker rustig aan wakker worden op de zondag of het volgen van die cursus en het laatste heeft het gewonnen. Nadat ik me had opgegeven, vulde ik de data van de lesdagen in mijn agenda. En ik zag hoe vol de maand september is, een gemiddelde week ziet er zo uit: twee avonden sporten, één avond cursus fotografie en elke zondag een les in Chi Kung – daarnaast ook gewoon werken. Er zijn tijden geweest, waarop ik op zag tegen zo’n overvolle agenda, maar nu niet. Ik kijk erg uit naar de kans om nieuwe mensen te ontmoeten, al zal het denk ik september ook wel wat rustiger zijn op mijn blog.

Zoektocht naar innerlijke rust

Posted on by
7

Het is de laatste tijd alom aanwezig, ik lees het op andere blogs, ik hoor mensen erover praten als ik op de sportschool ben, op twitter gaat het erover en ook mensen die ik ken zijn er steeds meer mee bezig: de zoektocht naar balans en innerlijke rust. En ik persoonlijk vind dat een goede ontwikkeling. Alles moet sneller en beter in onze Westerse wereld en dat is voor ons mensen erg vermoeiend. We doen nu op een gemiddelde dag meer indrukken op dan dat we vroeger in een maand deden, en die indrukken moeten we dan ook allemaal nog eens zien te verwerken en een plaatsje zien te geven. Daarnaast is het in een tijd van recessie ook erg begrijpelijk dat mensen weer in contact willen komen met zichzelf. Het vertrouwen dat we immers hadden in het ding dat we deden voor de recessie is bij veel mensen beschadigd.

Mocht u ook een van die mensen zijn die op zoek is naar een manier om te ontspannen dan kan ik u alleen maar meegeven dat u iets moet zoeken dat bij u past. Probeer eens Pilates, Yoga of Tai Chi – de volgorde is geheel willekeurig. Wat ik u nog wel mee wil geven is het belangrijkste dat ik van mijn Tai Chi leraar heb geleerd en dat is onthaasten. We zijn gewend om van alles een competitie te maken en dat is nu juist dat wat u niet moet doen als u met Pilates, Yoga of Tai Chi begint. Doe alles langzaam en stapje voor stapje, probeer niet zo snel mogelijk even lenig te worden als uw Yoga instructeur, want die heeft er waarschijnlijk ook jaren over gedaan om zo ver te komen. Als u de bewegingen van Tai Chi uitvoert, probeer die dan zo langzaam mogelijk uit te voeren, dan hebben ze namelijk ook veel meer effect.

Belangrijk is ook dat u een goed gevoel hebt met u leraar, als u dat niet hebt dan kan die persoon u ook niets leren. Hoe dan ook, mocht u opzoek zijn: sterkte, succes en veel plezier en laat me vooral weten hoe uw zoektocht verloopt.

Warme groet,

Theo

Het verlorene herontdekt

Posted on by
15

Een kan groene thee, brandende staafjes lavendel wierook – liefst de goud serie van The Mother’s Golden Fragances en de cd Tai Chi van Oliver Shanti & Friends op de achtergrond. Dat als decor voor een thuis sessie Tai Chi – hoe kan het ook anders met de titel van de cd. Ik weet nog goed hoe ik er voor het eerst mee in aanraking kwam. Destijds was ik – na een auto ongeluk – aan het trainen bij een praktijk voor fysiotherapeuten die daarnaast een fitness centrum hadden. Mijn toenmalige trainer vroeg of het niet iets voor mij was, en om eerlijk te zijn had ik er zo mijn twijfels over, maar baat het niet dan niet schaadt – of hoe luidt dat gezegde ook al weer.

Toen mijn eerste Tai Chi les net begonnen was, overwoog ik heel even of ik niet per direct weg zou gaan. We moesten een ontspannende ademhalingsoefening doen. Tussen het in- en uitademen moesten we tegelijkertijd onze anusspier aanspannen en met het puntje van de tong tegen onze gehemelte drukken. Ik vond dat op zijn minst gezegd een beetje apart. Het doel ervan is dat je meer speeksel in je mond krijgt en als je dat inslikt dan schijnt dat goed te zijn voor je spijsvertering.

Het gevoel dat ik na die eerste les had was eigenlijk niet te beschrijven. Het was alsof ik volkomen gelukkig was en dat er om me heen helemaal niets was – een soort van absolute staat van geluk. Ik besloot om nog maar eens een lesje te proberen en nog een en nog een. Ik hield het ruim een jaar vol, totdat de Tai Chi lessen bij die sportschool van het programma verdwenen. Inmiddels had ik al een huis in een andere stad gekocht en ik zou daar wel opzoek gaan naar een andere Tai Chi school.

Dat opzoek gaan stelde ik uit en ik stelde het nog eens uit en nog eens en nog eens. Op de een of andere manier voelde ik de laatste tijd toch de behoefte om Tai Chi weer eens te gaan beoefenen. Alleen tussen het voelen van die behoefte en het uiteindelijk doen, daar ging wel een tijdje over heen. Een week of wat geleden – dat weekend dat ik geen afspraken had – kocht ik nieuwe wierook, groene thee en in de toko kocht ik nieuwe Kung Fu schoenen. Beetje bij beetje bouwde ik het weer op en ik merk nu na een week al dat de balans zich weer wat hersteld. Heeft u dat ook wel eens, dat u van die dingen herontdekt die u eigenlijk erg miste zonder dat u er erg in had?

Balanslijnen

Posted on by
9

Even een intermezzo tussen al dat Sonisphere geweld. Morgen het laatste deel, maar nu eerst even iets anders. Ik heb zo een theorie in mijn hoofd die volgens mij op veel gebieden van toepassing is. Om het idee iets makkelijker te beschrijven het volgende kunstwerkje – niet letterlijk opvatten, paint was het enige dat ik zo gauw voor handen had.

balanslijnen

De theorie is als volgt. Er zijn twee lijnen, het zijn de scheidslijnen tussen te druk en te rustig. Als je binnen die lijnen zit dan ben je gelukkig, vandaar ook de groene smiley. Zit je boven de druk-zijn-lijn of onder de rustig-zijn-lijn, dan ben je even wat minder vrolijk – vandaar ook de rode niet lachende smiley – al is niet lachen en een smiley wel een tegenstrijdigheid.

Normaal gesproken balanceer je tussen beide lijnen en zo heel soms piek je even buiten het vrolijk-zijn-gebied. Zolang dat laatste maar van korte duur is, is er niets aan de hand. Deze theorie gaat dus ook op voor je werk. Als je een hele tijd achter aan elkaar te druk bent, dan heb je kans op een burn-out en een tijdje geleden las ik over een bore-out. Die krijg je als je je ontzettend verveelt.

De theorie gaat ook op voor je sociaal leven. Op dat vlak was het de laatste maanden erg druk, vanaf begin mei heb ik nauwelijks een rustig weekend gehad. En natuurlijk was alles echt te gek, daar hoor je me niet over klagen. De CD-presentatie was super, Sonisphere helemaal te gek, en ook de verjaardagen en bezoekjes aan familie en vrienden waren allemaal heel erg leuk. Maar ik zweef, qua sociaal leven, de laatste tijd redelijk rond de druk-zijn-lijn. Ik merk dat aan veel dingen, mijn lichaam protesteert en in mijn hoofd zitten allerlei verhalen opgesloten die er om schreeuwen om geschreven te worden.

Het goede nieuws is dat ik komend weekend een niet-afspraak-weekend heb. Wat ik me dan zo afvraag is het volgende. Ben ik de enige die, zo af en toe, echt kan genieten van een weekend zonder afspraken? Ik ben benieuwd naar uw mening, ik ga komend weekend mijn lichaam wat rust geven en ervoor zorgen dat de ideeen voor de verhalen ergens op papier komen, zodat ook in mijn hoofd de rust weer terugkeert.

Wat overkomt mij nu

Posted on by
10

Mocht u zich de komende paar dagen afvragen waarom u niks hoort van uw gastheer op deze blog, ik ben even druk met het last minute regelen van een aantal zaken, om daarna hopelijk een bliksem bezoek van een dag aan (of is het naar?) Sonisphere  Barcelona af te leggen. Tot gauw, veel liefs en een warme groet – zoals mijn Tai Chi leraar altijd zegt.

(ik snap dat dit voor u een beetje vaag overkomt, maar het is allemaal zo snel gegaan, dat ik het zelf amper nog kan beseffen. Maar weest gerust, ik zal het u binnenkort tot in den treuren uitleggen. Soms openbaren zich kansen die geen enkel mens laat schieten, alhoewel er door omstandigheden voor sommige mensen wel een reden is om dit voorbij te laten gaan. Dit soort kansen zijn het product van een goede neus voor kansen en een gezonde dosis geluk – of heeft het laatste dan toch iets te maken met het uitspreken van: een wens is de basis van de mooiste gebeurtenissen in je leven, mits je maar goed luistert naar je hart en het nu!)

De leugen is de moeder van al het geweld

Posted on by
Reply

mahatma-gandhiDit is een bekende uitspraak van deze man Mahatma Ghandi. Ghandi was een voorstander van het actieve geweldloosheid als middel voor een revolutie. Geboren op 2 oktober 1869 te Porbander heeft hij zijn leven lang geweldloos gestreden tegen de Engelse overheersing van India.

Nadat deze strijd in 1947 was gestreden en India onafhankelijk werd van Engeland, zette Ghandi zich verder in voor de verzoening tussen de Hindoes en de Moslims in India. Dit heeft hij moeten bekopen met zijn dood op 30 januari 1948 te New Delhi. Zijn geweldloosheid als wapen tegen onderdrukking was een inspiratie voor de strijd die Martin Luther King later zou voeren. En het was op voorspraak van de heer King dat we vol trots mogen verkondigen dat de heer Mohandas Karamchand Ghandi de nieuwe  inwoner is van het land der neo-positivisten.

Wij roemen de heer Ghandi om zijn uitspraken waarvan we er hieronder een aantal hebben verzameld.

  • De wereld biedt genoeg voor ieders behoefte, maar niet voor ieders hebzucht.
  • Als we alles oog om oog vergelden, dan is de hele wereld straks blind.
  • Geluk hangt af van wat men kan geven, niet van wat men kan krijgen.
  • Het bekennen van fouten is als een bezem die het vuil wegveegt en het oppervlakte schoner achterlaat. Ik voel me sterker door het te bekennen.
  • Angst heeft zijn nut,  een lafaard zijn heeft dat niet.
  • Je kan geen hand schudden met een gebalde vuist.

Tijdens zijn strijd tegen de Britse overheersers drong het tot de Britten langzaam door dat Mahatma Ghandi iemand was om rekening me te houden. En toen de Britten voor het eerst met Ghandi in gesprek waren vond onder andere de volgende dialoog plaats.

– Kinnoch: “Met alle respect, meneer Gandhi, zonder Brits bestuur wordt dit land tot chaos gereduceerd.”
– Gandhi: “Meneer Kinnoch, ik vraag u te accepteren dat er geen volk op aarde is dat niet zijn eigen slechte regering prefereert boven een goede regering van een buitenlandse macht”

[slider title=”Van de redactie”]De data van de historische gegevens komen van Wikipedia.[/slider]

Op reis

Posted on by
4

Begin januari hadden we de jaarlijkse veroordelingsgesprekken weer, je kent ze vast wel. Het is een lateraal gesprek, want je krijgt te horen wat je goed doet en wat je minder goed doet. Dat eerste is te weinig en te laat, want wat vaker een schouderklopje krijgen is ook wel eens prettig. En dat laatste daar kan ik gewoon helemaal niks mee. Als je mij vertelt dat ik een half jaar geleden of een jaar geleden iets niet goed deed dan is dat te laat. Zeg het me gewoon direct nadat je het constateert. En het meest ergerlijke vind ik dat je je manager of je projectleider nooit terug mag beoordelen.

Maar goed. Jaarlijks terugkerend item is dat ik mensen niet het gevoel geeft dat ik luister en dat klopt. Ik sluit me er bewust voor af, want als ik dat niet doe dan word ik daar soms gek van. Het openbaar vervoer ontwijk ik bijvoorbeeld ook. En waarom? Ik ben blijkbaar benaderbaar, dat bedacht ik me onlangs. Het overkomt mij namelijk erg vaak, dat als ik ergens sta te wachten bij een bushalte of in de supermarkt. Een volslagen onbekende spreekt mij dan aan en vertelt tussen neus en lippen door zijn of haar levensverhaal. En om eerlijk te zijn zit ik daar niet altijd op te wachten, want soms heb ik genoeg aan mijn eigen sores.

Zo is het me al eens overkomen, dat een vrouw van rond de 65 naast me stond bij een bushalte. Ik was aan de vroege kant, of aan de late want misschien had ik de vorige gemist. En ze vertelde mij dat haar man pas overleden was en dat ze nu geen rekeningen kon betalen, omdat de bankrekeningen waren geblokkeerd. Haar familie liet haar in de steek want die aasden op de erfenis die haar man achter had gelaten.

Een andere keer zat ik in de trein en tegenover me zat een meisje. Ik denk dat zij destijds mijn leeftijd had, dus laten we zeggen 21 jaar. Ik had haar nog nooit gesproken en twee minuten nadat ze me aansprak, vertelde ze mij dat ze vroeger misbruikt is. En ik leefde echt met haar mee, maar wat kan ik met die informatie? Ze liet me verbouwereerd achter toen zij bij het volgend station uit de trein stapte. Sindsdien heb ik altijd oordopjes in als ik in de bus of trein zit, en meestal staat mijn i-pod dan niet eens aan.

Goed nu met al dat positivisme en dat ambassadeurschap, heb ik maar eens besloten dat ik me er maar niet langer voor af moet sluiten. Misschien is het wel een van mijn doelen in het leven. Misschien moet ik openstaan voor anderen zodat ze hun verhaal kwijt kunnen en dat dat dan misschien wel een stukje van hun herstelproces is. Zoals Raaphorts zo mooi zei. Het gaat niet om het doel, maar om het pad er naar toe. Ik stap symbolisch weer op de trein en vervolg mijn reis.

Herboren

Posted on by
1

Inspiratie stromend uit een eeuwenoude,
onuitputtelijke bron van creativiteit,
vult mijn lichaam tot in elke cel.

Prikkelt mijn hersens
en tovert onsamenhangende letters om,
tot woorden die samenkomen in een gedachte.

Een onuitputtelijke energie, van
onvoorwaardelijke en oneindige liefde,
vloeit door mijn hele lichaam,
prikkelt mijn geest en vult mijn hart.

Ik lig op de grond naakt en gewichtloos,
puur en zonder gêne of schaamte
en voel hoe mijn geest zich bevrijdt
en zich ontdoet van zijn verleden.

What’s my line?

Posted on by
2

Zo heel af en toe bekruipt me het gevoel dat ik een understudy ben in een toneelstuk dat we met zijn allen opvoeren. Zo’n toneelstuk dat opgevoerd wordt door een vaste cast en waarvan je als understudy altijd denkt dat je niet aan de bak komt, omdat de vaste acteur toch nooit ziek wordt. En als je dan plots moet invallen, dan ben je je tekst vergeten of heb je het script nog nooit ingezien. En terwijl de rest precies schijnt te weten wat ze moeten zeggen, ben je zelf alleen maar aan het hakkelen en tussendoor probeer je te bedenken wat je tekst ook al weer is.

En als dat gevoel me dan bekruipt dan bedenk ik me altijd dat ik eigenlijk blij ben dat ik bijna nooit een rol hoeft te spelen. En denk ik dat het beter is dat je soms onverwachts mag invallen, dan dat je alleen mag invallen tijdens de pauze. Ik heb sowieso niet veel met scripts, ik doe veel liever aan vrije improvisatie. En ik heb in elk geval de mogelijkheid om origineel te zijn en om mijn eigen leven te regisseren.

Het leven waarin ik mag zijn wie ik ben zonder dat er een script is waar in iemand geschreven heeft hoe hij of zij vindt dat ik moet zijn. Waarin ik zelf mag bepalen hoe ik over zaken denk, zonder dat ook dat beschreven staat in een script. En als het gordijn de volgende keer weer open gaat, als ik weer eens in mag vallen, dan schreeuw ik: “Het was niet de buurman die mevrouw A heeft vermoord, het was de zoon van mevrouw A. Nu jullie weten wat het plot is, kan ik weer naar huis om me weer met mijn eigen toneelstuk bezig te houden.”.