Tag Archives: Recensie

Jaaroverzicht 2013 – aanstormend talent van eigen bodem

Posted on by
2

Dit keer ga ik geen blogje schrijven over wat me zoal heeft bezig gehouden de afgelopen maanden. Nope. In plaats daarvan begin ik alvast met het jaar overzicht. In deel I van het jaaroverzicht blik ik terug op de muzikale talenten van eigen bodem, die zich dit jaar duidelijk hebben geëtaleerd. Mijn top 3 is.

Nummer 1In 2012 begon Giel Beelen met De Beste Singer Songwriter van Nederland. Zeker weten doe ik het niet. Maar volgens mij deed Giel dat als tegenwicht voor al die andere talentenshows. Dit jaar was de tweede editie en daar maakte ik kennis met Michael Prins. Het kan gewoon dat je nog nooit van Michael gehoord hebt, maar het zou mij absoluut niet verbazen als Michael binnen nu en een paar jaar internationaal gaat doorbreken. Hieronder Close To You van Michael Prins zoals hij deze als toegift zong na het winnen van De beste Singer Songwriter.

2Dit jaar maakten we, dankzij The Voice of Holland, kennis met de 18 jarige Julia van der Toorn. Ik geloof niet dat ze enige introductie behoeft. Ik hoop van harte dat ze Julia heel goed begeleiden en dat ze haar vooral haar eigen muzikale weg laten bepalen. Zodat ze niet – net als alle andere winnaars van TVOH – in de vergetelheid raakt. Op nummer twee staat bij mij de toegift die Julia na haar auditie deed. Ik vind dit werkelijk de aller mooiste uitvoering van Empire State en met mij de hele zaal.

indexVoor de derde plaats heb ik meerdere nominaties. Zo vond ik dat meerdere kandidaten uit de Beste Singer Songwriter van Nederland deze plek verdienen. Met name Jasper Mook, omdat hij liedjes schrijft die wortelen op de Amerikaanse popmuziek. Maar het gaat me te ver, om nu alleen maar talenten te kiezen die zich middels een talentenjacht op de kaart hebben weten te zetten. Nummer 3 is een statement, puur om te laten zien dat het ook zonder een talentenjacht kan. Dit jaar kwam Mr. Probz met zijn debuutalbum The Treatment. De single Waves verdient echt de derde plek, met name omdat ik hem zo goed vind, dat het bijna on-Nederlands is.

21st Century Breakdown

Posted on by
6

In mei dit jaar verscheen “21st Century breakdown” van Green Day – een album dat me sindsdien in zijn greep houdt. “21st Century breakdown” is na “American Idiot” de tweede punk rock opera die de band van frontman Billie Joe Armstrong uitbrengt. Het vertelt het liefdesverhaal van Christian en Gloria die zich door de hoogte- en diepte punten van eenentwintigste eeuw heen worstelen.

Het doel van Billie Joe en zijn mannen was om met experimentele punkmuziek nog verder in de voetsporen te treden van The Clash – een legendarische experimentele punkband uit de hoogtij van de punk (1976 – 1985). Die doelstelling is in mijn ogen zeker behaald. Het nummer “Know your enemy” – tevens de eerste singel – is onvervalst punkmuziek dat een beetje neigt naar glamour rock. Met de nummers “Vivia La Gloria” en “Last Night on Earth” laten de mannen horen dat een piano helemaal niet misstaat op een punk album – het geen ze door de sommige fans overigens niet geheel in dank afgenomen wordt, maar misschien moeten die er gewoon eerst maar eens aan wennen.

Het nummer “Before the lobotomy” is een mengelmoes van pop, punk-rock en ska (of misschien toch meer reggae). Nieuwsgierig als ik was naar de betekenis van Lobotomy googlde ik even en ik kan u verzekeren u wilt niet weten wat het betekent – ik zelf was er een paar dagen van slag van. Dit zegt overigens niks over het nummer zelf, want het is werkelijk een van de beste Green Day nummers ooit. De basis voor het nummer “Peace maker” is een vleugje latino met een vleugje country & Western verpakt in een Green Day jasje. Dit recept is door de chef-kok Billy Joe tot in de perfectie uitgevoerd. Het nummer dat direct hierna op het album te horen is, is “American Girl”. “American Girl” is een dikke knipoog naar de vrolijke muziek van de band The Cars.

Het nummer “restless heart syndroom” is een nummer waarvan ik persoonlijk hoop dat Oasis ooit weer eens die kant op gaat. “Static Age” is een onvervalste High School movie nummer, een beetje in de traditie van bands als Blink 182, Puddle of Mud en meer van dat soort Amerikaanse bands. Met de huidige singel “21 Guns” heeft Green Day de trend van “Boulevard of Broken Dreams” en “Wake me up when September ends” weer opgepakt.

Al met al vind ik dit persoonlijk het beste album van 2009 – ik denk namelijk niet dat er dit jaar nog een beter album uit gaat komen. Wellicht wat voorbarig, maar op dit moment vind ik het zelfs het beste album dat in deze eeuw is uitgebracht. Ik weet niet precies wat het album zo bijzonder maakt. Of het nu het experimentele karakter is, de close harmony die op sommige nummers te horen is, het meeslepende verhaal, of de manier waarop Billie Joe zijn gitaar bespeelt, want Billie Joe blijft onbetwist de king of palm muting.

Er zijn weel eens momenten waarop ik denk dat Green Day de muziek maakt, zoals de Beatles ze ook zou maken als ze in de jaren 90 waren doorgebroken – dit mede door mijn moeder, toen ik haar “Last Night On Earth” liet horen, zei ze meteen dat ze het heel erg Paul McCartney vond.  Ik blijf het wel weer jammer vinden dat ik te laat ontdekte dat ze dit jaar weer eens in Nederland optreden en ik voor de zoveelste keer weer eens naast de kaartjes voor een goed concert grijp, maar wat kan muziek toch mooi zijn.

Erken mij

Posted on by
5

Al jaren lang wordt er, speciaal voor de maand van het Spannende Boek, een boek geschreven door een auteur die zijn sporen verdiend heeft op het gebied van litteraire thrillers – een beetje zoals het Boekenweekgeschenk is voor de litteraire romans. Vanaf de eerste keer dat ik het gratis boekje kreeg ben ik ze gaan verzamelen.

Dit jaar is het geschenk “Erken mij” van Esther Verhoef. Een meesterwerk waarin Daphne samen met haar voormalige psycholoog, op wie ze gedurende de behandeling heimelijk verliefd is geworden, een weekend naar Parijs gaat. De psycholoog heet Etienne en het weekend lijkt goed van start te gaan, totdat ze samen uit eten gaan. Terwijl Daphne en Etienne het voorgerecht eten, komt Tom naast hen zitten en krijgt het verhaal een hele vreemde wending.

In “Erken mij” laat Esther drie verhaallijnen op een schitterende manier bij elkaar komen en weet ze haar  lezer tot op het einde te boeien. De enige kanttekening is wel, dat het einde eigenlijk te open is en te abrupt stopt. Maar misschien komt dat doordat Esther maar een beperkt aantal pagina’s tot haar beschikking had – de nadelen van dergelijke beperkingen heb ik zelf ook eens ondervonden toen ik een verhaal schreef voor een bundel, waarvoor een maximum van 1000 woorden gold. Dergelijke beperkingen zijn soms killing als je eigenlijk nog net iets meer had willen schrijven.

Nadat ik het boek uit had, realiseerde ik me dat het genre literaire thriller eindelijk zijn weg heeft gevonden naar Nederlandse schrijvers zoals Saskia Noort en Esther Verhoef . Tot voor kort werd het maand van de Spannende Boek geschenk uitsluitend door buitenlandse schrijvers geschreven, maar deze bijdrage uit Nederland doet zeker niet onder voor alle eerdere maand van het Spannende Boek geschenken.

Kijkt een man door een vissenkom

Posted on by
13

Op deze toch al zonovergoten dag, deed de zon extra haar best om mijn tranen te drogen. Niet dat het haar lukte, want terwijl ik met mijn hoofd wat voorovergebogen de laatste bladzijden van een boek uitlas, vulde de tranen de onderkant van mijn zonnebril – er waren zelfs momenten dat het leek alsof ik door een vissenkom het boek aan het lezen was.
U begrijpt het al, het was een heftig boek. En terwijl ik normaal niet een huilende filmkijker ben, was er iets met dit boek. Natuurlijk kon ik op voorhand al weten hoe het boek zou aflopen, maar dan nog. Als Giphart het boek ‘komt een vrouw bij de dokter’ geschreven had, dan had ik hem waarschijnlijk al na 10 bladzijden weggelegd. Maar Kluun benadert bij tijd en wijlen de enige schrijver die we ooit in Nederland hebben gehad (als je het mij tenminste vraagt). Wie Kluun leest, waant zich op sommige momenten in een echte Jan Wolkers.
Neemt overigens niet weg, dat als Kluun in het echt maar 10% is zoals Stijn – de mannelijke hoofdpersoon – ik hem een enorme lul vind. Maar schrijven dat kan de beste man. Het zijn vooral die brieven die Carmen aan haar dochter Luna schrijft. De brieven schrijft ze, zodat Luna later weet hoe haar moeder was. En ondanks dat je Stijn niet uit kan staan, omdat hij continue vreemd gaat – bijvoorbeeld zijn bezoek aan een hoer op de dag waarop Carmen haar borst is afgezet – krijg je toch bewondering voor hoe Stijn tot op het laatst voor Carmen blijft zorgen. Die liefde die hij voor Carmen blijft houden, maakt het boek tot de beste roman die de afgelopen jaren door een Nederlander is gepubliceerd.
Om terug te komen op een gesprek die ik me iemand over dit boek had. Ja ik vind dat het boek zeker op een boekenlijst gezet mag worden, al is het voor een middelbare scholier natuurlijk wel heftig om te lezen.

De heks van Portobello

Posted on by
2

de-heks-van-portobelloDe heks van Portobello is een meesterlijk verhaal van Paulo Coelho. Het gaat over een meisje Sherine, dat op jonge leeftijd geadopteerd wordt. Ze groeit bij haar adoptieouders op in Libanon, waar op den duur de oorlog uitbreekt. Samen met haar ouders vluchten ze naar Engeland, alwaar ze een studie begint aan een universiteit. Op die universiteit leert ze een jongen kennen van wie ze zwanger raakt, een besluit dat Serine overigens heel bewust heeft genomen.

Nadat Sherine bevallen is van haar zoon, gaat haar huwelijk bergafwaarts en staat ze alleen voor de opvoeding van haar zoon. Stil aan komt ze tot de ontdekking dat er meer krachten op deze aarde zijn, dan ze tot dan toe voor mogelijk had en vanaf dat moment neemt ze de naam Athena aan. De zoektocht naar haar natuurlijke moeder is een keerpunt in haar leven. En nadat ze haar moeder in Roemenië heeft gevonden begint ze stil aan andere mensen te helpen met haar gaven, het geen haar op den duur haar leven kost.

De heks van Portobello wordt verteld door mensen die Sherine/Athena in hun leven hebben gekend. Eigenlijk zijn het korte interviews met de mensen die haar gekend hebben, die in chronologische volgorde in het boek staan. Ik persoonlijk vond dat zeer origineel, ik vond het zelfs zo origineel dat ik het boek nauwelijks weg kon leggen.

Een minpunt vind ik haar relatie met een onbekende man die bij Scotland Yard werkt. Dit gegeven gebruikt Paolo Coelho veelvuldig in het boek, en op het einde kom je erachter dat deze man de interviews heeft verzameld en heeft uitgewerkt tot een boek. Van mij had Paolo deze verhaallijn iets meer uit mogen werken,want ik vond niet dat die goed tot zijn recht kwam in het ruim 270 pagina’s boek. Al met al vond ik het een goed boek en zeer prettig om te lezen.