Wanneer je om hulp vraagt, zal er ook hulp komen

Photo of a young girl, reaching out a hand to help a boy to stand up, after he was fallen.
Photo by Annie Spratt on Unsplash

Toen ik, nadat ik mijn hoofd had gestoten, eenmaal weer instaat was om mezelf Reiki te geven en te mediteren, kwam ik spontaan in verbinding met het Universum. Diep van binnen had ik al het gevoel dat ik mezelf niet volledig kon Helen. En tijdens één van mijn eerste gesprekken met het Universum, vroeg ik of ik de juiste mensen mocht ontmoeten die mij richtingaanwijzers konden geven voor mijn herstel.

En boy oh boy, die vraag werd beantwoord. Wie een beetje weet hoe de Zorg in Nederland is, weet dat er lange wachtlijsten zijn. Maar op de een of andere manier was het alsof het Universum me hielp om overal tussendoor te glippen.

Mijn eerste station was Neurologie. Nu had mijn huisarts me al onderworpen aan een uitgebreid onderzoek en daaruit bleek dat ik geen cognitieve beperkingen had. Maar als het mij gerust zou stellen, dan mocht ik naar Neurologie – en ja dat wilde ik wel.

Op dat moment was er een wachtlijst van 6 weken bij Neurologie – in elk geval voor de minder ernstige gevallen. Maar in plaats van 6 weken te moeten wachten op de eerste intake, viel er een afspraak bij hen weg en binnen 6 weken heb ik 2 consults gehad en er is een scan van mijn hoofd gemaakt.

De eerste intake werd gedaan door een Neurologe in opleiding. En de lieverd heeft echt gedaan wat ze kon. Ze nam alle tijd en deed tal van onderzoeken, maar ze kon ook geen cognitieve beperkingen ontdekken. Ze deed het juiste en riep de Neurologe zelf erbij.

Continue reading

Wanneer het leven je in je nekvel grijpt en je weer even op je plek zet

Photo of a male with a migraine
Photo by Vitaly Gariev on Unsplash

Qua verhaal over mijn Spirituele ontwikkeling ben ik gebleven bij de afronding van mijn 1-jarige therapeutenopleiding. Dat verhaal is nog niet af, want in de 4 jaar die erop volgen heb ik nog veel mooie dingen mogen ervaren. Maar nu wil ik eerst een sprong maken naar een recenter verleden. De reden voor deze sprong, is dat ik dit verhaal als kader wil gebruiken voor toekomstige artikelen.

Het leek in eerste instantie op een onschuldig iets, toen ik op zaterdag 15 februari 2025 mijn hoofd stootte. Ik had een buurman geholpen met elektronica voor zijn modelspoorbaan en toen ik de trap van zijn bovenverdieping afliep, had ik een balk aan het plafond niet in het zicht en ik liep er vol tegen aan.

In eerste instantie was er niet veel aan de hand, anders dan dat ik nog even bij de buren ben gebleven voor een kop koffie en me toen al wat licht duizelig voelde. Maar daar kwam al gauw verandering in. Op zondag knutselde ik wat, maar ik voelde me duf en had moeite om me te concentreren.

Op maandag had ik last van hoofdpijn en ik kon geen licht en geluid verdragen. Aan het einde van de middag besloot ik om de dag erop de huisarts te bellen. En die bevestigde wat ik van binnen eigenlijk al wist. Ik had een lichte hersenschudding.

Na ongeveer 8 weken, was ik nog steeds niet hersteld en ik besloot om de huisarts maar weer te bellen. De huisartsassistente verzekerde me dat ik me geen zorgen moest maken. Maar als ik wilde mocht ik een huisarts spreken.

Continue reading