toen had je geen drempels. toen had je kuiluh. Dat was een reclame die een paar jaar geleden op de tv te zien was. En nu wil ik niet overkomen als een sentimentele bejaarde die terugblikt op zijn leven, maar: Toen ik opgroeide in de jaren 80 toen speelde wij voornamelijk buiten op straat. We voetbalden, deden tikkertje, deden stoepranden en nog meer van dat soort kinder bezigheden. Buiten wat lego en playmobil om was er gewoon niet zoveel voor kinderen als nu. Er waren bijna geen computers en internet al helemaal niet. Ik was in mijn klas best een unicum met mijn Comodore 64.

Liefdesverklaringen schreef je gewoon op een briefje in die stopte je stiekem in de jaszak van het meisje als ze even niet keek. En kleding die maakte moeders vooral zelf, afgezien van je mooiste kleren die je 1 keer per jaar voor een speciale gelegenheid kreeg. Ik geloof zelfs dat mijn moeder nog kleren voor me maakte toen ik voor de eerste keer in de 3de klas van de middelbare school zat. Elke week kreeg ik een beetje zakgeld en al vroeg leerde ik de waarde van geld. Op vakantie gingen we ook nauwelijks want a) dat geld kon beter besteed worden en b) bijna niemand ging jaarlijks op vakantie. Dus zodra het mocht werkte ik in de zomervakantie bij een fruitteler. Daar plukte ik rodebessen voor 1 gulden 50 per uur.

En nu kun je denken dat ik me toch als een sentimentele ouwe zak op stel, maar dat is niet waar ik heen wil met deze blog. Als ik nu zie dat er snotneuzen van 8 met een mobieltje rondlopen, ze allemaal de nieuwste game console hebben met de nieuwste spellen. Tja dan denk ik wel eens dat zou ik vroeger ook best gewild hebben. Maar ik denk dat veel mensen zich nu niet realiseren hoe goed ze het eigenlijk hebben. En ik misgun niemand iets, maar van de volgende gedachte schrok ik zelf ook wel wat. Eigenlijk is heel die recessie zo slecht nog niet.

We zijn met zijn allen toch eigenlijk best wel een beetje verwend en het zou eigenlijk helemaal geen kwaad kunnen dat we weer leren wat de waarde van geld is. En natuurlijk mag ik niet generaliseren, want er zijn ook huishoudens waar wel op elk dubbeltje gelet moet worden. Maar er zijn ook huishoudens waar kinderen in dure merkkleding lopen, waar ze naar een paar maanden uitgroeien. Huishoudens die 2 keer per jaar op vakantie gaan en waar kinderen de waarde van geld niet leren kennen omdat er toch genoeg is. Toen de mensen nog niet zoveel geld hadden, toen hadden ze elkaar en soms heb ik het gevoel dat we elkaar een beetje uit het oog verloren zijn.

Ik begeef me nu zo’n 2 maanden in het land der bloggers en ik moet eerlijk zeggen ik vind het geweldig. Op sommige blogjes kijk ik en kom ik niet meer terug, andere lees ik en reageer ik soms. En er zijn bloggers waarop ik niet kan wachten tot ze een blogje posten. Maar ik moet ook heel eerlijk bekennen dat ik me soms een vreemde eend in de bijt voel. Het bloggen is over het algemeen meer een vrouwen ding dan een mannen ding. En daar ben ik me vaak erg bewust van met het geven van reacties, gewoon bang dat ik dan te bot overkom.

Ik vroeg me zo af wat het nou is waarom ik zo selectief ben in het bezoeken van een blog. Soms is het de schrijfstijl die ik niet kan waarderen en soms is het hem juist dat ik meer wil lezen. Soms is het de inhoud die me er van weerhoud en soms ook juist weer niet. Over het algemeen stoor ik me niet echt aan de lay-out, tenzij ik het niet kan lezen, omdat het lettertype te klein is of omdat de kleur van de achtergrond een te klein contrast vormt met de kleur van de tekst. Verder heb ik ook geleerd dat je het kort moet houden.

Dit alles kwam zo bij mij naar voren toen ik met een goede vriend over het bloggen sprak. Hij vroeg me of ik blogde om reacties te krijgen. En ik vond dat een lastige vraag. Want ja het is fijn als je schrijfsels niet onopgemerkt blijven. Hij verzekerde mij ervan, uit eigen ervaring, dat je vooral moet bloggen omdat je wat kwijt wilt, je je mening wilt delen of om je hart te luchten. Want als je het puur doet om reacties, dan kun je jezelf er een beetje in verliezen. Al moest ik dat laatste van hem eigenlijk zelf ervaren.

Genoeg om over na te denken op een regenachtige avond in februari. De vraag aan mezelf is vooral. Waar ga ik heen met mijn blog? Meer openhartig zijn? Of juist niet? Misschien wel een blog identiteitscrisis die jullie allemaal wel eens gehad hebben, of de winter duurt gewoon te lang.