Nu we toch zo met het thema loslaten bezig zijn, is het ook het moment om mijn vader zijn laatste gevecht te beschrijven. Het kan zijn dat het een lange post wordt, maar dan ziet U dat maar als een vervanging voor de komende dagen – ik heb namelijk niet veel online tijd. Dus bij deze alvast een fijn weekend.

Vrijdag nacht 16 april 2021. Ik lig nog maar amper in bed als ik rond 01:00 uur mijn vaste telefoon hoor afgaan. Ik moest even goed luisteren, want die gaat al heel langer amper meer over. Ik strompel de trap af naar de woonkamer en ben net op tijd om op te nemen.

“Theo, je moet Nu komen”, zegt mijn moeder hoorbaar in paniek. “Je vader is net opgehaald met de Ambulance en de doktoren denken dat hij niet lang meer te leven heeft.”. Goed die moest nog even bezinken. “Maar Ma, ik mag nu toch helemaal niet rijden?”, we zaten nog volop in de lockdown. Ik ben nog even terug naar bed gegaan, want mijn idee was om even 15 minuten mijn ogen dicht te doen, dan was ik hopelijk uitgerust genoeg om de twee uur durende reis naar mijn moeder aan te vangen.

Niet veel later, ik had de telefoon mee naar boven genomen toen ik weer kort mijn bed indook, ging de telefoon weer. “Je hoeft je niet te haasten, want de doktoren zeggen dat hij toch niet direct op sterven ligt.”, zegt mijn moeder dit keer. Ik had haar nog gevraagd of andere familieleden naar haar zouden komen, maar geen van allen had opgenomen. Inmiddels had de korte slaap me weer bij mijn bewustzijn gebracht en ik realiseerde me dat de arme vrouw helemaal alleen was en in paniek. “Mam, ik ga op het gemak mijn tas pakken en kom naar je toe, je moet nu niet alleen zijn.”