Tijdens mijn eerste blogperiode, had ik een terugkerend thema waarin ik een liedje uitlichtte waarin een regel zat die mij raakt. Het thema heb ik niet zelf bedacht, radio dj Paul Rabbering had dit als een wekelijks item in zijn programma Rab Radio op 3FM.

Luisteraars van dit programma stuurde een liedje naar Paul met de uitleg waarom die regel hen zo raakte en elke week nam Paul tijdens de uitzending contact op met één van hen. Hij liet hun dan uitleggen waarom dat nummer voor hen zo belangrijk was en draaide het liedje vervolgens op de radio.

Ik vond dit altijd een van de mooiste momenten op de radio, omdat het zo mooi is wanneer mensen emoties met elkaar delen. Nu heb ik nimmer de behoefte gevoeld om zelf een nummer naar Paul op te sturen. Maar regelmatig schreef ik dan hier over een regel die mij raakte.

Als ik tegenwoordig naar muziek luister, dan zijn het hele andere dingen die me raken, dan pak hem beet 10 of 15 jaar geleden. En dat is uiteraard heel logisch, want niemand staat zolang stil. We groeien en we bloeien, verliezen onze bladeren en komen wederom tot bloei. En daarmee veranderd onze kijk op de dingen des levens ook voortdurend.

Reden te meer, om eens met een andere bril naar muziek te kijken – of beter gezegd te luisteren. Of dit thema terugkeert weet ik nog niet, maar we trappen af met Live is Life van Opus 7 uit 1985.