Toen ik door onlangs mijn boekencollectie ging, kwam ik het boek “De terugkeer van de Inca” – geschreven door Elizabeth B. Jenkins – tegen. Ik herinner mij nog dat ik deze eind jaren 90 in mijn studententijd kocht, omdat het onderwerp Inca met altijd al heeft geboeid. Alleen was ik eigenlijk vergeten waar het boek ook al weer precies over ging en om de keuze te maken tussen houden en wegdoen, besloot ik om het eerst eens te herlezen – u begrijpt nu vast wel, waarom het ontspullen voor een ADD-er een tijdrovende klus kan zijn.

Elizabeth voelde zich, na haar studie als psychotherapeut, geroepen om naar Peru te reizen. En daar kwam ze in aanraking met de aloude Inca cultuur. Ze ontmoette een derdegraads Inca priester en kwam daar in aanraking met de Apu – Apu betekent berggeest in het Chuequa. Chuequa is de oorspronkelijke taal van de Inca’s en wordt nog veel gesproken door Andes indianen. Het contact met deze priester was de start van een prachtige reis. Die eindigt nadat ze zelf is ingewijd tot vierde graads Inca priester.

In De terugkeer van de Inca beschrijft Elizabeth niet alleen haar eigen reis, maar ze geeft ook een inkijk in de Spirituele wereld van de Inca’s. Hun diepe verbondenheid met de natuur, Pachamama, de elementen en de Zon. De Inca’s streefden naar innerlijke balans tussen de elementen Aarde, Vuur, Wind en Water. Deze balans hielden ze in stand door energetische uitwisseling met Pachamama (moeder aarde), Inti (de Zonnegod) en de Goden voor wind en Water.