Gisteren werd ik weer eens benaderd door een headhunter, met de vraag of ik niet voor een bedrijf wilde werken dat bij mij in de buurt zit. De eerste vraag die bij mij dan naar boven komt is altijd waarom ik? Hoe kun je in mij de ideale kandidaat zien terwijl je me niet eens kent. Maar goed dat even terzijde. Heel de wereld maakt zich nu druk om een recessie, iets wat volgens mij gewoon bij de mensen in hun hoofd zit, want het is juist nu dat ik meer aanbiedingen krijg van headhunters dan dat ik ooit kreeg. Ik bedank ze allemaal, ik doe een project voor het grootste incassobureau van Nederland, daar moet je gedurende een recessie al helemaal niet weggaan.

Het mooiste headhunters verhaal wil ik toch wel graag met jullie delen, het is een voorbeeld van hoe sluw ze te werk gaan. Ik werkte nog voor mijn vorige werkgever toen de receptioniste mij belde met de mededeling: “Ik heb mijnheer X (ik weet de naam echt niet meer) voor je aan de telefoon”. Ik kende de betreffende persoon niet, maar nog voor ik dat kenbaar kon maken vervolgde ze haar betoog. “Hij schrijf een artikel over jou in een tijdschrift”, ik was enigszins geïrriteerd, maar toch ook wel gevleid. Welke idioot gaat over mij een artikel schrijven, ik ben op mijn werkgebied namelijk behoorlijk anoniem.

Om een lang verhaal kort te maken, hij vertelde dat hij mij via via kende (via via is toch niet gelijk aan kennen?). En dat hij voor mij de perfecte baan had bij een top 3 ICT bedrijf in Nederland. Ja, maar waarom zou ik daar willen werken? Daarop kon hij mij geen antwoord geven. Sterker nog op geen enkele van mijn vragen had hij een antwoord, ook niet op de vraag hoeveel hij aan mij zou verdienen. Ik denk niet dat er ooit een headhunter zal zijn die mij op een creatievere manier gaat benaderen. Overigens zit ik ook niet op ze te wachten, ik heb het uitstekend naar mijn zin bij mijn huidige werkgever.