Voetje voor voetje

Afgelopen weekend kwamen mijn ouders logeren. En hoewel dat soms wel even iets inleveren is, ben ik voornamelijk ontzettend blij dat ik die lieve schatten allebei nog heb. Het is voor mij gewoon wennen dat ik 24/7 mensen om me heen heb. Maar dit weekend vloog zo snel voorbij dat het leek alsof ze net aankwamen toen ze al weer afscheid namen, weird.

Zo hebben pa en ik even geinventariseerd wat voor klussen we nog samen moeten doen om het stulpje helemaal om te toveren in een paleis. De achtertuin moet nog opgeknapt worden, de gang en overloop en de studeerkamer. Dat zijn de grote brokken, want er zijn nog tal van kleine klusjes die gedaan worden. Als je alles bij elkaar optelt is het eigenlijk best veel. Maar als je kijkt naar wat we het afgelopen jaar al gedaan hebben, dan valt dat reuze mee.

En zo moet je de dingen ook eigenlijk gewoon bekijken. Al een paar jaar heb ik last van een lichamelijk mankementje, de geest wil soms meer dan mijn lichaam kan. De afgelopen maanden had ik een terugval, zeg maar gerust een grote. Ik ging weer naar een fysiotherapeut en begon ook weer (onder begeleiding) met sporten. En hoewel het soms leek alsof ik niks vooruit ging, als ik nu terug kijk naar wat ik allemaal kan, naar wat ik pakweg een half jaar geleden nog niet kon. Dan heb ik in die paar maanden een behoorlijke sprong gemaakt.

Ik denk dat je in het leven ook vooral niet moet bekijken hoeveel voortgang je van dag tot dag maakt, want eigenlijk is dat veel te frustrerend. Je moet vooral kijken naar wat je wel kan en niet naar wat je niet kan. En als je dan zo af en toe eens stil staat bij de progressie die je over een langere periode maakt, dan merk je altijd dat die vooruitgang best groot is. Ik doe alles stap voor stap, voetje voor voetje.

Veldwerk

Min of meer heb ik me al laten overhalen door Aukje om deel te nemen aan het initiatief van mijn naamgenoot. Eigenlijk heb ik het plot al in mijn hoofd, maar het geen dat me nu nog tegenhoudt is: een thema en het research dat ik zou moeten doen. Inspiratie laat zich bij mij meestal niet sturen door een thema, maar in dit geval is die aanwezig dus dat weerhoudt me er niet echt van. Stiekem ook gewoon wel bang voor de competitie, maar aan de andere kant schrijven doe ik voornamelijk voor mijn eigen plezier en er is al bijna geen weg meer terug, want in mijn hoofd ben ik het verhaal al aan het schrijven.

Wat me er nu van weerhoudt om me op te geven is de research en dat is in dit geval het veldwerk. Om sommige dingen echt goed op papier te krijgen vind ik dat je ze moet ervaren. Zo heb ik gedurende een maand lang mijn wenkbrauwen wekelijks laten epileren, harste ik mijn benen en dat puur om te ervaren hoe pijnlijk dat is, zodat ik me beter in een bepaalde vrouwelijke hoofdrol in kon leven. Ja ik weet het ik ben wellicht wat excentriek, maar verder dan dat ben ik niet gegaan, ik had geen behoefte om Maarten ‘t Hart te imiteren, dus de make-up, de jurk en de pumps heb ik niet aangetrokken dat stuk liet ik over aan mijn eigen creativiteit.

In dit geval heb ik er weinig behoefte aan om me ‘s avonds laat op straat te gaan begeven, het is mij eigenlijk iets te koud nu. Maar ik zal zien hoe ver ik met mijn fantasie kom, putten uit herinneringen van weleer. En als er dit weekend een mooie basis ligt dan geef ik me maandag alsnog op. Maar dit weekend geen veldwerk, gewoon lekker de nacht doorbrengen onder mijn donzen dekbed.

Een voorbode?

Het lijkt wel of de Lente zich aan begint te kondigen. Sommige mede-bloggers hebben de voorjaarsschoonmaak al in hun hoofd en ook mijn buren zijn druk bezig met de grote schoonmaak. Deze morgen, de eerste zaterdag van de maand, kwam een vereniging het oud papier ophalen en dat was nodig.

Al vanaf september was ik, met uitzondering van 1 keer verslapen, nooit thuis op de papierophaaldag. En dat was te merken aan mijn schuur, het oudpapier had zich inmiddels al behoorlijk opgestapeld. Nu ben ik een voorstander van structurele oplossingen, dus naast het oud papier op straat zetten heb ik toch ook maar de nee-nee stikker op mijn brievenbus geplakt. De meeste folders gaan namelijk gesealed en al naar mijn schuur,  ik lees ze gewoon niet. Ik heb er geen tijd voor en ik heb mijn vaste winkels waar ik mijn boodschappen doe, dus waarom zou ik folders van andere winkels lezen.

Die opgeruimde schuur gaf mij een opgeruimd gevoel en ik vond dat ik mezelf een cadeau mocht geven. Deze middag reed ik naar Urk, alwaar ik nu eindelijk een digitale spiegel reflex heb gekocht. Mijn collega’s werden al een tijdje gek van mij, want er waren momenten dat ik over niets anders kon praten. Dus speciaal voor hen: “Nee het is niet de D90 geworden, maar de D60”. Als vervent emotieverzamelaar (lees veel boeken, CD’s en DVD’s) kan ik nu op pad met mijn nieuwe emotievanger.

Op reis

Begin januari hadden we de jaarlijkse veroordelingsgesprekken weer, je kent ze vast wel. Het is een lateraal gesprek, want je krijgt te horen wat je goed doet en wat je minder goed doet. Dat eerste is te weinig en te laat, want wat vaker een schouderklopje krijgen is ook wel eens prettig. En dat laatste daar kan ik gewoon helemaal niks mee. Als je mij vertelt dat ik een half jaar geleden of een jaar geleden iets niet goed deed dan is dat te laat. Zeg het me gewoon direct nadat je het constateert. En het meest ergerlijke vind ik dat je je manager of je projectleider nooit terug mag beoordelen.

Maar goed. Jaarlijks terugkerend item is dat ik mensen niet het gevoel geeft dat ik luister en dat klopt. Ik sluit me er bewust voor af, want als ik dat niet doe dan word ik daar soms gek van. Het openbaar vervoer ontwijk ik bijvoorbeeld ook. En waarom? Ik ben blijkbaar benaderbaar, dat bedacht ik me onlangs. Het overkomt mij namelijk erg vaak, dat als ik ergens sta te wachten bij een bushalte of in de supermarkt. Een volslagen onbekende spreekt mij dan aan en vertelt tussen neus en lippen door zijn of haar levensverhaal. En om eerlijk te zijn zit ik daar niet altijd op te wachten, want soms heb ik genoeg aan mijn eigen sores.

Zo is het me al eens overkomen, dat een vrouw van rond de 65 naast me stond bij een bushalte. Ik was aan de vroege kant, of aan de late want misschien had ik de vorige gemist. En ze vertelde mij dat haar man pas overleden was en dat ze nu geen rekeningen kon betalen, omdat de bankrekeningen waren geblokkeerd. Haar familie liet haar in de steek want die aasden op de erfenis die haar man achter had gelaten.

Een andere keer zat ik in de trein en tegenover me zat een meisje. Ik denk dat zij destijds mijn leeftijd had, dus laten we zeggen 21 jaar. Ik had haar nog nooit gesproken en twee minuten nadat ze me aansprak, vertelde ze mij dat ze vroeger misbruikt is. En ik leefde echt met haar mee, maar wat kan ik met die informatie? Ze liet me verbouwereerd achter toen zij bij het volgend station uit de trein stapte. Sindsdien heb ik altijd oordopjes in als ik in de bus of trein zit, en meestal staat mijn i-pod dan niet eens aan.

Goed nu met al dat positivisme en dat ambassadeurschap, heb ik maar eens besloten dat ik me er maar niet langer voor af moet sluiten. Misschien is het wel een van mijn doelen in het leven. Misschien moet ik openstaan voor anderen zodat ze hun verhaal kwijt kunnen en dat dat dan misschien wel een stukje van hun herstelproces is. Zoals Raaphorts zo mooi zei. Het gaat niet om het doel, maar om het pad er naar toe. Ik stap symbolisch weer op de trein en vervolg mijn reis.

Brief aan mevrouw Agnes Kant

Geachte mevrouw Agnes Kant,

Hierbij meld ik mij aan als lid van uw Socialistische partij. Het socialistische idee dat door uw prominenten wordt uitgedragen spreekt mij behoorlijk aan. Graag zou ik samen aan de zijde van de heer Harry van Bommel populistische kreten willen roepen als “Intifada, Intifada, Palestina vrij”. En ook zou ik dan graag zwijgen als andere mensen gaan roepen “Hamas, hamas, Joden aan het gas.”.

Daarnaast spreekt de openheid van uw prominenten mij ook zeer aan. Onlangs heb ik aan mevrouw Anja Meulenbelt mijn mening op haar blog kenbaar gemaakt en zij heeft mijn commentaar bijna per direct verwijderd, een schitterend staaltje van hoe stop ik dingen in de doofpot. Ik vind het namelijk heel verhelderend hoe mevrouw Meulenbelt uitlegt hoe de situatie in Ghaza zich in de afgelopen 40 jaar heeft ontwikkeld. En daarbij vind ik ook dat we de geschiedenis van al die honderden jaren die er aan voorafgaan vooral moeten negeren. En ook vind ik dat mevrouw Meulenbelt geen plagiaat pleegt door de woorden van iemand gewoon onbeschaamd te laten vertalen.

En natuurlijk maak ik als belastingbetaler geen bezwaar tegen het feit dat mensen die een voorbeeldrol hebben als Kamerleden, zich zo openlijk uitspreken. Ik vind het totaal niet erg dat mensen, wiens loon ik voor een deel betaal, woorden roepen die complete volksgroepen kwetsen. En ik vind het ook geweldig dat deze mensen het canaille zo lekker kunnen opzwepen. Dit alles doet mij erg denken aan de periode voor het ontstaan van het huidige Israël, de periode vlak voor de geschiedenis die mevrouw Meulenbelt beschrijft, de naam van uw partij heeft zelfs een gelijkenis.

Ik hoop dat u begrijpt dat dit alles cynisch bedoeld is, en dat ik eigenlijk alleen mijn ongenoegen wil uiten. Hopelijk wordt er als lid van uw partij wel naar mij geluisterd, want naar het electoraat wordt door uw prominenten alleen geluisterd als deze vooral hetzelfde zeggen als dat uw prominenten preken. Ik vind het ronduit beschamend dat mensen die een politieke zetel bevuilen zich schuldig maken aan struisvogelpolitiek. Want als deze twee mensen altijd zo kort door de bocht gaan, dan vraag ik mij af of ze werkelijk gekwalificeerd zijn voor het bedrijven van politiek.

Laat ik dan eerst even terug gaan naar het jaar 0, het jaar waarin Jezus Christus (ook een Israëliër) werd geboren. Toen al werden de Israëliërs onderdrukt door de Romeinen die hun land bezet hielden. Het Romeinse Rijk ging over in het Byzantijnse Rijk dat later omver werd geworpen door de Ottomanen die ook Israël veroverden. En al die tijd werden de oorspronkelijke bewoners van Israël onderdrukt. Tijdelijk werd het Heilig land bezet gehouden door de Europeanen die met hun enige geslaagde kruistocht Jeruzalem wilden bevrijden van de bezetting door de Ottomanen, maar die veldslag is nimmer gevoerd om de Israëliërs te ontzetten. Het Israëlische volk vluchtte deels en verspreiden zich onder andere door Europa. En overal waar ze woonden werden ze voortdurend vervolgd en gekleineerd. Dus om nu te zeggen dat het gehele Israëlische volk uitsluitend als agressor bestempeld moet worden, dat gaat mij iets te ver.

Hopelijk bent u wel instaat om mevrouw Meulenbelt dit stukje van de geschiedenis bij te brengen, want naar mij wil ze niet luisteren. Als ze er mee instemt dan neem ik mevrouw Meulenbelt op mijn kosten mee naar een plaatsje in Polen genaamd Auschwitz . Daar mag ze samen met mij de kamers bezoeken waar het haar ligt opgeslagen van alle mensen die eerst kaalgeschoren zijn en later vergast . Ik zal haar dan persoonlijk dat stukje geschiedenis bijbrengen. Als mijnheer van Bommel er ook prijs op stelt dan mag ook hij op mijn kosten mee.

Ik heb ik altijd geleerd dat men kwaad niet met kwaad moet vergelden. En het oproepen tot een Intifda gaat daar compleet tegen in. Ik ga er vanuit dat een wijs man als mijnheer van Bommel weet wat een Intifada inhoudt en wat ook de werkelijke achtergrond daar van is. Ergens diep in mijn hart kan ik met beide prominenten alleen maar mededogen hebben, ik ga er vanuit dat mijnheer van Bommel zich liet opslepen door de ambiance van de protestmars. En ik ga er vanuit dat mevrouw Meulenbelt het stuk heeft laten plaatsen zonder dat ze precies wist wat er gepubliceerd werd. Want als uw prominenten werkelijk de gedachten verwoorden van uw kiezers, dan hoop ik werkelijk dat uw partij niet het percentage van het Nederlandse volk vertegenwoordigd dat op uw partij gestemd heeft.

Ik zelf weiger kant te kiezen en keur het geweld van zowel Israëlische kant als van Palestijnse kant af. In deze hele kwestie heeft niemand gelijk en aan de andere kant heeft iedereen gelijk. Deze kwestie kan nooit tot een oplossing komen als beide partijen de wapens blijven kiezen. Deze kwestie kan alleen opgelost worden als beide partijen met elkaar in gesprek komen. En in plaats van dat uw prominenten olie blijven gooien op een gloeiende plaat zou ik liever zien dat ze hun energie steken in het proberen om deze partijen nader tot elkaar te brengen. En om dan vooral te zeggen dat men de geschiedenis de geschiedenis moet laten en uitsluitend nog moet kijken naar de toekomst.

Op die manier bespaart u het geld dat u straks kwijt bent aan weer een VN-missie, waar ons kleine landje toch groot in wil zijn. En als dan blijkt dat beide partijen niet tot rede gebracht kunnen worden, verklaar dan heel Israël tot niemandsland en zetel in Jeruzalem een soort van Verenigde Naties van Religies. Waar vertegenwoordigers van alle  geloven die hun oorsprong in Israël hebben, met elkaar in gesprek zijn over hoe zij de kern van hun geloof kunnen overbrengen op hun volgelingen. Die kern waarin we allen onze naasten liefhebben.

Verder wil ik u nog meegeven dat het niet de gehele Israëlische bevolking is die dit geweld gebruikt en goedkeurt, maar slechts een klein deel. Een deel dat aangevoerd wordt door mensen die, net als uw prominenten, het volk vertegenwoordigen. En ik ben er ook van overtuigd dat niet de gehele Palestijnse bevolking uit is op een oorlog.

Als uw partij dan werkelijk zo begaan is met onderdrukte volkeren, waarom hoor ik uw prominenten dan niet over de Tibetaanse kwestie? Dit jaar komt de Dalai Lama naar Nederland. Een man wiens land al jaren door de Chinezen bezet wordt gehouden. Een man die altijd strijd heeft gevoerd zonder ook maar een keer een wapen ter handen te nemen. Een politieke en religieuze leider die zijn bevolking nooit heeft opgeroepen tot gewapend verzet, sterker nog dit altijd heeft afgekeurd. Een toonbeeld voor ieder mens op aarde. En omdat China alle landen ter wereld heeft opgeroepen om niet met de Dalai Lama te praten, wordt deze staatsman in ballingschap niet ontvangen met alle egards waarmee een staatsman normaal wordt ontvangen. Ik hoor uw prominenten hier niet over.

Hierbij zeg ik mijn kortstondig lidmaatschap van uw partij per direct weer op. Ik wil u bedanken voor de tijd die u nam voor het lezen van mijn brief. Mocht u nog vragen hebben dan ben ik altijd bereid om met u in gesprek te gaan en ik ben zelfs bereid om de onkosten daarvan op mijn rekening te nemen. Ik betaal liever de kosten voor een goed gesprek dan belasting dat uitgegeven wordt aan het loon van mensen die zo ontzettend kortzichtig zijn.

Is getekend,

Een bezorgde wereldbewoner

p.s.  Met deze brief wil ik geen politieke kleur bekennen, want het beoefenen van politiek is aan mij niet besteed. Ik voel mij geen Nederlander en ik voel mij geen Europeaan. Ik voel me een bewoner van deze prachtige planeet die wij Aarde noemen. In plaats van mijn tijd te steken in het instandhouden van geografische grenzen geniet ik liever van mijn leven en probeer ik mijn naasten lief te hebben. Daarnaast vind ik dat uw prominenten hun excuses zouden moeten aanbieden aan Kaat, een kleine moeite maar o zo groot gebaar.

[slider title=”van de redactie” nstyle=”display:none;”]Mensen vragen mij of ik vind dat parlementariers hun mening niet mogen geven, want daar worden ze voor betaald. Natuurlijk mogen ze dat, maar dan mis je de hele boodschap van deze post. Al die mensen die zich nu op een verkeerde manier druk maken om Gaza raad ik aan om deze tekst eens goed te beluisteren.[/slider]

Theorie der namen

theo_maassenVanavond was de tweewekelijkse oppas beurt bij vrienden M. en S. En terwijl ik daar op de bank wat aan het zappen was bleef ik hangen bij de 24 uur met… op Nederland 3. Een programma waarin een gast samen met interviewer Wilfried de Jong 24 uur lang in één ruimte doorbrengt. De gast van deze week was Theo Maassen en ik vond hem bijzonder openhartig. En terwijl ik zo naar dat programma keek, kwam een theorie weer opborrelen die ik al jaren heb. Het valt mij altijd op dat mensen met dezelfde voornaam, ook dezelfde karaktertrekken hebben.

Zo creëren wij Theo’s graag een wereld om ons heen die aan onze eigen voorwaarde voldoet. We zijn redelijk fanatiek en kunnen er niet tegen als die door ons gecreëerde wereld verstoord wordt. We zijn soms wat excentriek, ik neem als voorbeelden wijlen Theo van Gogh en Theo Maassen en ook redelijk direct. We hebben altijd een mening en delen die met iedereen die onze mening wel of niet wil horen. Maar we zijn ook lief, meegaand en typische voorbeelden van ruwe bolster blanke pit. En zo zijn er nog tal van gemeenschappelijke karaktertrekken die wij Theo’s gemeen hebben.

Die theorie gaat ook op voor andere namen en ik vind het hele idee enorm fascinerend. En wat ik me dan altijd afvraag is, hoe dit toch komt. Krijgen ouders de namen die ze aan hun kinderen geven van te voren ingefluisterd, of ben je deels wie je bent om de naam die je kreeg? En, wat ik me dan verder afvraag, wat moet je doen als je niet bij je naam past?