Morgen is het 7 jaar geleden dat Pim Fortuyn, op brute wijze, door Volkert van der Graaf werd vermoord. Bij mijn weten had ons land nog niet eerder te maken gehad met een politieke moord, als je Balthasar Gerards tenminste niet meerekent. Het is trouwens de vraag of de aanslag op Willem de Zwijger uit politieke motieven is gepleegd, ik neig te geloven dat het uit naam van religie is gebeurd. Balthasar Gerards was namelijk een zeer vrome Katholiek die zeer tegen het protestantisme was gekant, al lagen politiek en religie in die tijd wel heel dicht tegen elkaar aan.

Ongetwijfeld zullen er morgen op de diverse blogs verhalen verschijnen over de moord op Pim. En misschien staat de media er ook even bij stil. Ik zelf wil niet bij die moord stilstaan, al kan ik me die dag nog heel goed herinneren. Ik wil gewoon even stilstaan met wat er na zijn dood allemaal veranderd is. Pim vertegenwoordigde een nieuw stroming van politici, de politicus die vooral voor het volk op kwam. Niet een politicus die, veilig, in een ivoren toren zit in politiek Den Haag. Niet een politicus die al jarenlang vergeten is dat hij als volksvertegenwoordiger gekozen werd. Pim was juist een politicus die midden in onze samenleving stond, een politicus die het contact met het volk niet uit het oog verloren was.

In de kern was ik het met Pim eens, en voor ik gehoon over mij een krijg, voor mij is die kern een Nederland waarin mensen van verschillende culturele achtergronden in vrede kunnen samenleven. Hij had ook wat ideeën waar ik niet achter kon staan, zijn uitlatingen over de Islam vond ik behoorlijk denigrerend en zorgde ervoor dat ik mijn stem nooit op hem zou hebben uitgebracht. Ik kende Pim al voor hij de aankondigde met een eigen partij de politiek in te willen gaan. Nu is kennen in deze een groot woord, want ik keek wekelijks naar zijn gastoptreden in het programma Business Class van Harry Mens. Daar predikte hij al langer over hoe zijn ideale Nederland er uit zag, zijn opvattingen waren toen bij lange na niet radicaal, en ik doel hiermee op de Islamisering. Dat idee heeft onze vriend Geert Wilders trouwens uitstekend over genomen, die trekt daarmee al die Fortuyn stemmers, die naar mijn idee vooral niet begrepen waar Pim echt voor stond, naar zich toe. Het is niet het rechts-extremistisch denken waar ik het meest bang voor ben, ik ben namelijk veel banger voor het aantal mensen dat op zulke gedachten stemt.

Maar wat is er nu na zeven jaar nog over van al die beloftes van politiek Den Haag. Pim schudde Den Haag wakker door zeer openlijk het debat aan te gaan met de bevolking. Heel even leek het er zelfs op dat de politici weer terug zouden gaan naar de kern van hun beroep. En dat is in mijn ogen het luisteren naar de mening van ons, wij Nederlanders. Even leek het erop dat Pim een politieke aardbeving had veroorzaakt. Heel even leek het erop dat Den Haag weer naar ons luisterde. Politici deden hun stropdas af, afgevaardigden trokken massaal in den landen, om daar met het electoraat te praten. Maar wat ik mij op dit moment afvraag is, ben ik de enige die denkt dat de politiek, zeven jaar later, vergeten is dat wij ooit massaal hebben laten merken dat wij graag gehoord willen worden? Dat we niet genegeerd willen worden? Dat wij het niet slikken, dat we alleen goed genoeg zijn voor onze stem. Ben ik de enige die vreest dat een populist als Wilders wel lering  heeft getrokken uit dat waar Fortuyn zo goed in was?

Terugkomend op mijn opening. Balthasar Gerards vermoordde Willem de Zwijger, omdat Willem een Protestant was. In de tijd waarin het verschil in de Christelijke stromingen zo klein is geworden, dat er zelfs Oecomenische diensten worden gehouden, werd een Katholiek (Pim was een zeer vrome Katholiek) vermoord uit politieke overwegingen. Is politiek in al die eeuwen eigenlijk wel zo heel veel veranderd, buiten dat we onze stem uit mogen brengen? Laten wij onze stem beïnvloeden door mensen die religie op hun program hebben staan, of gaan we werkelijk voor de inhoud? Blijft de naschok van een politieke aardbeving zo kort hangen, dat het  zeven jaar later lijkt alsof die aardbeving nooit heeft plaatsgevonden?

Zijn er dingen waarover je eigenlijk een blog zou willen schrijven, maar wat je ervan weerhoudt is dat je niet weet wie het precies allemaal lezen. Zou zo ik kunnen klagen over die ene collega die er net wat andere levensopvattingen op nahoudt dan de levensopvattingen die ik heb. Dingen van vrienden die je storen, maar dat doe ik dan niet.

Niet dat er zoiets speelt. Nee het is iets anders. Er zijn mensen die ik zoveel vertrouw, dat ik ze soms de rug toekeer en die van de gelegenheid gebruik maken om er een mes in te steken. Mensen, waarvan ik dacht dat we een band opgebouwd hadden, maar die het nodig vinden om achter mijn rug om over mij te  roddelen. Iets waar ik niks mee kan, maar ze hebben nu eenmaal niet het fatsoen om me het recht in mijn gezicht te zeggen.

En er valt ook niks te zeggen, want er is geen gegronde reden. Het enige dat speelt is dat ze hun eigen tekortkomingen willen maskeren en zodoende mij als offerlam naar voren willen brengen. Ik weet niet wat ik erger vind, dat ze het achter mij rug om doen, of dat ze niet het lef hebben om te zeggen wat er is dat zij vinden dat ik verkeerd doe. Ik denk dat het geen mij het meest irriteert is, dat ze als ik ze spreek gewoon poeslief doen, alsof er compleet niks aan de hand is. Ze acteren als ik met ze praat, ze spelen de rol van een goede vriend, maar in werkelijkheid doen ze er alles aan om mij de schuld van alles te geven. Ik ben een pion geworden in een schaakspel, waaraan ik nimmer deel heb willen nemen. Ik vind schaken eigenlijk niet eens leuk.

Ik begrijp best dat u, als lezer, niet begrijpt waar het over gaat, maar ik heb mijn hart even kunnen luchten. Misschien lucht het wat op, ik hoop het, want het is iets dat al een tijdje aan mij vreet. En om eerlijk te zijn, het gevoel zuigt.

Terwijl ik gisteren wat langs de kanalen op mijn tv zapte, zag ik een praatprogramma van de EO. Normaal gesproken mijd ik de EO, maar het idee achter dit programma klopt gewoon. Vier jongeren, die allen een verschillende of helemaal geen religie aanhangen, krijgen een stelling voorgeschoteld en moeten aangeven of ze het met een bepaalde stelling, al of niet eens zijn. Vervolgens mogen ze dan een paar minuten discussiëren over waarom ze voor of tegen de stelling zijn. En dit alles, natuurlijk in een braaf evangelisch jasje. Gewoon nette discussies zonder elkaar te veroordelen of scheldwoorden te gebruiken.

Ik moest opeens aan die jonge dame denken, wiens geur nog steeds in mijn tuin hangt. Op de avond voor ze zo over mijn schutting hing, kwam ik rond een uur of 10 thuis toen ze buiten sigaretten stond weg te werken. Nu heb ik ziels veel respect voor de manier waarop zij haar geloof belijdt, niet in de laatste plaats, omdat de vrouw in zijn algemeenheid door haar geloof erg onderdrukt wordt. Ik vertelde haar een verhaal dat ik van mijn buurman gehoord heb. Afgelopen winter zou een klas, van de lagere school waar zijn kinderen opzitten, gaan schaatsen op een ijsbaan. Alleen is dat uitstapje op het laatst afgelast, omdat één van de meisjes een lange broek had mee genomen. Gelukkig is mijn buurman iets minder conservatief en ook hij vond het belachelijk dat die meisjes, midden in de winter, op de koude ijsbaan perse een rok aanmoesten.

De jonge dame in kwestie was het helemaal met mij eens en zei: “Ik zeg het heel vaak, het gaat ze te veel om de buitenkant”. Nu drong het geen ze precies bedoelde niet helemaal tot me door, maar ze vervolgde haar betoog. “Eigenlijk mogen we ook geen make-up op, maar dat doe ik gewoon. Ik vind dat ze te veel naar onze buitenkant kijken. We mogen geen make-up en moeten een rok dragen, maar wat zegt dat over wie we zijn of over hoe we van binnen ons geloof belijden”. Ik moet heel eerlijk bekennen, dat ik dat een perfecte gedachte vind, ik had er zelf nog nooit op die manier over nagedacht.

Ik moest aan dit gesprek denken, toen ik het EO programma gisteravond zag. Een van de vier jongeren was een jonge moslima die een hoofddoek droeg. Iets wat ik afkeur, omdat ik het het ultieme symbool van vrouwenonderdrukking vind. Alle moslimmannen moeten zich nu eens afvragen of die buitenkant van de moslima’s nu werkelijk het belangrijkste is. En terwijl ik dit zo type, moet ik me afvragen of het me nu werkelijk stoort dat een vrouw een hoofddoek draagt, want gaat het nu eigenlijk om die uiterlijke vertoning?