De zaterdaghulpjes hadden net de twee rijen met winkelwagens die voor de winkel stonden aangevuld, toen ik met mijn weekend boodschappen naar buiten kwam. Bij elk van de rijen stond wel iemand, al was het bij de linkerrij een komen en gaan, terwijl er bij de rechterrij niet veel beweging was. Daar stond een oud dametje krom gebogen bij een winkelwagentje terwijl ze aan het kettinkje van een winkelwagen stond te trekken. En terwijl ik mijn wagentje in de linker rij drukte keek ik even naar haar en knikte naar haar zoals je mensen op straat begroet als je eigenlijk geen zin hebt om wat geluid uit je keel te persen, maar ik kreeg geen enkele reactie.

Nadat ik de fietstassen op mijn fiets had bevestigd, fietste ik weer langs de rij met winkelwagens en het dametje stond er nog. Heel even deed ze me denken aan mijn eigen oma en daardoor werd ik iet wat boos op al die mensen die haar daar maar lieten staan. Ik stapte af en vroeg of ik haar ergens mee kon helpen, er kwam geen reactie. En nadat ik 5 minuten lang, zonder resultaat, geprobeerd had om met haar in gesprek te komen ben ik maar weggefietst. Ik hoop niet dat ik haar bang gemaakt heb ofzo. Ik wilde haar alleen maar helpen.