Kinderen geen bezwaar

Posted on by
Reply

Aanvankelijk had ik gedacht dat ik de ware gevonden had, maar voor er echt iets ontstond bleek dat mijn gevoelens voor haar veranderde naar louter vriendschappelijke gevoelens. Vrienden en collega’s volgden deze ontwikkelingen op de voet, want ze zijn allemaal erg met mijn vrijgezellebestaan begaan. Het ene na het andere hyve-adres ontving ik in mijn mail box. En allemaal zouden ze de ware voor me zijn. Ik werd regelmatig aangekeken met vraagtekens in die ogen, alsof ik verteld  had dat water kan branden. “Heb jij geen Hyves?”. Nee ik geloof daar niet in. “Ja maar je MOET een hyve nemen.”. Nu heb ik het maling aan het woord moeten. Een mens moet twee dingen. Ten eerste op tijd ademhalen en ten tweede op tijd naar de WC gaan anders geeft het zo’n rotzooi.

Maar mijn nieuwsgierigheid was wel gewekt en avond aan avond speurde ik op de toegestuurde hyve-adressen. Allemaal stuk voor stuk mooie dames met een hele lieve uitstraling, alleen. Wat mij op valt, is dat de meeste vrijgezelle vrouwen van net over de dertig 1 of meerdere katten hebben. En hoe meer mensen ik vraag of ze vrijgezelle vrouwen in die leeftijdsgroep kennen, hoe meer dit beaamd wordt. Ik vind het fascinerend bijna op het geobsedeerde af. Nu denk ik dat vrouwen katten sowieso leuker vinden dan dat mannen dan dat doen. Ik denk dat een man veel liever een hond heeft. Die dan lekker naast hem op de bank ligt als de man met een biertje voor de buis hangt. Dit doen katten natuurlijk ook, wat is dan het verschil? Ik zelf ben gewoon geen katten liefhebber. Begrijp me niet verkeerd. Ik houd van een poes (flauwe opmerking en gewoon te makkelijk), maar katten nee. Als je bij een kattenbaas op visite bent, dan moet zo’n mormel ook altijd op mijn schoot zitten. Als je hem wegstuurt vinden ze dat raar. Nee je moet hem aaien. Dan aai je zo’n mormel en dan gaan ze “spinnen”. Dat alleen al vind ik geen prettig geluid. En als dank voor het aaien zetten ze dan ook steevast hun nagels in je bovenbeen. Ik wil niet lullig doen, maar dat is gewoon niet lekker. Om nog maar te zwijgen over die haren die je later weer van je kleding af moet halen.

Wat moet je dan als vrijgezelle man in Nederland als je niet van katten houdt. De vraag is nu eigenlijk. In hoeverre laat je een kat je ervan weerhouden om een duurzame relatie aan te gaan? Als je een vrouw echt leuk vindt dan neem je die kat er als een ware kater maar bij. Even heb ik nog getwijfeld om een contact advertentie te plaatsen puur uit wetenschappelijk oogpunt. Om te kijken hoeveel reacties er zouden komen. Het zou zoiets zijn als:

Romantische, sportieve, jonge man van 34
Zoekt een lieve zorgzame vrouw tussen de 30 en 38.
Houdt van:

  • een romantische strandwandeling
  • een gezellige avond met kaarslicht, een glas rode wijn en een goed gesprek
  • reizen naar verre exotische oorden
  • italiaans eten

geen kat(ten), kinderen geen bezwaar

Ik heb de verleiding kunnen weerstaan. Voor alsnog ga ik er van uit dat vrouwen van nature houden van het verzorgen en liefkozen. Ik denk dat ze een kat puur nemen als (tijdelijke) vervanging van een man. Alsof ze ermee willen zeggen. Ik ben vrijgezel en accepteer dat. Ik adviseer alle katten hatende, vrijgezelle mannen om te veinzen alsof ze katteliefhebber zijn, onze revanche op the fake orgasm. Of misschien nog wel beter. We starten een tegenbeweging. We nemen allemaal een hond. Liefst een grote. Een duitse herder, een rotwieller of een Bouvier. Alhoewel, misschien geeft dat niet de juiste uitstraling. Misschien kunnen we beter een golden retriever nemen, zoals Tom Hanks in Sleepless in Seatle. Ik denk dat de meeste vrouwen, tijdens het kijken van die film, voor hem vielen vanwege die hond. Hierbij roep ik alle vrijgezelle hetro mannen in Nederland op om een golden retriever te nemen. Als je dan een kattenhoudster aan de haak slaat en je besluit om te gaan samenwonen dan heb je een wapen tegen die kat. Uiteindelijk stel je dan maar, met tranen in je ogen, voor om beide dieren weg te doen, want een kat en een hond in 1 huis dat gaat meestal niet goed.

Nu heb ik een klein beetje een commercieel gevoel. Dit weekend heb ik besloten om golden retrievers te gaan fokken. Ik stop met mijn onderzoek en stort me 100% op het fokken van honden. Als jullie vrijgezelle katen hatende hetro mannen mijn advies ter harte nemen, denk dan aan mij en koop je anti-kattenwapen bij mij. Ik ben degene geweest die je de oplossing heeft gegeven tegen die kattenbeweging.

Heel apart

Posted on by
Reply

Een hele rare gewaarwording, rijdend op A1 van mijn oude naar mijn nieuwe huis. Voor het tijdstip van de dag is het bijzonder druk op de weg, want normaliter kun je hier om 10:00 uur ‘s morgens gewoon stevig 120 rijden. Alleen vandaag is het anders. Heel veel vrachtverkeer en harder dan 80 lukt niet. Vaak sta ik nog stil ook. En dan ook nog proberen om die ene vrachtauto te zien.

Even een flashback naar de dag ervoor. Na een lange werkdag geen tijd gehad om aan mijn verjaardag te denken. Helaas was de telefoon al afgesloten dus die mensen die me willen feliciteren en die mijn mobiel niet hebben, kunnen me dit jaar niet bereiken. Terwijl ik de deur van de trappenhal open doe ben ik aan het bedenken hoe ik de laatste dozen in zal pakken. Wat als eerste en wat als laatste. Hoewel ik op dit adres eigenlijk geen post meer zou moeten ontvangen open ik toch uit gewoonte de brievenbus. Er ligt een briefje in. “Beste Theo, we hebben u vandaag telefonisch niet kunnen bereiken dus via deze weg laten wij u weten dat we niet om 8:00 uur maar om 7:00 uur met de verhuizing beginnen”. Ik laat het even op me inwerken. Crap dat betekend dat ik er om 6 uur uit moet.

In plaats van de voorgenomen instant pasta had ik al besloten dat ik een patatje zou gaan halen. Ik ben immers jarig en patat is in elk geval feestelijker dan zo’n namaak maaltje. Het voorgenomen biertje laat ik maar achterwege want 6:00 uur is iets te vroeg en ik kan het niet maken om te laat op te staan. Als er vier mensen door je apartement lopen dan kun je niet in je pyama rondlopen. Al twee weken ben ik elke avond tot 23:00 uur bezig geweest met het voorbereiding van de verhuizing. En ook vanavond is het niet anders. Moe maar voldaan ga ik naar bed.

Vijf voor zeven in de ochtend. De vrachtwagen arriveert met in zijn kielzog een busje die een lift meetrekt. De lift wordt aangesloten en op het moment dat ze hem aanzetten knalt bij mij een stop eruit. Kortsluiting in de lift. Ik dacht dat begint lekker. Maar achteraf was dit het enige probleempje. Om 8:00 uur staat het meeste al op de begane grond en de twee mannen die met het busje zijn gekomen vertrekken met de lift. Om kwart voor negen is de vrachtwagen geladen en ze vertrekken. Nog voor de chauffeur de contactsleutel omdraait geeft hij me nog wat instructies. Ze moeten eerst naar een andere klus vandaar dat ze een uur eerder gekomen zijn. Hij belt me als ze bij mijn nieuw adres zijn.

Dat gaf me wat extra tijd om niet direct in de auto te moeten springen. Om half tien start ik mijn auto om de achtervolging in te zetten. Op het moment dat ik op de A1 komt bedenk ik me opeens dat het heel raar is. Daar ergens rijdt een vrachtauto, bestuurd door volslagen onbekenden, waarin je hele hebben en houden zit. Wat als ze verongelukken? Of erger als ze je spullen niet meer komen brengen. Dan ben je alles, maar dan ook alles kwijt. Een compleet belachelijke gedachte natuurlijk. Want het kan je altijd overkomen dat je alles kwijt raakt. Een natuurramp of brand kan alles vernietigen. Maar ook een inbreker kan de meest waardevolle dingen meenemen. Alleen sta je daar nooit echt bij stil.

Terwijl ik deze BLOG type zit ik voor het eerst in mijn nieuwe huis op de bank. Genietend van het resultaat van 2 maanden hard werken. Natuurlijk zijn er nog kleine dingen die gedaan moeten worden. Maar het is mooi geworden. De buurvrouw heeft van de week mijn huis schoon gemaakt. En als welkomst kadeau heeft ze ook wat planten neer gezet. Super.

En langs het tuinpad van mijn vader…

Posted on by
Reply

Dat ene liedje van Wim Zonneveld, “ons dorp”. Feitelijk gaat het niet over een dorp, maar over Deurne in Brabant en dat is qua populatie de naam dorp al overschreden. Maar dat gevoel dat je bij dat liedje krijgt als je hem hoort, dat is het gevoel dat ik heb als ik in mijn nieuwe huis ben. Na een week klussen is het er een grote chaos. De keuken is er uit en op de benedenverdieping kijk je tegen de rachters aan, want de plafonds zijn er uit. Aangezien het een flinke afstand is tussen mijn nieuwe en mijn oude huis probeer ik daar ook nog wat te leven en dan bekruipt me soms het gevoel dat het nooit af komt. Onzin natuurlijk, maar goed ik klus grotendeels alleen. Ik ben namelijk de enige die vakantie heeft.

Wat is het dan fijn als je daar gaat wonen waar de dorpse waarden en normen nog gelden. Ik was nog geen dag aan het klussen of mijn nieuwe buurvrouw belde aan. “Kom je vanavond bij ons eten?”. Ik had helaas al een magnetron maaltje gekocht maar ik vroeg of het de volgende dag mocht. En ja dat was geen probleem. De volgende dag ging ik er heen en ik ben zeldzaam zo warm ontvangen.

De dag erop kwam de leverancier het bouwmateriaal brengen. Er was mij beloofd dat het binnenshuis afgeleverd zou worden. Alleen de chaffeur dacht daar anders over. Ik had geen zin om te bakkelijen, en zat te denken hoe ik de gipsplaten tussen de buien door binnen zou krijgen. En nog voor ik het antwoord had kwam de buurman me al helpen.

Zeldzaam is dat. Terwijl het eigenlijk van zelfsprekend zou moeten zijn dat je voor elkaar klaar staat als dat nodig is. Nu weet ik weer waarom ik blij ben dat ik de stad verlaat en weer terug ga naar een dorp. Hoewel het soms lijkt dat de tijd er stil heeft gestaan denk ik dat het juist andersom is. Delen van sommige steden zijn weer terug in de tijd van de middeleeuwen. Terwijl het juist zo fijn als als je er voor andere mensen kunt zijn en dat je onvoorwaardelijk op andere mensen kunt rekenen.