Thuiskomen bij jezelf: het begin van mijn reis

Posted on by
2

Al vanaf jongs af aan, klopt spirituele ontwaking op mijn deur. Maar het heeft naar verhouding lang geduurd voordat ik echt “wakker” werd. Gedurende mijn jeugd had ik al interesse in geloof en spiritualiteit. Maar ik merkte al gauw dat mijn leeftijdsgenoten daar niet mee bezig waren en dat ze me raar aankeken als ik daarover begon. Als kind wil je er graag bij horen en mogelijk dat ik de interesse daarom al snel liet varen.

Photo showing a young child with his Teddy bear and a suitcase.

Het leven heeft wonderbaarlijke manieren om je dingen aan te rijken, maar vaak zien we het niet of willen we het niet zien. Zo is me een aantal keer iets overkomen, wat aanvankelijk een nare gebeurtenis leek te zijn. Maar waarvan achteraf kan zeggen dat het, het beste was dat me kon overkomen.

In mijn studententijd heb ik eens mijn sleutelbeen gebroken toen ik op de terugweg van een avond stappen met mijn fiets ten val kwam – laten we het maar jeugdige onbezonnenheid noemen. Dit ongeluk gebeurde toen ik een weekend bij mijn ouders op bezoek was en zorgde ervoor dat ik een aantal weken niet terug kon naar de stad waar ik studeerde. Dat gaf me veel tijd voor mezelf, ik ging veel wandelen en werd min of meer gedwongen om eens wat dieper in mezelf te kijken

Continue reading →

Een nieuw begin

Posted on by
2

Elk einde luid een nieuw begin in, elke morgen een nieuwe dag, dat laatste is tenminste het geval zolang de zon blijft schijnen en jij blijft uitademen. Als je op deze blog terecht komt dan is de kans groot dat je zoekende bent, niet gelukkig met hoe dingen gaan of dat je een gevoel van onrust ervaart. Bij deze heet ik je van harte welkom en wil ik je laten weten dat je geliefd bent.

Wat was zal niet meer zijn en dat geldt ook voor deze blog. Of de oude artikelen nog zichtbaar blijven weet ik nog niet, daarvoor moet ik ze eerst nog eens goed doorlezen. Het nieuwe begin betekent ook dat er op deze blog dingen gaan veranderen. De lay-out is wel toe aan een nieuw begin en waar deze blog ooit is begonnen als ambassade van het neo-positivisme en in de loop der jaren veranderde in de werkplaats van het neo-positivisme zal de naam ongetwijfeld ook nog veranderen.

Vanwaar het nieuwe begin? Ik voel een diep verlangen om mijn ervaringen en inzichten te delen met anderen. Via deze blog ben jij mijn metgezel op mijn Spirituele reis, wie weet kruisen onze Spirituele reizen elkaar of is het een aanzet voor het begin van jouw eigen persoonlijke reis. In het laatste geval is mijn blog voor jou dan een nieuw begin en wens ik je enorm veel plezier op je reis.

Ik zal deze blog niet actief promoten, want dat kost enerzijds veel tijd en anderzijds zullen zij die zoekende zijn hun weg naar deze blog vanzelf vinden. Voor een ieder die deze blog gevonden heeft, toeval bestaat niet in het leven. Het leven heeft je hier gebracht en er zal ongetwijfeld wel iets op deze blog staan dat ook voor jou bestemd is.

Namaste!

Het einde van een tijdperk

Posted on by
2

Ze bestaan nog, blogs als deze uit lang vervolgen tijden. Monumentale digitale voetafdrukken uit de tijd waarin de meeste mensen nog een ADSL verbinding met het internet hadden en social media nog een nieuw fenomeen was. De tijd waarin mensen net hyves ontdekten en Facebook nog onbekend was. De tijd waarin alleen hipsters een iPhone hadden, want smartphones waren nog geen gemeengoed en Apple was de enige fabrikant van Smartphones.

Op blogs als deze deelden mensen lief en leed met elkaar, want de meeste bloggers waren lifebloggers – over het leven zelf valt immers altijd wel iets te bloggen. Er waren talloze blogs op wordpress.com of, als je belangrijk wilde zijn, onder een eigen domeinnaam. Voor mijn gevoel was het internet een veel vriendelijkere plaats dan nu, mensen waren aardig tegen elkaar en over het algemeen waren er nog weinig mensen met kwaadaardige bedoelingen actief op het internet.

Ik kwam bij het zoeken naar de titel van een boek per toeval op een een blog terecht, wat me deed herinneren aan mijn eigen blog verleden. De betreffende blog was nog behoorlijk actief – al zou je in de primetime van de blogs lezers hebben verloren als je wekelijks of maandelijks een nieuw artikel op je blog plaatste. En terwijl ik artikelen las op die blog viel mijn oog op de blogroll, want aan de blogroll van een blog kon je zien hoe populair een blog was. En je wilde zeker zijn dat jouw blog ook op de blogroll van een van de populaire blogs kwam – want dan hoorde je erbij.

Continue reading →

De waanzin van het ene moment, waarop de jaarteller wijzigt.

Posted on by
4

VuurwerkAllereerst wil ik een ieder die dit leest al het goede toewensen voor het komende jaar. Dat het je alles mag brengen wat je er van verwacht plus hopelijk nog veel meer moois. Terugkijkend op het afgelopen jaar, kan ik niets anders zeggen dat ik van elk individueel moment intens heb genoten. Dat komt mede, omdat ik het afgelopen jaar leerde te leven in het Nu. Dat was een van de mooiste en meeste bevrijdende ervaringen die ik ooit heb mogen meemaken. Om er geen al te zware spirituele blog van te maken, zal ik niet uitweiden over het Nu.

Wat me de laatste weken, voorafgaande aan de jaarwisseling opviel, is de waanzin van de waarde die mensen toekennen aan dat ene moment, waarop de jaarteller van waarde verwisselt. Die waanzin zag ik bij individuele mensen, maar ook in het het bedrijfsleven.

Mensen zijn al dagen, zo niet weken, bezig om zich voor te bereiden op dat ene moment. Het lijkt soms wel of hun hele leven daarvan afhangt. Als je een willekeurige supermarkt inloopt, dan zie je een groot deel van de mensen gestrest rondlopen. Geobsedeerd door de inkopen die ze moeten doen, om vooral maar niks te kort te komen, lopen ze gewapend met grote boodschappenlijsten door de winkels. Ze hebben alleen oog voor hun lijstje en het zeker weten dat alles wat op hun lijstje staat in hun boodschappenwagen komt. Sommige zijn zo geobsedeerd dat ze daarbij andere mensen uit het oog verliezen, en die andere mensen de weg blokkeren met hun boodschappenwagen, zodat zij zelf in elk geval alles op hun lijstje kunnen pakken. Ik vind het fascinerend om dat te aanschouwen. Te meer, omdat die mensen er niet uitzien alsof ze honger lijden of iets tekort komen.

In het bedrijfsleven, moet alles opeens af. Alsof het voortbestaan van het bedrijf er van afhangt. De mensen binnen het bedrijf, hebben bepaalde plannen en doelen gesteld die voor het einde van het jaar gehaald moeten worden. Sommige van die doelen lijken het hele jaar niet belangrijk, totdat het moment in zicht komt. Het moment waarop de jaarteller van waarde wisselt. Die doelen zijn niet altijd realistisch en zorgen er voor dat de mensen die in het bedrijf werken extra gestrest raken. Ze maken overuren om alles op tijd af te krijgen, want anders kunnen de vakanties wel eens ingetrokken worden. Tel dat eens op bij de stres die de mensen zichzelf opleggen voor de voorbereiding van de kerstdagen en oud & nieuw, de donkere dagen rondom kerst en oud & nieuw en je begrijpt ineens waarom mensen veranderen in zelfzuchtige en soms zelfs gewelddadige mensen.

Je ziet ook, waarom doodnormale mensen. Mensen die normaal prima om kunnen gaan met de verantwoordelijkheid van het afstekken van explosieven. Dat die mensen die verantwoordelijkheid op dat moment eigenlijk helemaal niet meer aankunnen. Dat is een van de redenen waarom ik het vuurwerkmanifest heb ondertekend. Van waartoe het niet aankunnen van die verantwoordelijkheid kan leiden zal de media ons de komende uren en dagen, genoeg voorbeelden geven. Ik vraag me oprecht af waarom we elk jaar de natuur zo ontzettend veel schade toebrengen met oud & nieuw. De kilo’s zware – soms zelf schadelijke – metalen die de lucht ingeschoten worden, om maar eens iets te noemen.

Ik heb het manifest vooral ondertekend, vanwege de angst en stress die we dieren aandoen. Dieren kennen het fenomeen tijd namelijk niet. Een dier heeft geen kalender en kan dus ook niet weten, dat het enorme lawaai en de lichtflitsen niets is om bang voor te zijn. Dieren weten helemaal niet dat het prima is, omdat die gekke mensen een feestje vieren. Onze huisdieren hebben geluk. Want we hebben drugs uitgevonden, waarmee we onze huisdieren in een zodanige mentale staat kunnen brengen, dat ze geen angst meer hebben voor het vuurwerk. Gek eigenlijk, dat we straffeloos onze huisdieren drugs mogen toedienen, terwijl we dat niet normaal vinden als we dat ongevraagd bij andere mensen doen. Ik noem PCB maar even als voorbeeld.

Ik heb het manifest ook ondertekent, om het leed dat we elkaar aandoen. Een paar uur na de jaarwisseling kunnen we daar alles over lezen in de media:

  • Het vuurwerkmeldpunt heeft op de avond voor de jaarwisseling al 82.000 klachten over vuurwerkoverlast ontvangen. Nu is overlast een redelijk vaag begrip, want wanneer iets voor iemand overlast is hangt van de mens af.
  • Onbekenden hebben in Velsen-Noord een vuurwerkbom door een voorraam van een huis gegooid. Een melding alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Het hele jaar veroordelen we mensen en groeperingen in andere landen, om het terreur wat ze voeren. Maar op dat ene moment in het jaar, gooien we een vuurwerkbom in andermans huis. Misschien dat iemand me uit kan leggen waarom dit tijdens oud & nieuw door sommige mensen als normaal wordt gezien. Ik begrijp het namelijk niet. Ik ben overigens maar gestopt met lezen van wat er allemaal nog meer is gebeurd. Ik kan alleen maar hopen, dat de politie alle oud & nieuw terroristen oppakt.

Groot is het contrast, met de wijze waarop ik oud & nieuw heb beleefd. Wij hebben een groep mensen waarmee we al jaren oud & nieuw vieren. Dit jaar werd het gehouden bij mensen waar ik oud & nieuw nog niet eerder heb gevierd. Nadat de kinderen het vuurwerk hadden afgestoken. Deed ik een ronde door de wijk. En een ieder die ik tegenkwam, gaf ik een hand en wenste ik de beste wensen toe voor het komend jaar. Ik dacht dat dit vanzelfsprekend is. Dat we elkaar het beste wensen. Maar bij de meeste mensen bij wie ik die deed, zag ik dat ze eigenlijk niet goed wisten wat ze overkwam. Opeens stond daar een wildvreemde voor ze, die hen een hand gaf en hen het beste wensen. Maar ik zag ook, dat het die mensen raakte. Dat een wildvreemde hen oprecht het aller beste wenst.

Ik hoop echt dat er een vuurwerkverbod komt. En dat mensen oud & nieuw weer gaan zien zoals het bedoeld is. Het kantelpunt in de winter, het moment waarop de dagen weer langer worden. Het moment dat de dagen weer gaan lengen en we stil aan weer mogen denken aan de mooie warmere dagen die de aankomende lente ons mogelijk gaat brengen. Dat we die warmte alvast meenemen in ons hart, wanneer we elkaar het beste wensen voor het komend jaar.

Mijn oproep aan u, is om niet te hopen dat de volgende oud & nieuw viering rustiger gaat verlopen. Maar ervoor te zorgen dat het na deze oud en nieuw rustiger verloopt. Dit doet u door de oud & nieuw terroristen een deel van hun wapens te ontnemen. Laat dat uw motivatie zijn om het vuurwerkmanifest te ondertekenen. Hiermee zegt u, dat u ook schoon genoeg heeft van al het oud & nieuw geweld.

Wat raakt jou?

Posted on by
1

Dood_vrouw_amerikaGisteren kwam er in een flits een headliner voorbij op mijn telefoon: Politie Chicago schiet “per ongeluk” zwarte vrouw dood. Op dat moment stond ik er niet echt bij stil, ik was druk met het werken aan een van de vele projecten die momenteel op mijn eettafel en werkbank liggen. Mocht je daar meer over willen weten, op houtbewerken-voor-dummies doe ik verslag van deze projecten. Daar ben ik overigens een stuk actiever dan hier. Wat mij zo af en toe terug naar hier brengt, is dat ik hier veel persoonlijker kan (misschien is het wil) zijn.

Dit jaar is het eerste jaar in mijn gehele carrière dat ik de dagen tussen kerst en oud- en nieuw werk. En terwijl ik vandaag wat muziek op zocht, om tijdens het werken naar te luisteren, schoot de headliner weer door mijn hoofd heen. En ik moest ineens denken aan het nummer Biko van Peter Gabriel, het nummer dat Peter Gabriel schreef naar aanleiding van de gruwelijk dood van Steve Biko. Nu kun je de dood van de Amerikaanse vrouw niet vergelijken met de dood van Steve Biko. Natuurlijk is het allebei een tragedie, maar Steve Biko vocht een vreedzame strijd tegen de Apartheid in Zuid-Afrika en is vanwege die strijd letterlijk doodgemarteld. Maar aan de andere kant, leeft het gevoel van rassenverschil in Amerika ook nog steeds. Zeker onder de donkere bevolking komt de dood van een donkere persoon, door de politie altijd enorm hard aan. Zeker als het lijkt dat de dood niet een ongeluk is. Nu heb ik de identificatie met mijn huidskleur al jaren geleden opgegeven. Voor mij is een mens een mens, ongeacht kleur geaardheid, geslacht of geloof. Maar goed ik dwaal af.

Nu er steeds meer artiesten op Spotify komen, hoopte ik dat dat ook het geval zou zijn met Peter Gabriel. Die mis ik al heel lang. Als iemand die de jaren ’80 bewust heeft mee gemaakt, heb ik enorme waardering voor zijn muziek. Helaas. Op Spotify staat nog maar weinig muziek van Peter Gabriel. Gelukkig heb ik dan nog altijd YouTube achter de hand en voor minstens een uur heb ik naar de volgende clip geluisterd.

Omdat ik nog meer nummers van Peter Gabriel mooi vind, besloot ik om het album “Shaking The Trees” via iTunes te kopen. Terwijl ik dit type, bedenk ik me dat het al zeker drie jaar geleden is dat ik muziek gekocht heb. Ik luister eigenlijk alleen nog maar naar Spotify. Op de terugweg, besloot ik om Biko op hoog volume in mijn auto te draaien. En terwijl ik op de snelweg reed, werd ik overmand door emoties. Dit nummer raakte me zo diep, dat ik al het leed van de wereld leek te voelen. Wat me in een jaar lang opleiding tot zijnsgerichte therapeut, waarin ik op zoek ging naar mijn diepste pijn en gevoelens, nooit is gelukt, kwam nu van zelf. De tranen stroomden over mijn wangen. Ook nu weer, terwijl ik met Biko op de achtergrond deze blog schrijf.

Nu heb ik dat sinds een paar maanden wel vaker, dat een nummer me opeens raakt. Een nummer wat ik al jaren niet meer heb gehoord. Dat gaat dan opeens voor lange tijd op repeat. Zo had ik dit aan het begin van het jaar met My Sweet Lord van wijlen George Harrison. Sinds die mooie spirituele ervaringen begrijp ik precies wat hij bedoeld en als ik er naar luister, dan word ik er oprecht vrolijk van. En dat gevoel zet al direct in, zodra George de eerste akkoorden aanslaat.

Het gevoel wat ik bij My Sweet Lord heb, heb ik ook met That I would be good van Alanis Morissette. De emotie die zij in dit nummer weet te leggen in combinatie met de tekst, is precies zoals ik tegenwoordig naar het leven kijk. Het maakt eigenlijk niet uit wat er allemaal gebeurd. Het is allemaal goed. Toen ik dit nummer een maand of twee geleden weer herontdekte, moest ik op mijn werk echt tegen de tranen vechten. Het waren wel tranen van vreugde.

Ik ben erg benieuwd of jullie ook van die liedjes hebben die je op een of andere manier heel diep kunnen raken?

 

Een gesprek met mezelf

Posted on by
4

NORMAAL_ANP

Terwijl ik vandaag de administratie bijwerkte, had ik Serious Request aan. Voor mij is dat een jaarlijks terugkerend fenomeen en ik volg het al vanaf de allereerste keer dat 3FM het organiseerde. Op de een of andere manier vind ik het mooie televisie. Je leest het goed, als het Serious Request is dan tovert mijn televisie om in een levend behang. Als ik thuis ben, dan staat 101tv de hele tijd aan.

Het was tijd voor het nieuwsbulletin en zonder dat ik daar nou echt aandachtig naar luisterde, trok een specifiek nieuwsitem mijn aandacht. Het ging over het afscheidsconcert van Normaal. Nu moet je weten, dat het nummer deurdonderen mijn vaders lijflied is geweest in tijden dat het leven voor hem niet vanzelf ging. Ik ben de heren van normaal nog steeds dankbaar dat zij mijn vader een mantra hebben gegeven.

Toen ik een paar jaar geleden samenwerkte met de schoonzoon van Bennie Jolink, stond mijn vader voor een moeilijke keuze. Ik trok de stoute schoenen aan en belde de schoonzoon van Bennie op. Ik legde hem het verhaal uit en de volgende keer dat wij elkaar ontmoette, kreeg ik voor mijn vader een poster. Bennie heeft daar de tekst Theo blieft deurdonderen opgezet voorzien van een datum en zijn handtekening. Toen ik die aan mijn vader gaf, werd mijn vader erg emotioneel. Vandaar dat Bennie Jolink ook in mijn leven een speciale plek heeft.

Ik hoop dat het nog jaren duurt, maar als mijn vader eerder dan ik komt te overlijden, dan zorg ik ervoor dat deurdonderen speciaal voor hem gedraaid wordt. Nu weer terug naar Serious Request. Ik zal niet alle woorden herhalen wat Bennie daarover heeft gezegd, dat kun je hier teruglezen. Maar op de een of andere manier deden die woorden mij wat. Ik wist eigenlijk niet zo goed wat ik er van moest vinden.

Natuurlijk verdienen de DJ’s een hoop geld. En natuurlijk is Serious Request een groot circus. En natuurlijk blijft er een hoop geld aan de strijkstok hangen. Op de wijze zoals ik tijdens mijn therapeutenopleiding geleerd heb, besloot ik om een goede therapiesessie met mezelf te houden. Ik liet daarin mijn ware zelf spreken en kon zo alles weer ongehinderd door mijn ego zien.

Ten eerste begrijp ik dat Normaal geen geld wil inzamelen voor Serious Request. Dat is hun goed recht en uiteraard moet bij het afscheidsconcert de band Normaal centraal staan. Maar om heel eerlijk te zijn, vraag ik me af wat Bennie nou eigenlijk bezielde. Want wat maakt het uit dat de DJ’s veel geld verdienen? Of dat ze publiciteitsgeil zijn? Sterker nog, als ze niet publiciteitsgeil zouden zijn, dan kan een actie als Serious Request nooit een succes worden.

Even afgezien van het feit, dat Paul Rabbering en Domien Verschuur twee bijzonder normale mensen zijn. Ze komen niet met gekke dingen in het journaal, je ziet ze – in tegenstelling tot Bennie Jolink – niet in commercials op tv. Sterker nog, als Serious Request er niet zou zijn dan zou in Nederland bijna niemand weten hoe ze eruit zouden zien. En of Giel nou echt publiciteitsgeil is? Ik weet het niet, hij is een markant persoon. Maar om heel eerlijk te zijn, vind ik dat het de laatste jaren ook redelijk rustig is rondom Giel. Je kan van Giel heel veel vinden. Maar als je geen fan van hem bent, is er niemand die jou verbiedt om naar een andere radiozender te luisteren.

Waar ik ook weerstand tegen heb, is het feit dat er binnen de goede doelen heel veel geld gaat naar mensen die voor het goede doel werken. Sterker nog, de laatste jaren hangt er naast mijn voordeur een lijst met de salarisen van de directeuren van de grotere goede doelen. Alleen als een vrijwilliger mij kan vertellen hoeveel de directeur, van het doel waarvoor ze collecteren, verdient geef ik geld. Maar is het rondom kerst wel het goede moment om het hierover te hebben? Ongetwijfeld heeft Bennie niet gewild dat zijn uitspraken het journaal zouden halen. Wellicht kwam hij daardoor ongewild in de publiciteit. Ik mag tenminste aannemen dat Bennie dit niet bewust heeft gezegd. Want wie is er dan eigenlijk publiciteitsgeil? En het is ook niet ondenkbaar dat Bennie aan zijn laatste concert ook veel geld heeft overgehouden. Begrijp me niet verkeerd, ik heb daar geen moeite mee. Maar ik vind wel, dat Bennie ook naar zichzelf mag kijken als hij dergelijke uitspraken over anderen doet.

Onze maatschappij is de afgelopen jaren enorm verhard. Ik vind het zorgwekkend, dat de ME een gemeenteraadsvergadering de gehele raad te hulp moet komen. Om maar een recent voorbeeld te noemen. Ik ben blij dat 3FM elk jaar Serious Request organiseert. Ik zie dan dat er in ons land toch nog een hoop mensen zijn, die nog wel om de wereld geven. En al lijkt het erop dat de meeste mensen dat maar een week per jaar doen. Het is tenminste 1 week per jaar. 3FM geeft mensen 1 week per jaar het gevoel dat ze iets voor een ander kunnen betekenen. Laten we vooral op deze manier naar Serious Request kijken. En laten we de andere discussie op een ander moment voeren. En laten we die discussie vooral niet via de media voeren.

En zo af en toe…

Posted on by
2

…realiseer ik me, dat er ergens in de krochten van het internet mijn blog in sluimerstand aanwezig is. En minder vaak bekruipt me – zoals bijvoorbeeld op dit moment – de behoefte om gewoon eens wat te schrijven. Ik moet wel eerlijk zijn, wat er verder nog gaat voortvloeien uit deze opwelling weet ik niet, maar het is geen hernieuwde poging om dit blog weer wat leven in te blazen.

Want al zou ik dat willen, dat is niet echt aan mij besteed heb ik ontdekt. Wat overigens een prima brug is, om de spaarzame lezer die hier zo nu en dan, mogelijk, nog eens komt bij te praten over hoe het mij zoal vergaan is in het afgelopen half jaar. Ik kan niet anders zeggen dat uitstekend. Voor die lezers die zich liever laven aan andermans leed, ik moet u helaas teleurstellen. Wellicht is er een causaal verband met mijn innerlijk gevoel van vreugde en mijn lange periode van afwezigheid hier.

Ik herinner me nog heel goed het moment, het was ergens in de lente van 2014, dat ik me vanuit mijn diepste bewust realiseerde dat ik mijn eigen fysieke klachten en mentale toestand zelf in stand hield. Wonderbaarlijk eigenlijk, hoe ik er altijd blind op vertrouwde dat iemand anders mij van mijn rugklachten af zou kunnen helpen. Het was – als ik het mij goed herinner – aan het begin van mijn jaarlijkse vastenperiode, dat ik me voornam om nooit meer naar een fysiotherapeut te gaan. Dat was eigenlijk niet nodig. Als ik gewoon zou beginnen te leven en me niet meer druk zou maken over wat dat mogelijk voor mijn rugklachten zou kunnen betekenen. Dan had ik ook de sleutel naar mijn genezing in mijn eigen handen. Ik realiseer me, dat dit wellicht niet voor iedereen even begrijpbaar is, ik zal deze realisatie in een wat rustiger tempo aan u openbaren.

Na de realisatie, dat ik me altijd van andere afhankelijk had gemaakt als ik weer eens door mijn rug ging. Realiseerde ik me ook, dat de rugpijn wel eens ten dele uit mijn hoofd zou kunnen komen. Wellicht kunt u denken dat het psychisch is. Hoewel u daar niet ver vandaan zit, was het geen psychische klacht waarvoor iemand naar de psychiater zou gaan. Enfin. Ik besloot om mijn lichaam extra aandacht te geven en om gewoon te gaan hardlopen. Iets wat ik al jaren niet gedaan had vanwege mijn fysiek gestel.

De eerste paar keer kreeg ik behoorlijk veel last van mijn lichaam, maar in plaats van dat ik daar het bewijs in zag dat er iets mis met mijn rug was. Belde ik niet de fysio maar trad in dialoog met mijn lichaam. Niet op de manier waarop ik het nu zou doen, want ik gaf mijn lichaam letterlijk het bevel om te doen wat ik het vertelde – wellicht niet de subtielste manier. Maar wonderbaarlijk genoeg was dat genoeg voor een prachtige ervaring.

Ik raakte in een staat van volkomen geluk, waarin ik een diepe compassie voelde voor en diepe verbondenheid met al wat leeft. Die staat heeft lang aangehouden. Die dagen ging ik gewoon naar mijn werk, maar eigenlijk zat ik alleen maar met een grote grijns en het fantastisch gevoel van innerlijk vrede en vreugde achter mijn beeldscherm. Pas later werd me duidelijk dat dit een intens diepe spirituele ervaring is. En ik mag ook rustig zeggen dat ik enorm verlicht was.

Ik durfde ook mijn gevoel te volgen en mijn gevoel gaf me in, dat ik de Reiki I inwijding wilde gaan doen. Misschien dat ik over dit alles afzonderlijke blogs ga schrijven, maar voor nu wil ik het vooral op de hoofdlijnen houden. De Reiki inwijding volgde kort op de eerste spirituele ervaring en ik stortte – mede dankzij de Reiki – in een volgende periode van verlichting. Tijdens de Reiki cursus heb ik mensen leren kennen, die de Reiki cursus volgde als voorbereiding op een therapeutenopleiding. Destijds besteedde ik daar eigenlijk geen aandacht aan, maar ik onderhield het contact met hen.

Ik hoorde van hen, dat er vrij snel na de eerste training een Reiki II cursus gepland stond en dat zij die – ook ter voorbereiding op de opleiding – gingen volgen. Ik hoefde daar niet over na te denken en volgde hen blind. Ook die inwijding bracht mij weer een enorm mooie spirituele ervaring en ik kwam weer in een zeer intense staat van verlichting. Onze clubje mensen werd iets uitgebreid met nog iemand die de therapeutenopleiding ging volgen en mijn innerlijke stem gaf mij in, dat ik die opleiding ook moest gaan volgen.

Niet wetende wat die keuze of die opleiding inhield, volgde een jaar waarin ik zeer intens met mezelf aan de slag ging. Ik leerde me om mijn gedachten bewust te onderzoeken – wat in het begin erg lastig was, het na effect van de spirituele ervaringen was dat ik vrijwel geen gedachten had. Daarna leerde ik hoe mijn ervaringen uit mijn jeugd mijn gedrag in het nu enorm bepalen. En leerde ik hoe ik in contact kon komen met de pijn die ik sinds mijn jeugd met mij meedraag. Nu hoeft u zich geen zorgen om mij te maken lieve lezer. Wij dragen allemaal dit soort pijn, het pijn uit onze jeugd, in ons.

Naast dit alles leerde ik nog veel meer mooie technieken en na een jaar opleiding was ik op eens een gediplomeerd (zij het basis) zijnsgerichte en energetische therapeut. De diepe innerlijke vreugde is ook nu – ruim anderhalf jaar later – nog steeds aanwezig. Soms is het er licht sluimerend en soms is het er heel intens. Dankzij mijn opleiding sta ik heel goed in contact met mijn gevoelens en weet wanneer ik mezelf moet helpen als die innerlijke vreugde in gevaar komt. Soms gaat het vanzelf en soms is het hard werken. Maar het is het allemaal waard. Mensen in mijn omgeving zeggen dat ik ben veranderd. Wat ten dele ook waar is. Maar ik ben niet veranderd, ik was al die jaren een ander, en nu ben ik mezelf.

Wellicht dat u zich afvraagt hoe het met mijn fysieke gestel is. Ook dat is prima. Er zijn momenten waarop mijn rug wat extra aandacht vraagt. Dan geef ik mijn rug – zoals een vader dat naar zijn kinderen doet – de volle liefde volle aandacht. En de klachten verdwijnen als sneeuw voor de zon. Uiteraard is er een verband met mijn gemoedstoestand en mijn rugklachten. Ik ben er achter gekomen dat stress,  en gedachten die emoties oproepen eigenlijk altijd de basis zijn voor fysieke klachten. Maar ik weet ook hoe ik mijn eigen therapeut moet zijn en ik geloof dat ik in het afgelopen anderhalf jaar slechts twee keer bij de fysio ben geweest. Een keer aan het begin en bijna een jaar geleden, omdat mijn fysiotherapeut zich zorgen maakte omdat hij mij nooit meer zag 😉

Yin Yang uit purperhart en essen

Posted on by
7

Voor de Butsudan heb ik een Yin Yang teken gemaakt. Dit is niet alleen voor decoratie, want het doel is het wegwerken van een magneet. Als ik echter geweten had hoeveel werk dat was, dan had ik het denk ik niet gedaan. Op de eerste foto zie je de achterkant met daarin de magneet. Om je een beeld van het priegelwerk te geven, ligt ernaast een muntstukje van 50 cent.

De ruimte voor de magneet Add Contact Form Aangezien er bij het inleggen van hout weinig speling is, heb ik de stokjes die ik gemaakt heb voor de punten van Yin en Yang, niet direct afgezaagd, zo kan ik hem bij het inlijmen nog wat bijdraaien als hij niet helemaal naar mijn zin zit.

Yin Yang tekenUiteindelijk heb ik hem ingelegd in het stootbord van de Butsudan. Om eerlijk te zijn, hij is misschien niet helemaal perfect, maar voor een eerste keer hout inleggen, ben ik best trots op het resultaat.

Yin Yang met magneet erachter, ingelegd in de Butsudan

Beste UPC, wil je stoppen met mij lastig te vallen?

Posted on by
6

UCPGeachte heer/mevrouw,

Ik stuur u deze brief, omdat ik een vraag aan u heb. Mijn vraag aan u is, hoe kan ik er voor zorgen dat u mij met rust laat? Ruim 4 jaar geleden heb ik mijn kabelabonnement bij u opgezegd. Niet dat ik er toe verplicht ben, maar ik zal u de redenen voor de opzegging nogmaals vertellen, zoals ik dat destijds ook aan de medewerker van uw call center heb gedaan.

Toen ik eind jaren 90 nog student was, heb ik een internetabonnement genomen waarvoor ik geen abonnementsgeld hoefde te betalen. Ik belde bij mijn provider in en ik hoefde alleen te betalen voor hetgeen ik daadwerkelijk verbruikte. Mogelijk dat u begrijpt dat studenten vaak krap bij kas zitten, voor mij was dit dus de ideale oplossing. Als het nodig was kon ik thuis het internet op en ik kon de kosten beheersen door via een teller bij te houden hoeveel minuten ik per maand online was. Het is dan ook al zo’n 15 jaar dat ik mijn privé e-mailadres bezit.

Zoals u ongetwijfeld van dichtbij hebt mee gemaakt. Zijn er in het land der internetproviders een hele hoop overnames en fusies geweest. Ik ben altijd braaf meegegaan naar de partij die mijn internetprovider overnam – ik wilde mijn e-mailadres immers graag behouden en ik merkte eigenlijk nooit echt een verschil na een overname.

Toen ik naar mijn huidige woonadres verhuisde, was digitale televisie nog maar net in opkomst. En aangezien ik toen nog geen flatscreen had, heb ik bij u een kabelabonnement afgesloten voor radio en televisie. Over deze diensten ben ik altijd zeer tevreden geweest. Een paar jaar later heeft ook mijn huidige internetprovider zich op de digitale televisiemarkt gestort. Ik kreeg van hen een aanbod dat bijzonder lucratief was. Ik kon een abonnement bij hen afsluiten voor televisie, radio, telefonie en internet tegen een zeer scherpe prijs. En het belangrijkste, ik kon mijn e-mailadres houden – nogmaals na 15 jaar ben ik zeer verknocht aan dit adres. Het aanbod heb ik uiteraard niet afgeslagen en tevens heb ik mijn abonnement destijds bij u opgezegd.

Goed, nu een beetje op de hoogte bent voor de beweegredenen van mijn overstap wil ik mijn ongenoegen over uw marketingafdeling graag uiten. Ik ben geen expert op het gebied van contractrecht, maar volgens mij houdt de relatie tussen twee partijen op, als het abonnement is afgelopen c.q. opgezegd? Dit houdt dus in, dat u mij net zo moet behandelen als alle andere Nederlanders die geen abonnement bij u hebben toch? Hoe kan het dan dat u mij reclame blijft sturen terwijl ik al jaren bij zowel InfoFilter als PostFilter ingeschreven sta? Ik doe hierbij dan ook dringend de oproep om de adressen van voormalige klanten te controleren op het voorkomen op PostFilter, voordat u deze klanten reclame stuurt. Ik ben namelijk erg begaan met het milieu, en heb mede daarom een digitale en analoge nee-nee-stikker.

Mocht ik van u, anders dan een excuusbrief, nog eenmaal ongevraagde reclame ontvangen, dan stap ik naar de Reclame Code Commissie. Daarbij geef ik u het gratis advies om uw marketingafdeling eens op een cursus moderne marketing te sturen. Of laat ze anders eens het boek Uitverkocht! van Jim Stolze lezen. Misschien dat ze dan begrijpen hoe de moderne economie in elkaar steekt. Want de agressieve manier waarop u uw voormalig klanten blijft benaderen is echt niet meer van deze tijd. Dat werkte misschien in de vorige eeuw nog zo.

Is getekend,

Theo

Butsudan – deel II

Posted on by
3

In mijn vorige blog over de Butsudan, legde ik uit hoe ik aanraking kwam met een Butsudan. Ik wilde er zelf ook een hebben en ik zocht op internet naar een Butsudan. In Nederland zijn ze bijna niet te krijgen en in het buitenland zijn ze aan de dure kant Рik vind 1000 dollar voor een kastje een hoop geld. Ik staakte de zoektocht en vanaf dit moment wist ik ̩̩n ding, ik wilde mijn eigen Butsudan maken.

WoodworkingMaar dat is echter makkelijker gezegd dan gedaan. Voor iemand die geen ervaring heeft met houtbewerking en zijn beitels als schroevendraaiers gebruikte, is dit geen klus om mee te beginnen. Ik had dus een missie. Die missie begon met het lezen van alles wat ik maar kon vinden over houtbewerken. Daarnaast bezocht ik alle blogs over dit onderwerp en bekeek ik elk YouTube filmpje over houtbewerken – je begint te begrijpen waarom het op mijn blog af en toe rustig is.

Inmiddels heb ik wat meer ervaring en is de tijd daar, dat ik aan mijn Butsudan ga beginnen. De volgende foto, toont de Butsudan zoals ik hem vanaf het begin wilde maken.butsudan_Model_1Dat is, totdat ik het boek “Made by Hand” van Tom Fidgen kocht. Op de volgende foto’s zie je een theekast, die Tom voor zijn vrouw heeft gemaakt. Butsudan_model_2_frontButsudan_model_2_interiorEn vanaf het moment dat ik het boek van Tom las, wist ik dat dit de inspiratie was voor het geen ik al heel lang wil maken: mijn Butsudan. Waarvoor ik het hout al een paar weken in huis heb liggen. Wordt ongetwijfeld vervolgd.