Mijn allereerste tandarts was een tandarts zoals een tandarts vroeger hoorde te zijn. Zijn praktijk was gevestigd in een monumentale grachtenpand en binnen was alles ziekenhuisgroen. Als je na lang wachten aan de beurt was en op de stoel lag, dan zei hij altijd: “Doe de mond maar open!”, terwijl hij dan met een gemeen lachje zijn witte tanden, onder zijn grote snor, liet zien – hij zei dat zinnetje ook altijd op een zangerige manier, alsof hij een rouwmars neuriede. Terwijl je in die stoel lag ging hij aan de slag met een scherpe haak en een spiegeltje. Aan zijn gemompel kon je al horen of hij je die dag weer af zou beulen, want het boren en het schrapen met die haak waren beide niet prettig. Hij deed tijdens het boren of schrapen een kapje voor zijn mond en verborg daarmee zijn witte tanden en zijn snor, het enige waar je dan nog in staarde waren zijn behaarde neusgaten. Een behandeling bij hem was nooit prettig en meestal verzweeg ik de klachten die ik had – bang voor de eventuele gevolgen van het opbiechten van een klacht.

Die tandarts heb ik wel aangehouden – ook al verhuisde ik naar de andere kant van het land – totdat ik opeens een brief van hem ontving. Hij ging zijn praktijk afbouwen en ik werd ondergebracht bij een andere tandarts. Deze tandarts had zich onlangs in dezelfde stad gevestigd en nam een deel van de praktijk over van mijn vorige tandarts. De eerste keer dat ik naar mijn nieuwe tandarts ging was omdat er een stuk van een gevulde kies was afgebroken. Op voorhand weet je dan al dat het geen prettig bezoek wordt, want er gaat zeker wat gebeuren. Nadat ik me aan de beste man had voorgesteld, ging ik liggen in zijn stoel. Het eerste wat me opviel was dat alles anders was. De praktijk was niet gevestigd in een oud grachtenpand, maar in een nieuwbouw pandje. De inrichting was niet ziekenhuisgroen, maar gewoon heel smaakvol en modern. Ik was bang dat die kies eruit moest, maar dat hoefde niet volgens mijn nieuwe tandarts, want hij vulde hem met zeven lagen wit spul. Tot dan toe had ik alleen van die zwarte vullingen gehad, maar deze tandarts gebruikt een mooie witte vulling waar je niets van ziet, maar veel belangrijker het was allemaal niet pijnlijk. Ook het verwijderen van tandplak deed geen pijn, hij heeft daarvoor een zoutstraller i.p.v. een scherpe haak – en het smaakt nog lekker ook!

In zijn behandelkamer staat ook een laptop, waarvan ik eigenlijk niet zo goed wist wat een tandarts daar mee moet, totdat ik vorig jaar december voor een controle naar hem toeging. Hij maakte een foto die nog geen minuut later op de laptop verscheen – ik vond dat een magisch moment, want als mijn vorige tandarts een foto maakte dan moest je daar weken op wachten. Het resultaat van die foto was overigens dat hij een vulling uit een kies moest vervangen. Tijdens het boren zei hij al dat hij heel diep moest boren en dat er een kans was dat ik later alsnog een wortelkanaalbehandeling moest ondergaan. Twee weken later belde ik hem maar eens op, want ik had best veel last van die kies onder de gerepareerde kies. Het was geen probleem, er was te weinig van de gevulde kies afgevijld waardoor de kies eronder wat beurs was, even wat bijvijlen en klaar.

Ook nog zoiets moois van mijn nieuwe tandarts, een maand voor je op periodieke controle moet ontvang je een e-mail. Daarin staat een link naar zijn agenda, zodat jezelf je eigen afspraak kunt plannen op een tijdstip waarop het jou het beste uitkomt. Dat mailtje  kreeg ik dus ook een paar weken geleden. En omdat ik nog steeds best veel last van mijn kies had (met links kon ik soms niet eens kauwen) besloot ik om maar een telefonische afspraak te maken, zodat hij ruim de tijd in kon plannen – ik was er zeker van dat er een wortelkanaalbehandeling zou komen. Hij maakte een foto en zag dat er een verstandskies precies onder de pijnlijke kies zit. Ik had de keuze, nu een wortelkanaalbehandeling en over een jaartje de gerepareerde of de verstandskies trekken, of nu de pijnlijke kies laten trekken zodat de verstandskies naar die plek kan groeien. Ik vroeg hem hoe pijnlijk het trekken is en hoe lang je daar last van blijft houden. Volgens hem voel je er niks van, alleen het spuitje in je gehemelte voel je. En de man heeft gelijk, van het trekken voelde ik helemaal niks en nu, een dag later, heb ik nog steeds nergens last van. Deze man ga ik aanhouden ook al moet ik er twee uur voor rijden, hij heeft ervoor gezorgd dat ik geen angst meer heb voor een bezoek aan de tandarts.