Geen enkel mens kiest er zelf voor om een heler te zijn, die keuze is al gemaakt voor je op aarde land. De worsteling die ik lang heb gehad – misschien hebben anderen dit ook zo ervaren – is de “last” die het met zich meebrengt, ik heb me er dan ook lang tegen verzet.

Als ik bijvoorbeeld weer eens een wildvreemde tegenkwam die uit het niets zijn/haar levensverhaal tegen me vertelde negeerde ik die persoon gewoon meestal. Ook misschien wel omdat ik niet goed wist wat ik er mee moest of hoe ik er mee om moest gaan.

Toen ik me eenmaal realiseerde dat het geen keuze maar een pad was, leerde ik niet alleen hoe ik anderen mocht helpen zonder dat het ten koste gaat van mezelf. Maar ik leerde ook steeds meer over dat wat mijn gereedschappen zijn om anderen te mogen helpen. En de “last” werd voornamelijk een lust.

Maar toch zijn er nog momenten – of eigenlijk beter gezegd situaties – die ik lastig vind. Als ik iemand bijvoorbeeld behandel dan kan ik veel voelen. En soms voelt iets niet zo heel goed en dan verwijs ik de persoon direct naar huisarts, uiteraard breng je de boodschap in zachtheid.

Ik kan in mijn eigen lichaam vaak voelen waar of welke klachten iemand heeft. Zo kan ik me enorm slaperig voelen als iemand heel moe is of een droge keel krijgen als iemand te weinig drinkt. Ik neem de klachten niet over hoor. Mijn lichaam is een soort van kompas, het verteld me wat er met de ander aan de hand is.