Category Archives: Lifeblog

Het verlorene herontdekt

Posted on by
15

Een kan groene thee, brandende staafjes lavendel wierook – liefst de goud serie van The Mother’s Golden Fragances en de cd Tai Chi van Oliver Shanti & Friends op de achtergrond. Dat als decor voor een thuis sessie Tai Chi – hoe kan het ook anders met de titel van de cd. Ik weet nog goed hoe ik er voor het eerst mee in aanraking kwam. Destijds was ik – na een auto ongeluk – aan het trainen bij een praktijk voor fysiotherapeuten die daarnaast een fitness centrum hadden. Mijn toenmalige trainer vroeg of het niet iets voor mij was, en om eerlijk te zijn had ik er zo mijn twijfels over, maar baat het niet dan niet schaadt – of hoe luidt dat gezegde ook al weer.

Toen mijn eerste Tai Chi les net begonnen was, overwoog ik heel even of ik niet per direct weg zou gaan. We moesten een ontspannende ademhalingsoefening doen. Tussen het in- en uitademen moesten we tegelijkertijd onze anusspier aanspannen en met het puntje van de tong tegen onze gehemelte drukken. Ik vond dat op zijn minst gezegd een beetje apart. Het doel ervan is dat je meer speeksel in je mond krijgt en als je dat inslikt dan schijnt dat goed te zijn voor je spijsvertering.

Het gevoel dat ik na die eerste les had was eigenlijk niet te beschrijven. Het was alsof ik volkomen gelukkig was en dat er om me heen helemaal niets was – een soort van absolute staat van geluk. Ik besloot om nog maar eens een lesje te proberen en nog een en nog een. Ik hield het ruim een jaar vol, totdat de Tai Chi lessen bij die sportschool van het programma verdwenen. Inmiddels had ik al een huis in een andere stad gekocht en ik zou daar wel opzoek gaan naar een andere Tai Chi school.

Dat opzoek gaan stelde ik uit en ik stelde het nog eens uit en nog eens en nog eens. Op de een of andere manier voelde ik de laatste tijd toch de behoefte om Tai Chi weer eens te gaan beoefenen. Alleen tussen het voelen van die behoefte en het uiteindelijk doen, daar ging wel een tijdje over heen. Een week of wat geleden – dat weekend dat ik geen afspraken had – kocht ik nieuwe wierook, groene thee en in de toko kocht ik nieuwe Kung Fu schoenen. Beetje bij beetje bouwde ik het weer op en ik merk nu na een week al dat de balans zich weer wat hersteld. Heeft u dat ook wel eens, dat u van die dingen herontdekt die u eigenlijk erg miste zonder dat u er erg in had?

To twitter or not to twitter

Posted on by
9

Het was eind december 2008, dat ik Twitter een  kans gaf en tot op heden ben ik er nog bijna dagelijks op te vinden. Maar ik twijfel er de laatste tijd aan of ik het nog wel blijf doen. Begrijp me niet verkeerd ik vind het nog steeds leuk om te twitteren met vrienden, medebloggers en collega’s, maar daar houdt het zo’n beetje op. De reden waarom ik steeds meer begin te twijfelen is een beweging die zich in manifesteert in mensen als ene Rob Koster.

De beste man is een vakbondsman, niet dat ik daar wat tegen heb, want vakbonden doen goed werk. Nee het is zijn behoefte om zoveel mogelijk volgers te krijgen. Echt twitteren doet hij niet,  het zijn voornamelijk retweets – het is eigenlijk een soort linkdumper, maar dan op twitter. Aan het aantal tweets te zien vermoed ik dat hij twitter nog maar kort heeft ontdekt en dat hij het ziet als HET middel om zieltjes te werven voor zijn vakbondsidealen, kijk en daar ga je dan bij mij een grens over.

Nu heb ik al een tijdje een slotje op mijn tweets. Voor de niet twitteraars onder ons, dit betekent dat niemand mijn tweets kan lezen zonder dat ik de persoon in kwestie toestemming geef. Maar Rob dacht blijkbaar dat ik dat slotje heb om aandacht te trekken. Nadat ik hem geweigerd heb als mijn volger, vroeg hij nogmaals om toestemming en die weigerde ik weer. Vervolgens klopt er een ander FNV twitter account aan mijn deur. Die weigerde ik niet alleen, maar die blokkeerde ik ook per direct. En wat denkt u, nog geen uur later klopt Rob Koster weer aan mijn twitter-deur, u raadt het al dat werd geen weigering maar ook een blok.

En van dit soort mensen zijn er op twitter de laatste tijd zoveel. Zo heeft ook de pornoindustrie twitter ontdekt en die klopt ook om de haverklap aan op de deuren van, soms zeer jonge, twitteraars. Mensen als Rob Koster en al die andere die twitter niet gebruiken als een sociaal medium,  zijn voor mij een reden om me eens goed af te vragen of ik nog wel onderdeel uit wil blijven maken van de twitter-wereld.

Dus mijnheer Koster, mocht u bij toeval op mijn blog terecht komen, dan wil ik u meegeven dat uw agressieve manier van leden werven op twitter voor sommige twitteraars een reden kan zijn om er mee te stoppen. Er zijn nu eenmaal twitteraars die twitter gebruiken als een platform om te communiceren met andere mensen. Deze groep twitteraars zit niet te wachten op bedrijven of vakbonden die reclame willen maken. Daarnaast vind ik dat u het vakbondsgeld, in tijden van economische tegenspoed, wel beter zou kunnen besteden.

Nieuwe buren

Posted on by
4

In het verleden schreef ik  al regelmatig over mijn buren en nu heb ik dus nieuwe buren en ik moet daar eigenlijk best aan wennen. Het is een jonge, alleenstaande vrouw, met drie kinderen. En waar mijn oude buren rekening mee houden met de gehorigheid van onze huizen, hebben de nieuwe buren blijkbaar nog niet echt ontdekt dat het op en neer rennen op de trap, duidelijk te horen is in mijn huis – zeker als je zondagmorgen uit wilt slapen.

Gelukkig komen mijn oude buurtjes over een weekje of wat weer terug. Ze hebben namelijk hun huis verhuurd terwijl ze zelf op de camping in Friesland zitten. Nu hoop ik voor mijn oude buurtjes dat het vooral mooi weer is, want in een tentje zitten met slecht weer lijkt mij persoonlijk niks, en terugkomen is ook geen optie, want hun huis is dus bezet. Voor mij nog een reden dat ik persoonlijk mijn huis niet zou verhuren aan anderen – lees onbekende – als ik op vakantie ga. Aan bekende trouwens ook niet, die mogen er gratis in.

ik hoop in elk geval dat mijn echte buurtjes snel terug komen en zal ze dan eens extra verwennen met een bos bloemen.

Het mysterie van de verdwenen reacties

Posted on by
4

Al een lange tijd buig ik me over het mysterie van de verdwenen reactie. Maakt u zich vooral geen zorgen, bij mijn weten verdwijnen er op mijn log geen reacties – afgezien van de Spam die Askimet tegenhoudt, en die houdt lang niet alles tegen, want zo krijg ik nog met enige regelmaat onzedige aanvragen van dames uit Kiev. Het mysterie van de verdwenen reacties gaat juist over de reacties die ik bij anderen plaats en die ik later niet meer terug kan vinden – terwijl ik zeker weet dat ik ze toch echt geplaatst heb.

Onlangs stopte ik de DVD van Mallrats weer eens in mijn DVD speler, dit is een film uit de Jay & Silent Bob serie van Kevin Smith – ik vind deze serie echt hilarisch, maar dat ter zijde. In die bewuste film zie je aan het begin van de film een shot van een acteur, die voor de ramen van een winkel naar zo’n 3d tekening staat te staren – als je er maar lang genoeg naar staart, dan schijn je daar een zeilboot in te zien.

Die acteur is gedurende de film met enige regelmaat voor die winkel te zien, en hij blijft maar staren maar hij ziet de zeilboot niet. Tegen het einde komt één van de hoofdrolspelers naar die ene acteur toe en zegt: Hé een zeilboot. Je ziet die andere acteur dan wat geïrriteerd raken. Niet veel later zie je een klein meisje voor de raam van die winkel stoppen, ze kijkt één minuut en zegt: Hé kijk een zeilboot. Hierdoor gaat die ene acteur volledig door het lint.

Kijk ik begrijp die acteur volledig, of eigenlijk de rol die hij speelt. Op de een of andere manier ben ik niet gewoon niet in staat om die zeilboot te zien, in zo’n 3d tekening. Dit alles herinnerde ik me, toen ik weer eens een reactie plaatste en ternauwernood zag dat ik de code verkeerd ingevuld had.

BlindeVlek

Ik moest heel even nadenken voor ik het door had. Aangezien ik die 3d tekeningen ook niet kan doorgronden, heb ik ook moeite met het lezen van die codes. Ik heb geen idee welke wetenschappelijke verklaring hier voor is, maar mocht u dergelijke anti-spam op uw blog hebben, en zich afvragen waarom ik bij u zo weinig terug reageer, dat komt zeer waarschijnlijk doordat ik dergelijke codes niet zo heel goed kan lezen.

(en natuurlijk snap ik dat u die anti-spam heeft aangezet, want we worden allemaal plat gebombadeerd met spam. Askimet houdt bij mij twee op de drie reacties tegen als spam.)

Uitgerekend of uitgeteld

Posted on by
13

Ik heb altijd maar aangenomen dat het iets regionaals was, want ik kan me niet herinneren dat het zo in mijn geboortestreek wordt uitgesproken. Waar heeft hij het over, vraagt u zich misschien af? Wel het gaat om het volgende. Als een vrouw voor het eerst aan andere mensen vertelt dat ze zwanger is, dan is de meest gestelde vraag wanneer ze verwacht dat het kindje geboren wordt.

Waar ik vandaan kom is de vraag: “Oh leuk! Wanneer ben je uitgerekend?”, maar in de contrijen waar ik nu woon luidt de vraag altijd: “Leuk! Wanneer ben je uitgeteld?” En met die variant heb ik altijd wat moeite.Misschien ben ik dit punt gewoon een mierenneuker, maar uitgeteld zijn betekent voor mij dat je aan het einde van je Latijn bent. En ja natuurlijk, na de bevalling zal de vrouw in kwestie ongetwijfeld uitgeteld zijn. Maar het is niet te hopen dat de vrouw uitgerekend vlak voor haar bevalling uitgeteld is.

Balanslijnen

Posted on by
9

Even een intermezzo tussen al dat Sonisphere geweld. Morgen het laatste deel, maar nu eerst even iets anders. Ik heb zo een theorie in mijn hoofd die volgens mij op veel gebieden van toepassing is. Om het idee iets makkelijker te beschrijven het volgende kunstwerkje – niet letterlijk opvatten, paint was het enige dat ik zo gauw voor handen had.

balanslijnen

De theorie is als volgt. Er zijn twee lijnen, het zijn de scheidslijnen tussen te druk en te rustig. Als je binnen die lijnen zit dan ben je gelukkig, vandaar ook de groene smiley. Zit je boven de druk-zijn-lijn of onder de rustig-zijn-lijn, dan ben je even wat minder vrolijk – vandaar ook de rode niet lachende smiley – al is niet lachen en een smiley wel een tegenstrijdigheid.

Normaal gesproken balanceer je tussen beide lijnen en zo heel soms piek je even buiten het vrolijk-zijn-gebied. Zolang dat laatste maar van korte duur is, is er niets aan de hand. Deze theorie gaat dus ook op voor je werk. Als je een hele tijd achter aan elkaar te druk bent, dan heb je kans op een burn-out en een tijdje geleden las ik over een bore-out. Die krijg je als je je ontzettend verveelt.

De theorie gaat ook op voor je sociaal leven. Op dat vlak was het de laatste maanden erg druk, vanaf begin mei heb ik nauwelijks een rustig weekend gehad. En natuurlijk was alles echt te gek, daar hoor je me niet over klagen. De CD-presentatie was super, Sonisphere helemaal te gek, en ook de verjaardagen en bezoekjes aan familie en vrienden waren allemaal heel erg leuk. Maar ik zweef, qua sociaal leven, de laatste tijd redelijk rond de druk-zijn-lijn. Ik merk dat aan veel dingen, mijn lichaam protesteert en in mijn hoofd zitten allerlei verhalen opgesloten die er om schreeuwen om geschreven te worden.

Het goede nieuws is dat ik komend weekend een niet-afspraak-weekend heb. Wat ik me dan zo afvraag is het volgende. Ben ik de enige die, zo af en toe, echt kan genieten van een weekend zonder afspraken? Ik ben benieuwd naar uw mening, ik ga komend weekend mijn lichaam wat rust geven en ervoor zorgen dat de ideeen voor de verhalen ergens op papier komen, zodat ook in mijn hoofd de rust weer terugkeert.

Met Blaas of Glory op Sonisphere

Posted on by
13

Vrijdagavond, tijdens het diner kregen we van S., de tourmanager, te horen dat we ons zaterdagmorgen om 12:00 uur precies moesten melden in de hal van het hotel – kijk dat vond ik dan als nachtmens een ontzettende meevaller. Iedereen was op tijd en van S. kregen we onze backstage passen en polsbandjes. Ik wist al wel dat je die nodig had om backstage te mogen, en ik zal deze nog wel een tijdje blijven bewaren als een mooi aandenken aan een geweldig weekend.

Backstage pas en polsband

Met een taxi en de BoG bus – uit pure luiheid zal ik Blaas Of Glory vanaf nu afkorten tot BoG – vertrekken we naar het Sonisphere festival. Na het zwaaien met de backstage pas, mochten we het festival terrein op. Backstage betekende in dit geval twee onzettend grote tenten met kleedruimtes, 1 voor Metallica en 1 voor alle andere artiesten. Tussen beide tenten was een ruime, overdekt, terras waar je even kon zetten, je maag kon vullen en je vochtgehalte op peil kon houden.

Veel tijd om dit alles in me op te nemen had ik niet echt, want de BoG-bus moest nog uitgeladen worden.  Het festival zou om 15:00 uur zijn deuren openen en BoG mocht om 14:00 uur, als eerste optreden, het publiek bij de hoofdingang wat opwarmen. En ik weet niet zo goed waarom, want uiteindelijk zou ik zelf geen bijdrage aan het optreden leveren, maar met de minuut voelde ik de spanning meer en meer toe nemen.

Opweg naar de eerste Gig

Op de bovenstaande foto gaat de band, in vol ornaat, op weg naar de hoofdingang – ik realiseer me dat dit lange blogjes gaan worden, met her en der een foto, maar ach ik hoop dat u me dit vergeeft, want geloof mij ik beschrijf slechts een aantal herinneringen.

Het eerste optreden was echt spannend, je weet immers niet hoe BoG door de Spaanse metal fans wordt opgepakt, of ze vinden het geweldig dat hun dierbare nummers op een andere manier worden opgevoerd of, tja daar wil je dan op dat moment eigenlijk ook niet aan denken. Gelukkig, en overigens heel terecht, genoot het publiek ontzettend van het eerste optreden en werden de nummers door het publiek uit volle borst mee gezongen – een foto verslag van de optredens heb ik onder aan dit blogje geplaatst. Overigens heb ik met mijn eigen camera weinig foto’s gemaakt -  ik heb voornamelijk de memory card van bandlid J.P. helemaal volgeschoten, want dom als ik ben liet ik mijn spiegelreflex thuis achter. Het rechter tentje dat u op de foto ziet, is de tent met de kleedkamers voor de niet Metallica mensen en links ziet u een stukje van de tent voor Metallica.

Nadat de hekken geopend waren gaf BoG nog snel een optreden tussen het publiek. Dit optreden mocht niet al te lang duren, want na dit optreden stond het podium optreden gepland. Ik kan u verzekeren dat ik nog nooit zo’n kick gevoeld heb als toen ik achter BoG op het podium mocht staan om een foto verslag te maken van het optreden. BoG deed op het podium hun ding en het publiek ging werkelijk compleet uit zijn pantoffel. Hieronder drie filmpjes van het optreden die ik op You Tube vond. Op een van de filmpjes ziet u hoe zo’n optreden vanaf het podium er uit ziet.

Na het geweldige optreden op het podium volgde nog een laatste optreden tussen het publiek. Tijdens dit optreden schoot ik de laatste foto op de memory card van J.P. En ik kan maar 1 ding zeggen over BoG: Ik ben fan van de mannen!

(mensen laten we eerlijk zijn, als Nederlanders mogen we best trots zijn, dat Blaas Of Glory ons land vertegenwoordigd op een Metal festival. Want na Gorefest – een Metal band uit mijn geboorte dorp – is er geen band meer geweest die zo’n metal festival waardig is. Gelukkig hebben we Blaas of Glory, Neerlands trots in angstige dagen.

On the road

Posted on by
11

Een paar dagen na het optreden (20 juni 2009) van Blaas Of Glory op het  Sonisphere Festival te Nijmegen, komt collega J. naar me toe. Hij vroeg me of ik een busje kon rijden en of ik het weekend  van 11 juli naar Barcelona wilde rijden, alwaar ik dan backstage mocht op het Sonisphere festival? Als muziekliefhebber bedacht ik me geen seconde en antwoordde, alsof ik voor het altaar stond, volmondig ja.

Er moesten nog wel wat kleine hobbels genomen worden voordat ik 100% zeker wist dat het door ging. Het contract tussen Sonisphere en Blaas of Glory moest geregeld zijn en ik moest mijn paspoort op tijd vervangen. Die laatste was in februari verlopen en omdat ik toch geen plannen had om dit jaar naar het buitenland te gaan, had ik die nog niet verlengd. Het paspoort was snel geregeld en ondertussen volgde ik, via collega J., alles wat er zich rond Blaas Of Glory afspeelde – en dat is veel, want Blaas Of Glory is hot!

Hier een korte impressie van de afgelopen week: zondag 5 juli Blaas of Glory wint de Gouden pet, op maandag 6 juli volgt een live optreden bij Rob Stenders op 3FM, schreef de pers veelvuldig over de Zwolse band die mag touren met Metallica en ondertussen waren ze ook nog te zien bij Hart van Nederland en op Editie.nl en was er ook nog een interview met Giel Beelen.

Donderdag avond 9 juli, iets later dan gepland – maar dat is nou eenmaal rock and roll – stoppen collega J. en collega K. met de bus van Blaas Of Glory voor mijn huis – alle hobbels waren glad gestreken. Dat was het startsein voor een 18 uur durende road trip naar Barcelona. Om u een kleine indruk te geven van hoe groot de bus is, hieronder een foto.

IMG_1345

Via Belgie, Luxemburg, Frankrijk – vooral heel veel Frankrijk – reden we om de beurt over heuvels en door dalen. Veel kans om van al dat moois te genieten was er niet echt, want we reden vooral ‘s nachts, wat het voordeel heeft dat je niet in files komt. Al was het net na Luxemburg behoorlijk druk vanwege het vakantie verkeer – dit zijn vooral veel auto’s met sleurhutten die ouders met hun jonge kinderen naar hun vakantiebestemming brengen.

Zo rond een uur of 4 brak het ons wel op dat we de dag ervoor hadden gewerkt. Ik zelf had nog geen kans gehad om wat te slapen, tot dan toe was ik voornamelijk bijrijder geweest en na iets meer dan een uur met ruim 3 ton over de snelwegen gereden te hebben, was ik op. We overwogen nog even om op een parkeerplaats te stoppen om daar even wat slaap te pakken, maar collega K., die net wakker was geworden, nam het roer over en heeft de laatste nachtelijke etappe in zijn eentje gereden.

Na nog wat kleine wisselingen van bestuurders kwamen we rond 14:00 uur aan op de plaats van bestemming, het hotel. Het overig gezelschap was inmiddels al, per vliegtuig, in Barcelona aangekomen en zwierven wat rond in de stad. Collega’s J. en K. en ik besloten dat we Barcelona even lieten voor wat het was en we gingen nog even wat bijslapen. Rond 20:00 uur hebben we met het voltallig gezelschap genoten van een authentiek Spaans diner met veel tapa’s en een overheerlijke Spaanse Roja en genoot ik volop van alle verhalen van de mannen van Blaas Of Glory.

Die avond lag ik er redelijk op tijd in, moe maar voldaan. Het eerste deel van het avontuur was ten einde en de instrumenten zijn veilig en ongeschonden in Barcelona aangekomen. Nog voor mijn hoofd het kussen raakte was ik al vertrokken naar dromenland – de sandman deed zijn werk grondig en op tijd.

Wat overkomt mij nu

Posted on by
10

Mocht u zich de komende paar dagen afvragen waarom u niks hoort van uw gastheer op deze blog, ik ben even druk met het last minute regelen van een aantal zaken, om daarna hopelijk een bliksem bezoek van een dag aan (of is het naar?) Sonisphere  Barcelona af te leggen. Tot gauw, veel liefs en een warme groet – zoals mijn Tai Chi leraar altijd zegt.

(ik snap dat dit voor u een beetje vaag overkomt, maar het is allemaal zo snel gegaan, dat ik het zelf amper nog kan beseffen. Maar weest gerust, ik zal het u binnenkort tot in den treuren uitleggen. Soms openbaren zich kansen die geen enkel mens laat schieten, alhoewel er door omstandigheden voor sommige mensen wel een reden is om dit voorbij te laten gaan. Dit soort kansen zijn het product van een goede neus voor kansen en een gezonde dosis geluk – of heeft het laatste dan toch iets te maken met het uitspreken van: een wens is de basis van de mooiste gebeurtenissen in je leven, mits je maar goed luistert naar je hart en het nu!)