Toen ik je benaderde met de vraag of ik je mocht interviewen, zei je direct Ja. Waarom wilde je dat zo graag? Ik zeg overigens je, vind je het goed dat we elkaar tutoyeren?

Haha. Natuurlijk gaan we elkaar tutoyeren. De laatste tijd spreken te veel mensen mij met U aan, en dat vind ik ongemakkelijk. Ik ben nog maar 51 en amper over de helft van mijn Leven. Waarom ik direct ja zei, is omdat ik het ook fijn vind dat mensen mij iets beter leren kennen.

Heb je het gevoel dat mensen jou via je blog niet echt leren kennen?

Ja dat heb ik zeker. Want er zijn ook onderwerpen waarover ik hier niet schrijf. En ik zal ook nooit al te veel privé dingen over mezelf schrijven, want ik werd daar in het verleden al eens op afgerekend, toen een toenmalige collega mijn manager op een berichtje op mijn blog wees.

Ik moet weer even denken hoe dat precies zat. Wij moesten verplicht een cursus doen met als thema: Gezond leven zorgt ook voor goede prestaties op het werk. En ik had daar – inmiddels verwijderd – een heel betoog over geschreven waarom ik het belachelijk vond dat mijn werkgever mij ging voorschrijven hoe ik gezond moet leven.

Achteraf bleek mijn reactie zwaar overtrokken. Want toen ik die training een aantal jaar later alsnog deed, heb ik niet alleen veel geleerd maar ook een onwijs leuke tijd met mijn toenmalige collega’s gehad. Maar die ervaring maakte me wel duidelijk dat je niet zomaar alles kunt publiceren.

Waarom scherm jij je privé zaken af?

Daar heb ik meerdere redenen voor. Ten eerste hoeft niet iedereen op internet alles van mij te weten. En ten tweede als ik mensen help, dan kan ik dat alleen doen wanneer ze mij volledig vertrouwen. Dat betekent ook dat ik nooit echte namen van mensen zal gebruiken in artikelen zoals deze, want dat artikel gaat niet over de persoon die overleden is, het gaat over mijn eigen worstelingen die ik soms heb als Heler.

Daar waar ik vroeger vaak schreef over wat me bezig hield, hoe fijn mijn buren zijn en wat er zich zoal hier in de buurt afspeelt, is dat niet meer waar ik met deze blog heen wil. Begrijp me niet verkeerd hé, blogs zoals De dingen des Levens, vind ik geweldig om te lezen. Suske is echt een mooi mens, die altijd voor een ander klaar staat. En ook van zijn tweede blog kan ik enorm genieten.

Alleen ik wil met mijn mijn blog een andere kant op dan de kant die ik in 2007 heb gekozen.

Maar nu weet bijna niemand iets van jou of hoe je leeft?

Vroeger had ik altijd wel iets meer staan op mijn about pagina. Ik ben bijvoorbeeld geboren in 1974 en ik werk als analist bij een groot bedrijf. Maar dat vind ik eigenlijk wel genoeg. Daarnaast gaat deze blog na mijn reboot niet meer over mij, maar over mijn Reis.

En dat was voor mij een bewuste keuze. Ik wilde eigenlijk in 2007 al over mijn reis schrijven, maar wanneer ik zo nu en dan eens een voorzichtige poging deed dan bleven de reacties uit. Toen zocht ik erkenning en waardering bij anderen en daarom schreef ik er niet meer over. Nu heb ik de erkenning en waardering van een ander niet meer nodig, het gaat erom dat ik Mezelf (h)erken en waardeer.

Daarnaast merkte ik al snel dat ik meer reacties kreeg wanneer ik veel emoties in mijn artikelen stopte. Onbewust ging ik dan artikelen schrijven waar emoties in zaten, terwijl ik dat eigenlijk niet echt wilde. Maar zo voedde ik mijn eigen Ego en het ego van mijn lezers. Mijn Ego kreeg immers de aandacht waar het naar zocht en het Ego van mijn lezers werd gevoed door de emoties die ik in mijn artikelen stopte.

Als er iets is dat ik Nu wil voorkomen is het Ego van een ander voeden, ik hoop juist dat een ieder zich van zijn Ego kan bevrijden.

Je noemde net ook al even, dat je over bepaalde zaken niet schrijft. Heb je daar voorbeelden van?

Ik heb bijvoorbeeld heel veel hobbies. Ik kan enorm genieten van houtbewerken en ik vind het altijd weer mooi om te zien hoe een meubelstuk uit planken ontstaat. Daarnaast vind ik elektronica ook interessant, ik ontwerp en maak de meeste van mijn Smart Home apparaten zelf.

Sinds een aantal jaar kan me ook uren vermaken met Lego Star Wars. Vorig jaar heb ik bijvoorbeeld een groot ruimteschip gebouwd van 15333 stukken Lego. Ik kocht de bouwinstructies op het Internet, bestelde de steentjes en na dagen bouwen heb ik een ruimteschip van bijna 1 meter bij ik meen 50 centimeter.

Ik wil mijn Innerlijk Kind ook tevreden houden. Die houd er nog steeds van om dingen te bouwen en om gewoon samen met mij te spelen.

Je zei net, dat het voor jou belangrijk is om vast te houden aan een thema, vind je dat in andere blogs ook belangrijk?

Nee eigenlijk helemaal niet. Een ieder moet vooral dat schrijven wat hij of zij fijn vindt. Er zijn wel blogs die ik volg die een specifiek thema hanteren. Zoals bijvoorbeeld HuisVliet van Nicole of EvenDelen.be van Cindy.

Van Nicole leer ik ook echt nog dingen ten aanzien van Huisvlijt. En Cindy heeft met haar Lifestyle blog ook altijd boeiende en wisselende onderwerpen, waar ik nog veel van opsteek. Maar ik volg hen beide eigenlijk meer, omdat ik me energetisch met ze verbonden voel. Dat wil zeggen dat ik het vooral Mooie mensen vindt die niet alleen veel schrijftalent hebben, maar die zich ook heel kwetsbaar op durven stellen.

En ik denk dat ik dat laatste vooral belangrijk vind in de blogs die ik volg. Mensen moeten Echt zijn en niet bang zijn om zich bloot te geven – uiteraard in de figuurlijke zin van het woord. Ik vind de levensverhalen van mensen altijd mooi om te lezen.

Cindy heeft al behoorlijk wat achter de rug, maar dat ze daar ook over durft te schrijven, dat maakt haar zo krachtig. En dat geldt ook voor Nicole, hoe zij bijvoorbeeld over het verlies van haar dochter schrijft vind ik knap. Ik voel de pijn.

Je zegt dat je, je vooral wilt focussen op jouw Reis, maar toch schrijf je bijvoorbeeld ook over de vakantie met je moeder, is dat dan ook onderdeel van de Reis?

Dat is een lastige vraag. Want het antwoord is Ja en Nee. Nee omdat het deels over mijn persoonlijke relatie met mijn moeder gaat. En Ja omdat ik hoop dat iedereen zich realiseert dat je van mensen moet genieten zolang ze er nog zijn.

De misvatting over relaties in zijn algemeenheid, is dat we er vanuit gaan dat ze zo ongeveer voor eeuwig duren. Zo ongeveer 15 jaar geleden, kreeg de moeder van mijn buurvrouw alvleesklierkanker. En binnen 6 weken was ze overleden. Die vrouw was toen amper 57 en niemand had verwacht dat ze zo jong zou sterven.

Dat betekende ook dat er nog onuitgesproken dingen speelden waarvoor mijn buurvrouw niet meer de tijd heeft gehad om ze uit te spreken. Sinds die tijd, ook toen mijn Vader nog leefde, heb ik er altijd voor gezorgd dat alles wat uitgesproken moest worden, uitgesproken werd. Bij elke ontmoeting laat ik mijn moeder en toen hij nog leefde ook mijn vader, weten hoeveel ik van ze houd. Zo ga ik overigens om met al mijn relaties, mijn familie, mijn vrienden en mijn collega’s.

Ik vind dat wel een belangrijk iets om met anderen te delen, spreek dingen uit, laat mensen weten dat je van ze houdt, maak mooie herinneringen en geniet van de Ander zo lang je dat kunt. Dan heb je later nooit wroeging over gemiste kansen. Dus in die zin is dat dan indirect toch iets wat wel in mijn thema past.

Sommige mensen kunnen na aanleiding van jouw artikelen denken dat er geen tegenslag is die jij niet aan kunt. Ben jij altijd positief?

Hahaha. Nee hoor. Het leven is niet altijd positief, maar ik denk dat ik meestal wel in kan zien waarom dingen gebeuren. De eerste weken nadat ik mijn hoofd heb gestoten was ik echt niet positief hoor. Ik lag half in coma met veel hoofdpijn op de bank en ik kon amper licht en geluid verdragen. En in alle eerlijkheid, waren er ook momenten waarop ik dacht dit komt nooit meer goed.

In de winter heb ik ook wel eens last van een Winterdepressie. Daarvan heb ik nog nooit echt een reden voor kunnen vinden. De laatste die ik had was in januari 2024. Ik voelde me zo beroerd dat ik het liefst hele dagen in een hoekje onder een deken wilde zitten. Maar uiteindelijk kom ik er dan wel weer uit, en begint de Zon weer te schijnen.

Ik denk dat het belangrijkste is dat je dingen ook moet accepteren zoals ze Zijn. Je er tegen verzeten helpt echt nooit.

Dat is denk ik een mooie les. In het begin van het bloggen was er onderling veel concurrentie. Hoe kijk je daar nu tegen aan en ben je bijvoorbeeld wel eens jaloers op een blogger?

Dat waren dan ook heel andere tijden he. Je had geen social Media, bloggen was de Social Media. En dan was er soms in de “top” van de bloggers wel eens wat haat en nijd – al is dat denk ik wel wat zwaar uitgedrukt. Dat wat je nu misschien wel meer op Social Media ziet.

Nu is bloggen meer een niche, maar ik vind dat juist prettig. Maar om je vraag te beantwoorden, sinds mijn Zelf Realisatie ben ik eigenlijk nooit meer Jaloers. Ik kan juist enorm genieten wanneer iemand mooie dingen schrijft.

Neem bijvoorbeeld Vrede in Jezelf de blog van Willem Overvliet. Hoe die man schrijft, dat is toch een en al genieten. Hoe kan je nou jaloers worden op een ander mans talenten?

Of de prachtige gedichten van Christine op Wonderwandeling, ik kan zelf niet dichten. Maar ook op wat zij doet kan ik niet jaloers worden. Ik ben het Leven eerder dankbaar dat er mensen zijn met zulke Talenten.

Ik denk juist dat je van een ander kunt leren en dat andere van jou kunnen leren. De Zin van het leven is dat je met elkaar groeit en bloeit. Blogs als Spiritueel Boeddha van Bruno of Lichtpad van Anouk. Dat zijn juist de mensen waarvan ik niet alleen hun artikelen waardeer, maar ook de comments die me altijd weer even op scherp weten te zetten.

Zijn er nog meer blogs waar je van leert?

Je bent nooit uitgeleerd en ik kom regelmatig nieuwe blogs tegen. Maar om er toch een in het bijzonder te benoemen, mijn tumor heeft gevoel voor Humor van Manuela. Ik denk niet dat er buiten haar man en familie veel zijn die deze blog kennen. Maar ik kwam haar blog per toeval tegen en was er direct door gefascineerd.

Sinds september 2023 is Manuela gediagnosticeerd met een ongeneeslijke Hersentumor. Ze schrijft hier over op haar blog. En die lieverd krijgt me elke keer weer aan het huilen. Het is niet alleen hoe ze er mee omgaat, maar ze krijgt ook zulke mooie inzichten. Ik vind Manuela niet alleen een mooi mens, ik vind haar een Engel.

Ik hoor jouw wel vaker mensen mooi noemen, zijn er ook mensen die jij niet mooi vind?

Elk mens is mooi op zijn of haar eigen manier. En ook elk mens is perfect zoals hij of zij is. Als iemand anders had moeten Zijn, dan was die persoon ook anders geweest. Dus eigenlijk is het antwoord op je vraag Nee.

Heb je nog dromen of ambities met je blog?

Ik heb geen echte ambitie met mijn blog. Ik zou het al mooi vinden als er maar één iemand is die ik mag Inspireren of weer een stapje op weg mag helpen in zijn of haar groei. En als je met ambitie bedoeld dat ik blog, omdat ik graag een grote schare volgers wil is het antwoord ook nee.

Ik vertrouw op het Leven, en als ik iets schrijf dat iemand kan raken of inspireren, dan brengt het Leven die mensen hier wel heen. Ik promoot mijn blog dan ook niet.

Dromen vind ik wel een lastig iets hoor. Want dromen zijn vaak een vorm van valse hoop dat er iets in de toekomst gaat gebeuren. Maar ik denk dat ik wel begrijp wat je bedoeld. Het is geen echte droom, maar ik zou het wel mooi vinden om samen met anderen een podium te maken voor spiritualiteit en persoonlijke groei.

Voor veel mensen klinkt het altijd als iets Zweverigs en dat hoeft het juist niet te Zijn. Daarom probeer ik het altijd toch een beetje in een artikel te “verpakken”. Als ik er ook iets van mezelf in stop, dan denk ik dat het minder zweverig is, als je begrijpt wat ik bedoel.

Dat podium kan dan een gezamenlijke blog zijn, dat zag je vroeger wel vaker, waarop we allen posten. En dat we daar samen ook gesprekken over elkaars Zienswijze kunnen hebben. Ik zou het mooi vinden als ik daar aan mee mag werken, maar of het echt een droom van me is weet ik niet.

Zijn er nog dingen die je wilt bespreken?

Nee, ik denk dat het zo goed is.

Dank je wel voor je openheid

Alsjeblieft, en graag gedaan.

p.s. Het was heel verhelderend om eens mezelf te interviewen en ik kan dit een ieder aanraden. Mocht je vragen hebben die je aan mij zou willen stellen, zet ze in de comments en wie weet als er ooit een vervolg komt, neem ik die vragen mee.