Tijdens mijn eerste blogperiode, had ik een terugkerend thema waarin ik een liedje uitlichtte waarin een regel zat die mij raakt. Het thema heb ik niet zelf bedacht, radio dj Paul Rabbering had dit als een wekelijks item in zijn programma Rab Radio op 3FM.

Luisteraars van dit programma stuurde een liedje naar Paul met de uitleg waarom die regel hen zo raakte en elke week nam Paul tijdens de uitzending contact op met één van hen. Hij liet hun dan uitleggen waarom dat nummer voor hen zo belangrijk was en draaide het liedje vervolgens op de radio.

Ik vond dit altijd een van de mooiste momenten op de radio, omdat het zo mooi is wanneer mensen emoties met elkaar delen. Nu heb ik nimmer de behoefte gevoeld om zelf een nummer naar Paul op te sturen. Maar regelmatig schreef ik dan hier over een regel die mij raakte.

Als ik tegenwoordig naar muziek luister, dan zijn het hele andere dingen die me raken, dan pak hem beet 10 of 15 jaar geleden. En dat is uiteraard heel logisch, want niemand staat zolang stil. We groeien en we bloeien, verliezen onze bladeren en komen wederom tot bloei. En daarmee veranderd onze kijk op de dingen des levens ook voortdurend.

Reden te meer, om eens met een andere bril naar muziek te kijken – of beter gezegd te luisteren. Of dit thema terugkeert weet ik nog niet, maar we trappen af met Live is Life van Opus 7 uit 1985.

Ik meen dat de Opus 7 dit nummer schreef naar aanleiding van een optreden dat ze ooit hebben gegeven. Ik vermoed dat de titel daarom zowel Live – als in Live optreden – en Life – als in het Leven – bevat.

Tijdens dit optreden steeg de band boven zich zelf uit wat leidde tot een magisch optreden. Niet alleen de band steeg boven zichzelf uit, maar ook het publiek beantwoorde dit optreden vol enthousiasme. Ter herinnering aan dat magische optreden schreven ze de volgende tekst, die opzichzelfstaand al prachtig is.

When we all give the power, We all give the best

Every minute of an hour, Don’t think about the rest

Then you all get the power, You all get the best

And everyone gives everything, And every song everybody sings

Live is Life

De live uitvoering van dit nummer klonk door de speakers van het stadion, toen Diego Maradona in 1989 zich aan op het warmen was voor de halve finale UEFA Cup tussen zijn club Napoli en Bayern Munchen.

In de volgende clip kun je het hele nummer horen ondersteund door beelden van de kunsten die Diego liet zien tijdens de warmup. Let ook vooral op hoe nonchalant hij zich opwarmt terwijl de veters van zijn schoenen niet eens gestrikt zijn.

Waar ik eerst een andere reden had waarom dit nummer mij zo raakt, veranderde dit toen ik tijdens het schrijven van dit artikel de bovenstaande clip bekeek. Ik werd betoverd en een diepe vreugde vulde me tot in elke cel, waarna de tranen van vreugde over mijn wangen stroomden. Ja dat kan muziek met mensen doen!

Wie mijn blog vaker volgt weet dat Liefde de grootste Kracht is die er is. En als je vanuit dat licht de tekst bekijkt – je hoeft alleen maar Power door liefde te vervangen – dan krijg je vrij vertaald het volgende:

Wanneer we allemaal onze Liefde geven en het beste er van maken.

Wanneer we dat elk moment van de dag doen, en ons niet bezig houden met al het andere.

Dan krijgen we allemaal de grootste Kracht, en worden we de beste versie van ons Zelf.

Dan krijgt een ieder wat hij nodig heeft, en in elk lied en in elke stem zullen we horen:

Het Leven is het Leven.

Dit is wat ik noem Poëzie voor de Ziel. In wat voor een mooie Wereld mogen we dan Leven.