Voor ik met het artikel begin, wil ik eerst het volgende schrijven:

Lieve Monica,

Ik kwam een artikel van je tegen in mijn Reader. Mogelijk dat je een pingback ontvangt naar aanleiding van het bericht wat je nu leest. Maar wees niet bang, lees eerst even dit.

Toen ik je tweede artikel las, brak mijn Hart. En ik wil je laten weten dat ik met je meeleef en vanuit mijn hele Zijn je alle Liefde stuur. Je staat er niet alleen voor, er zijn altijd mensen die om je geven.

Ik hoop dat je de weg omhoog weer terug kunt vinden en dat het leven je dat gaat geven waar je naar verlangd. Weet dat wanneer je dit leest dat je geliefd bent.

Theo

Ik weet eigenlijk niet zo heel goed waar ik moet beginnen, want het zijn eigenlijk twee verschillende dingen waar ik het over wil hebben. Hoewel ze dan ook weer met elkaar te maken hebben, want het ene kan uit het andere voortvloeien.

Enerzijds wil ik het hebben over de vraag wanneer mag je healen, of eigenlijk beter gezegd heb je altijd toestemming van de ander nodig. En het ander onderwerp is de hartverscheurende verhalen die ik soms in mijn WordPress reader tegen kom.

Laat ik met het tweede beginnen. Zo af en toe komt er wel eens een bericht in de “Aanbevolen” feed voorbij, die me triggert. Soms is het de titel en soms ook de korte samenvatting.

Zo kwam ik op de volgende blog terecht, waarop de jonge dame een artikel naar aanleiding van een schrijfopdracht had gepost. De schrijfopdracht luidde, wie denk jij dat er echt gelukkig is. En volgens haar is dat niet een specifieke persoon, maar een hele generatie namelijk de oudere generatie.

Nieuwsgierig naar haar gedachte over waarom ze dacht dat de oudere generatie zo gelukkig is, besloot ik het artikel te lezen. En ik las wat ik zoveel jongere mensen hoor zeggen en schrijven, de schreeuw om aandacht voor de problemen waar de jonge generatie zo onder gebukt gaat.

Nu was ik eigenlijk wel nieuwsgierig naar waar al die ideeën over het geluk van de oudere generatie vandaan komt en ik begon met het lezen van andere artikelen. Nu waren er nog niet veel gepubliceerd. Een korte introductie van wie Monica is en een ander artikel waarin ze beschrijft dat ze midden in een depressie zit en eigenlijk nog geen licht aan het einde van de tunnel ziet.

En dat artikel bleef nog een tijdje door mijn hoofd spoken. In het artikel over de oude generatie schreef ze als voorbeeld dat deze generatie nog bij buren om de koffie gaat. En toen ik met dat in mijn achterhoofd het artikel over haar depressie las brak mijn Hart.

Wat moet het verschrikkelijk zijn dat er niemand in de buurt waarin je woont oog voor je heeft, wanneer je zo diep in een depressie zit. Veel kon ik niet voor haar doen – of misschien toch wel, maar daar komen we zo – dus ik deed wat ik diep van binnen voelde. Ik schreef een comment met de tekst: “Ik denk dat jij wel een knuffel kan gebruiken. Blijf vooral schrijven.”, of iets in de trend.

Tot op heden is het comment nog niet geaccepteerd en er zijn ook geen nieuwe berichten verschenen. Ik vermoed dat ze haar Hart gelucht heeft en verder de blog laat voor wat het is. Al hoop ik dat ze binnenkort weer inlogt, en wie weet kan ik – of kunnen wij – haar dan wat Liefde geven.

Nu komen we bij het tweede punt – of eigenlijk het eerste punt, om het maar lekker verwarrend te houden. Ik heb namelijk getwijfeld of ik haar niet wat healing zou sturen. Misschien helpt het haar met het studeren voor het examen waar ze over schreef. En als ze dat haalt dan krijgt ze hopelijk de baan die ze zo graag wil en misschien brengt dat dan weer alle goede dingen op haar pad.

Misschien voelt ze zich dan gesterkt en niet meer zo enorm eenzaam. Alleen. Ja alleen, dat is helaas niet hoe het werkt. En ik was toch wel even met Mezelf in gevecht, zelfs zo dat ik – men moet ten alle tijden eerlijk zijn – die nacht moeite had met in slaap vallen.

Want je mag iemand niet helpen zonder diens toestemming. Want dan ga je tegen de Vrije wil van de ander in – en dat mag niet van het Universum en de healing zal dan ook niet aankomen.

Nu zijn er nog wel wat “verzachtende” omstandigheden. Je mag healing sturen naar de situatie waar die persoon in zit, maar dan moet die situatie wel aan jouw verbonden zijn. En dat is het dit geval niet, want ik ken Monica niet persoonlijk.

Nu kun je ook aan de Ziel van iemand om toestemming vragen. Dat heb ik al eens gedaan toen iemand die me dierbaar was in een diep dal zat. De persoon was niet aanspreekbaar en kon dus ook niet om hulp vragen. Toen ik de Ziel om toestemming vroeg, kreeg ik die en mocht ik die persoon weer wat licht in het leven geven.

Alleen dat kan en mag alleen als je verbonden bent met de Ziel. En ik ben daar heel voorzichtig mee. Omdat ik het enerzijds ook inbreuk vindt om iemands privacy. Lieve Monica, mocht je dit gelezen hebben dan hoop ik dat je begrijpt dat dit artikel niet over jou ging. Maar over mij.

Dit is een voorbeeld voor mij als Theo wanneer ik als healer wel eens met Mezelf in gevecht bent. Doe je wat je gevoel is of eer je iemands Vrije wil. Hopelijk zijn er geen healers die zich laten verleiden om zonder hulpvraag iemand te helpen.

Hebben jullie dat ook wel eens, een vergelijkbare worsteling?

Edit: Er schoot me nog wat te binnen, wat je wellicht ook kan helpen.

Niet iedereen staat open voor jouw (ziens)wijze en hulp. Dat moet je ook ten alle tijden respecteren. Het is hun keuze, jij kunt hulp aanbieden en wees vooral niet boos of teleurgesteld.

Aan alle mensen – familie en vrienden – binnen je intieme kring, kun je ook op voorhand om een Carte Blanche vragen. Ik ben blij dat ik dat gedaan heb, want daarmee wist ik dat ik mijn vader Reiki mocht geven toen hij kunstmatig in Coma werd gehouden.

Houd ermee wel rekening mee, dat wanneer je iemand healed, dat die persoon in een veilige situatie is. Als het gevolg van healing is dat iemand door diepe ontspanning in slaap kan vallen, check dan even vooraf of die persoon niet toevallig nog in de auto zit of nog op reis moet.