Mijn Ergo therapeute vind dat ik zo lang mogelijk moet vasthouden aan tweemaal daags een rust periode. Ook – of eigenlijk beter gezegd – juist nu mijn re-integratie-proces is begonnen. Zo’n rust periode houdt in dat ik 20 tot 25 minuten op bed ga liggen, niet slapen maar liggen.

Dit was overigens ook een van haar tips na mijn eerste bezoek aan haar. Ik heb ze altijd gecombineerd met een meditatie, omdat ik dan zowel lichamelijk als geestelijk ontspan. Toen ik weer wat aan het opkrabbelen was, was het tijdens een van deze meditaties dat er iets vreemds ontstond.

Ik begon me opeens ontzettend klein te voelen, alsof ik een ieniemienie mensje was dat daar op dat grote tweepersoonsbed lag. Terwijl het gevoel van kleiner worden toenam, voelde ik me niet meer aanwezig in het lichaam dat daar op dat bed lag.

Ik voelde me wel verbonden met dat lichaam, maar het voelde niet meer als mijn eigen lichaam, alsof we niet één maar toch ook wel weer één waren. Ik werd als het ware meer een soort van toeschouwer die door de ogen van dat lichaam mee mocht kijken. Het gevoel van kleiner worden werd intenser en intenser en het was alsof we zo klein werden dat we uit de slaapkamer leken te verdwijnen.

Inmiddels was ook het contact met het bed weg en ik kreeg het gevoel dat ik en het lichaam door de lucht zweefden en plots uit de kamer werden “gezogen”. Eerst zag ik zwart-wit beelden van hemellichamen, die beelden wisselden elkaar in razend tempo af, totdat we ergens diep in het Universum waren beland en ik me één voelde met al het leven, dat in het Universum aanwezig is.

Ik zag melkwegen, sterren, kleine- en grote planeten met prachtige cirkels er omheen. Alle vormen volgden de volmaakte Geometrie en alles wat ik zag had prachtige kleuren, intense kleuren, kleuren die ik niet herken van de kleuren die je op aarde ziet. Het drong tot me door hoe groot het Universum is, er leek geen begin en geen einde te zijn. Geen verleden en geen toekomst, alsof tijd niet bestaat. Er was geen geluid enkel stilte.

Tussendoor zag ik een fragment van een vreemde constructie, die op de voorgrond van een witte berg stond. De berg had niet de vorm van een berg zoals we bergen op aarde kennen, hier hebben de bergen doorgaans puntvormige toppen. De top van de berg op achtergrond was meer bolvormig en het leek net alsof er blanke vla van de bergtop afdroop.

De constructie zelf, leek het meeste op een soort van windmolen, maar het had geen wieken. In plaats van de wieken had het, daar waar je je normaal een cirkel om de uiteinde van de wieken kunt trekken, een grote buisvormige cirkel die naast de bovenkant van de windmolen leek te zweven.

De buisvormige cirkel stond ook niet loodrecht op het gebouw zoals de wieken van een windmolen, maar onder een hoek van zo ongeveer 60 graden. Terwijl ik het beeld van de windmolen en de berg tot me nam, voelde ik me groter en groter worden.

Ik voelde me oneindig groot worden en een gevoel van innerlijke vrede en vreugde vervulde elke cel van mijn lichaam. Dit was het eindpunt van deze reis en mijn lichaam werd weer mijn lichaam. En terwijl ik het contact met het bed weer voelde, voelde ik me nog steeds groot en het gevoel van innerlijke rust en vrede bleef ook aanwezig.

Omdat ik toen het bloggen nog niet had opgepakt, typte ik deze ervaring direct erna in een kladblok op mijn laptop. En het bovenstaande verslag is een letterlijke cut en paste hiervan. Ik had na die meditatie het gevoel dat ik hem op moest schrijven, omdat ik het dan misschien later, als ik het zou teruglezen, beter kon begrijpen.

En nu een paar maanden later, weet ik eigenlijk nog steeds niet zo goed wat me is overkomen. Ik heb geen idee of het wat betekent en wat het zou betekenen. Maar bijzonder was het zeker. Heb jij ook al eens zoiets meegemaakt?