Qua verhaal over mijn Spirituele ontwikkeling ben ik gebleven bij de afronding van mijn 1-jarige therapeutenopleiding. Dat verhaal is nog niet af, want in de 4 jaar die erop volgen heb ik nog veel mooie dingen mogen ervaren. Maar nu wil ik eerst een sprong maken naar een recenter verleden. De reden voor deze sprong, is dat ik dit verhaal als kader wil gebruiken voor toekomstige artikelen.

Het leek in eerste instantie op een onschuldig iets, toen ik op zaterdag 15 februari 2025 mijn hoofd stootte. Ik had een buurman geholpen met elektronica voor zijn modelspoorbaan en toen ik de trap van zijn bovenverdieping afliep, had ik een balk aan het plafond niet in het zicht en ik liep er vol tegen aan.

In eerste instantie was er niet veel aan de hand, anders dan dat ik nog even bij de buren ben gebleven voor een kop koffie en me toen al wat licht duizelig voelde. Maar daar kwam al gauw verandering in. Op zondag knutselde ik wat, maar ik voelde me duf en had moeite om me te concentreren.

Op maandag had ik last van hoofdpijn en ik kon geen licht en geluid verdragen. Aan het einde van de middag besloot ik om de dag erop de huisarts te bellen. En die bevestigde wat ik van binnen eigenlijk al wist. Ik had een lichte hersenschudding.

Na ongeveer 8 weken, was ik nog steeds niet hersteld en ik besloot om de huisarts maar weer te bellen. De huisartsassistente verzekerde me dat ik me geen zorgen moest maken. Maar als ik wilde mocht ik een huisarts spreken.

Het verhaal over de malle molen waarin ik terecht kwam ten aanzien van de medische zorg bewaar ik voor een apart artikel. De wachttijden in de Zorg zijn lang en de huisarts verwees me door naar een Ego-therapeut en de Neuroloog.

Voor nu laten we het verhaal van de Neuroloog even voor wat het is, anders dan dat haar conclusie was dat ik een post commotioneel syndroom heb. Dit is de medische benaming voor een hersenschudding die na drie maanden nog niet “genezen” is.

Bij de ergo-therapeut kon ik al snel terecht en naast het maken van korte wandelingen in en rond het huis, was haar advies om ook te mediteren. Toen ik haar vertelde dat ik Reiki Master ben – sorry toch een spoiler voor het andere verhaallijn – was haar advies om mezelf ook regelmatig te behandelen.

En zo werd ik min of meer gedwongen om 2 uur per dag mezelf met Reiki te behandelen en te mediteren. Dat was een geluk bij een ongeluk en het bracht me mooie dingen. Het duurde niet lang voor ik begreep dat mijn PCS de manier van het leven was om mij weer even terug te brengen bij mijzelf.

In het halfjaar voorafgaande aan mijn PCS liet ik me meenemen in een Internet bubbel en ik was niet alleen verontwaardigd over bepaalde ontwikkelingen in de Wereld. Ik kon er zelfs af en toe boos om worden.

Tijdens mijn meditaties kreeg ik inzichten in waarom bepaalde dingen juist nu gebeuren en ik maakte weer een enorme spurt in mijn Spirituele groei. Je begrijpt vast dat ik hier nog meer over ga schrijven. Want een van de inzichten die ik kreeg, was dat ik niet alleen mijn verhaal “moet” delen, maar ook de Inzichten.

Is mijn PCS nu over? Nee het heeft schijnbaar veel tijd nodig om helemaal te genezen. Maar ik heb periodes waarop ik ‘s avonds realiseer dat ik al een paar dagen nergens last van heb. En zo nu en dan heb ik nog wel eens een terugval.

De periodes tussen de terugvallen worden steeds langer en ik herstel er ook veel sneller van. Waar ik in het begin soms weken moest herstellen van een terugval, duurt het nu een dag of drie voor ik weer hersteld ben.

Inmiddels ben ik weer op therapeutische basis aan het “werk”. Wat er op neer komt dat ik twee keer per week een halfuur op kantoor ben. En daar de collega’s die mijn werk er bij gekregen hebben, van hun werk afhoudt. Want het advies van de ARBO-arts en mijn Ergo-therapeut is om een kop koffie met hen te drinken.