Toen ik het artikel schreef over hij mijn vader als mens was, kwamen er gedachten in me op over wat ik van hem geleerd had. En ik had onder de titel van dit artikel al een heel artikel klaar staan. Ik wilde ik ook fijne momenten delen van de periode vlak na zijn dood en dat artikel was ook al zo goed als af.

Alleen terwijl ik die artikelen schreef, begon ik ook zijn Ziel te voelen en drong het stil aan tot me door wat zijn werkelijk les was. Ik gooide beide artikelen weg, want ik denk dat zijn werkelijke les een veel mooiere les is.

Na zijn overlijden ben ik nog een week bij mijn moeder gebleven. Even leek het alsof ik op en neer moest naar mijn eigen huis, want ik had geen gepaste kleding voor zijn uitvaart meegenomen. Alleen het toeval wil dat vanaf 28 (of 29) April 2021 de winkels weer open mochten, zodat ik bij mijn moeder in de buurt nieuwe kleding kon kopen.

In die week kwamen er regelmatig mensen bij mijn moeder langs om ons te condoleren. En waar ze eigenlijk ons wilden komen troosten, was het meestal andersom. Het troosten van anderen bleef niet alleen beperkt tot de mensen die langskwamen.

Zo kwam ik op straat een man tegen die zijn hond aan het uitlaten was en die me vroeg hoe het met mijn vader ging. Toen ik hem vertelde dat mijn vader overleden was, brak de man in tranen uit. In moeilijke tijden had mijn vader hem veel troostende woorden gegeven. En zo stil aan kregen wij een beeld van hoe andere mensen mijn vader hebben ervaren.

Die ervaringen werden bevestigd door de rouwkaarten die mijn moeder mocht ontvangen. De eerste dagen kletterde de brievenbus af en toe. Maar toen de rouwadvertentie eenmaal in de krant was verschenen werden er zoveel rouwkaarten bezorgd, dat de postbode soms aanbelde omdat het er zoveel waren dat ze niet door de brievenbus pasten.

Mijn moeder en ik zijn op den duur gestopt met tellen bij 300, maar ik gok dat ze in totaal 340 rouwkaarten ontving vanuit de hele provincie. Oud klasgenoten, oud collega’s, verre kennissen en oud collega’s. Allemaal waren ze geschrokken toen ze het overlijdensbericht hadden gelezen. En de boodschap was min of meer hetzelfde: ze waren bedroefd omdat ze hem als zo’n lief mens hadden ervaren.

Tussen al het geregel van de uitvaart door lazen we de kaarten en mijn moeder en ik vroegen ons soms af of wij niet al die tijd met een Engel hadden geleefd. Op de vrijdagavond stond er een afscheid gepland, wat volgens de uitvaartverzorger doorgaans niet langer dan 30 minuten zou duren. Maar er kwamen zoveel mensen afscheid nemen, dat sommige een uur in de rij hebben gestaan.

Waarom beschrijf ik dit allemaal? Ik dacht altijd dat mijn Vader mensen hielp met woorden en daden. Maar terwijl ik aan dit artikel schreef, drong het tot me door wat hij werkelijk deed. Hij hielp ze niet, hij gaf hen zijn onvoorwaardelijke Liefde. Ongetwijfeld kreeg hij dat ook wel eens terug, maar wij kregen het na zijn overlijden in volle glorie terug van al mensen die hij zijn Liefde heeft gegeven. Het was een warm dekentje van Liefde dat we dankbaar aanvaardden.

Mijn vader is nooit bewust bezig geweest met Spiritualiteit – althans niet dat ik ooit gemerkt heb – en dat hoefde ook niet, want hij leerde al snel naar de stem van Ziel te luisteren. En zo wist hij precies wat zijn Ziel in zijn leven wilde ervaren. Hij wist dat het zijn proces zou bevorderen als hij anderen zijn Liefde zou geven. En omdat hij dat wist kon hij anderen hun misstapjes vergeven. Feitelijk hielp hij zichzelf door anderen zijn liefde te geven en nog belangrijker anderen te vergeven.