Onbewust kwam ik van loslaten naar artikelen over de dood, wat voor vele mensen een zwaar thema is. In het kader van het loslaten wil ik – vooral voor mezelf – over de week na mijn vaders dood schrijven. Maar om dat in de juiste context te kunnen plaatsen, is het belangrijk om eerst iets meer over mijn vader te vertellen.

Het leven heeft mij in een aantal fases in de juiste richting geleid, maar in mijn vaders geval duwde het leven hem in één keer naar zijn richting. Hij was begin dertig toen hij tijdens het werk een collega optilde, zodat die collega iets beter kon zien. Aan deze actie hield hij twee hernias over.

Tijdens de eerste operatie had de chirurg de tweede hernia gemist en tijdens de tweede operatie ging er van alles mis. Er werd een zenuw geraakt waardoor hij geen gevoel meer in zijn linkervoet had en de operatie zelf was niet succesvol, gevolg een leven lang vol pijn.

Waar anderen zich hier misschien bij neer zouden leggen, kwam dat niet in mijn vader op en hij begon een elektronisch reparatiebedrijf. Zo kon hij zelf de werktijden bepalen en aangezien het bedrijf naast ons huis was, kon hij ook even rust nemen wanneer dat nodig was.

De keuringarts probeerde mijn vader voorzichtig uit te leggen dat hij nooit meer zou kunnen werken. Zijn verbazing was groot toen mijn vader hem vertelde dat hij geen werk meer voor hem hoefde te zoeken, omdat hij zelf een bedrijf was begonnen. Ja zo was mijn vader, die liet zich door niets uit het veld slaan.

Naast het repareren van elektronica had hij ook een kleine winkel en al gauw na de opening begonnen de klanten hem te vinden. Enerzijds omdat hij echt alles kon repareren en daarvoor niet veel geld vroeg en anderzijds omdat hij altijd aandacht voor iedereen had. En zo stil aan begon hij in vele gevallen een therapeut te worden voor zijn klanten.

Hij hielp ze door naar hen te luisteren, door de juiste woorden te zeggen en soms ook op andere manieren. Zo was er een stel die niet om kon gaan met geld, maar die wel heel graag een nieuwe televisie wilden hebben. Hij zei tegen hen kom elke week wat geld brengen en als je dan genoeg gespaard hebt dan kun je een nieuwe televisie kopen.

Elke week kwamen ze braaf geld brengen totdat hun geduld op was. Ze keken in de catalogus, wezen een televisie aan die ze wilden hebben, met de vraag of ze al genoeg hadden gespaard. Mijn vader wees een andere aan en zei: “Deze is nu in de aanbieding en daar heb je genoeg voor gespaard.” Het stel ging op die aanbieding in, niet wetende dat mijn vader het tekort wat ze hadden vanuit zijn eigen portemonnee aanvulde.

Zijn hulpvaardigheid beperkte zich niet alleen tot het helpen van zijn klanten, want hij was zeer begaan met anderen. Zo was er een weduwe die altijd met mijn ouders mee reed naar de kerk. Tijdens de terugreis na de mis op een eerste kerstdag, bracht hij mijn moeder in een lastige positie. Hij vroeg aan de weduwe of ze al een kerstdiner had en of ze anders niet bij ons wilde mee eten – zonder dit met mijn moeder af te stemmen.

Omdat mijn vader het ieder naar zijn zin wilde maken, was er altijd meer dan genoeg in huis en uiteindelijk wist mijn moeder toch nog een kerstdiner te maken met een extra persoon erbij.

Niet alleen voor deze weduwe had hij aandacht, hij ging regelmatig met mijn moeder op bezoek bij ouderen en zieken. En vaak haalde hij een van hen op zodat ze bij ons op visite konden komen, zo waren ze er ook even uit. Ik zou boeken kunnen schrijven over dat wat hij voor anderen heeft gedaan, maar hopelijk krijg je een beeld van hoe hij als mens was.

In de eerste jaren na zijn operaties kon hij fysiek niet zo veel, maar puur op karakter begon hij korte wandelingen te maken. Eerst tot het einde van de straat en later kon hij behoorlijke afstanden afleggen. Hij kon na zijn hernias ook niet meer fietsen, maar de uitvinding van de elektrische fiets bracht daar verandering in, sindsdien kon hij samen met mijn moeder uren fietsen.

Omdat zijn lichaam door deze activiteiten steeds meer getraind was, kon hij een aantal jaar na zijn operatie ook weer klussen in huis. Hij heeft niet alleen mij en mijn broer geholpen met onze verbouwingen, maar knapte ook de huizen op van mensen die dat zelf niet meer konden. En hoewel het hem ongelooflijk veel pijn gaf, bleef hij altijd vriendelijk en hoorde je hem daar niet over klagen.

Tijdens het opknappen van het eerste huis dat ik kocht, was hij er elk weekend. Aangezien je in een weekend niet heel veel kunt doen, kwam hij ook een keer een week logeren. Terwijl mijn moeder thuis op de winkel paste hebben we in die week bergen werk verzet.

Later realiseerde ik me dat die week dat hij bij mij kwam logeren, een van de eerste keren was dat ik echt met hem alleen was. In die week leerde hij mij niet alleen hoe je moet klussen, maar ik heb het gevoel dat ik hem in die week pas echt leerde kennen. Mijn liefde voor hem is sinds die week alleen maar gegroeid.

Was mijn vader perfect? Nee hoor hij was ook gewoon mens en als puber vind je niet alles prettig aan je ouders. Maar eigenlijk heb ik in mijn leven zelden zo’n mooi mens als mijn vader mogen ontmoeten.