Geen enkel mens kiest er zelf voor om een heler te zijn, die keuze is al gemaakt voor je op aarde land. De worsteling die ik lang heb gehad – misschien hebben anderen dit ook zo ervaren – is de “last” die het met zich meebrengt, ik heb me er dan ook lang tegen verzet.

Als ik bijvoorbeeld weer eens een wildvreemde tegenkwam die uit het niets zijn/haar levensverhaal tegen me vertelde negeerde ik die persoon gewoon meestal. Ook misschien wel omdat ik niet goed wist wat ik er mee moest of hoe ik er mee om moest gaan.

Toen ik me eenmaal realiseerde dat het geen keuze maar een pad was, leerde ik niet alleen hoe ik anderen mocht helpen zonder dat het ten koste gaat van mezelf. Maar ik leerde ook steeds meer over dat wat mijn gereedschappen zijn om anderen te mogen helpen. En de “last” werd voornamelijk een lust.

Maar toch zijn er nog momenten – of eigenlijk beter gezegd situaties – die ik lastig vind. Als ik iemand bijvoorbeeld behandel dan kan ik veel voelen. En soms voelt iets niet zo heel goed en dan verwijs ik de persoon direct naar huisarts, uiteraard breng je de boodschap in zachtheid.

Ik kan in mijn eigen lichaam vaak voelen waar of welke klachten iemand heeft. Zo kan ik me enorm slaperig voelen als iemand heel moe is of een droge keel krijgen als iemand te weinig drinkt. Ik neem de klachten niet over hoor. Mijn lichaam is een soort van kompas, het verteld me wat er met de ander aan de hand is.

Het is me ook een keer overkomen, dat ik iemand een behandeling gaf die ernstig ziek was. De persoon zelf was positief gestemd, want de uitslagen waren tot nog toe altijd positief voor haar geweest. De dag na de behandeling zou ze weer een uitslag krijgen en haar verwachting was dat ook deze weer goed was.

Toen ik haar behandelde en ik bij haar lever terecht kwam voelde mijn handen aan alsof ik ze in een stopcontact had gestopt. En niet alleen dat maar mijn eigen lever voelde ook aan alsof die onder hoogspanning stond. En ik wist eigenlijk al dat wat ze me de volgende dag zou vertellen.

Ze was onder behandeling in het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis en toen ze de dag erop daar heen ging voor de uitslag, was de boodschap hard: “Je hebt niet heel veel tijd meer op aarde.” Nu weet ik dat de dood bij het leven hoort, maar dit was zo’n ontzettend lief en mooi mens dat het me diep raakte. En niet alleen dat, maar ze was ook nog maar 57 jaar oud en ze zou een man en een adoptiekind achterlaten.

In zulke gevallen herinner ik me vaak de woorden die ik ooit ergens heb gelezen: “God neemt het leven van mensen die puur zijn vaak te vroeg weg, om ze te beschermen tegen de nare dingen op Aarde.” Dat biedt me normaal altijd troost, maar deze behandeling zou nog een tijdje mijn gedachten beheersen.

Deze vrouw was immers al onder behandeling in een ziekenhuis en ze wist dat ook er een kans was dat ze een negatieve uitslag zou krijgen. Omdat ze de dag erop een uitslag zou krijgen heb ik haar niet verteld wat ik tijdens de behandeling ervaarde. Maar hoe zou ik moeten reageren wanneer ik de naderende dood aan zou voelen bij iemand die nog niet in een behandeltraject zit?

Die vraag bleef lang aan me knagen en in alle eerlijkheid heb ik het antwoord er nog niet op gevonden. Ik denk dat de juiste woorden wel tot me komen wanneer de situatie zich ooit voor gaat doen. Maar laten we hopen dat ik vooral mensen op mijn pad krijg die ik weer een stap op weg mag helpen.

Om het verhaal van deze vrouw af te ronden. Ik ben naar de condoleance gegaan, omdat ik het voor mezelf ook wilde afsluiten. Toen de weduwnaar mij zag schoot hij vol in emotie en hij omhelsde me terwijl hij bleef huilen. Ik deed het enige dat ik kon doen, ik gaf hem alle liefde die ik in mij had. Alsof het zo bedoeld was dat ik daar moest zijn.