Het is inmiddels 4,5 jaar geleden dat mijn vader overleed en we missen hem niet alleen als mens, maar ook als onze klusjesman. Mijn vader kon namelijk alles en hij had een strak onderhoudsschema. In een schriftje hield hij bij wanneer hij voor het laatst iets geschilderd had en hij verdeelde het schilderwerk zo, dat hij elk jaar maar een beetje hoefde te doen. In plaats van alles in één keer.
Na 4,5 jaar waren er stukken hout die echt schreeuwden om verf en ik had eigenlijk al van het voorjaar onderhoud willen plegen bij mijn moeder, maar het leven is dat wat je overkomt terwijl je andere plannen maakt. Aan het stoten van mijn hoofd hield ik niet alleen een hersenschudding over, maar ook een Post-Commotioneel Syndroom (PCS). Dat is een duur woord voor een hersenschudding die na drie maanden nog niet over is.
Afgelopen donderdag was het qua weer één van de laatste mooie schilder dagen en aangezien ik weer kan bukken zonder hoofdpijn te krijgen was het nu of volgend jaar. Na het ontbijt ging ik eerst even snel naar de Action om rollers en wegwerp kwasten te kopen en na 2 uur schuren had ik de voor- en zijkanten kaal genoeg.
Het lijk alsof het door het schuren komt dat sommige stukken kaal zijn, maar in werkelijkheid was dit voor het schuren ook al. Gelukkig niks verrot en dus kon ik op donderdag al de eerste laag beits erop smeren. Op vrijdag was het eigenlijk te heet om te schilderen, getuige de dampen die van de beits afkwam als ik het op het hout smeerde, maar zaterdag en zondag zou het gaan regenen. Met andere woorden ik kon niet anders dan vrijdag de tweede laag aanbrengen.
De zijkanten stonden niet de hele dag in de volle zon, dus die kunnen wel weer 10 jaar mee, maar de voorkant wil ik komend voorjaar toch nog een derde laag geven als ik ook de witte delen van een nieuwe laag beits voorzie. Voor nu is het prima en het hout is voor komende winter voldoende beschermd.
Nu vind iedereen het altijd bijzonder wanneer ik iets voor of met mijn moeder doe, maar ze heeft mij samen met mijn vader mijn leven gegeven. En daarvoor kan ik niet dankbaar genoeg zijn, ik vind het eigenlijk vanzelfsprekend dat ik dit voor haar doe.
Tijdens het schilderen had ik ook de tijd om een reflectie te doen op de afgelopen maanden. En één van de zaken waar ik op terugkeek was de reboot van mijn blog. Toen ik weer begon had ik een duidelijk verhaal voor ogen, alleen kwam er tussendoor weer zoveel inspiratie dat ik daar van afweek.
Dat maakt voor U als lezer waarschijnlijk niet veel uit, maar ik merk dat ik de behoefte heb om het verhaal te vertellen, dus de komende tijd even wat uitstapjes afronden zodat ik me weer op het grote verhaal kan richten.
Voor nu een dank aan een ieder die zo af en toe hier eens komt neuzen. Dat waardeer ik ten zeerste.
Wat een verschil! Zulke dingen doen geeft niet jezelf een fijn gevoel van I did it! Maar alleen het wellicht tevreden gezicht van je moeder verwarmt je hart! Lief dat je dat voor haar doet!
Wat fijn voor je moeder dat je dit werk voor haar oppakt, en ik vind je motivatie heel mooi.
In alle eerlijkheid zag ik de teleurstelling op mijn vaders gezicht als ik het niet zou doen. En dat is niet het gezicht wat ik wil zien wanneer ik hem weer mag ontmoeten.
We danken onze Ouders vaak te weinig voor het cadeau dat ze ons gegeven hebben, helaas. Veel ouderen zijn vaak alleen, want ik heb het gevoel dat we in deze tijd meer aandacht aan vrienden geven dan aan onze ouders en andere familie leden.
Dat snap ik. Volgende keer zou ik het vanuit je eigen hart, eigen intentie doen en niet omdat de ander dat had gewild.
Dergelijke klussen zijn nodig. Goed dat je dit deed voor je moeder. We zijn zo druk bezig dat we soms geen tijd hebben voor onze ouders. Tijd vliegt nu eenmaal.
Mijn vader is er helaas niet meer maar ik heb heel van hem geleerd, hij was metser. Wij wonen bij mijn schoonouders, iets wat ik jaren geleden voorstelde. Nog geen seconde deze beslissing beklaagd. Het is gewoon fijn om samen te zijn en dingen samen te kunnen doen. Nu klus ik heel veel samen met mijn schoonvader hoewel hij van mij niet te veel meer mag doen. Maar het is leuk om projecten samen te bespreken. Hij maakt dan de gips af en ik pleister de muren. Altijd leuk.
Helemaal mee eens, maar er komt een tijd wanneer je zou willen dat je ze nog kan bezoeken.
Dat zijn kostbare herinneringen, en ook fijn dat er hulp is. Ik heb het de afgelopen tijd nog vaak gehad, dat ik dacht. Pa was je nou maar hier dan kon je mij weer komen helpen met klussen.