Elke generatie moppert op andere generaties en we leggen dan vaak de nadruk op dat wat die andere generatie allemaal “fout” doet. En dat is jammer, want wanneer je verbinding zoeken met een andere generatie dan zul je zien dat je van hen ook dingen kunt leren en misschien nog wel belangrijker, je hen ook iets kunt leren.

Dublin in Ierland kent een actieve scene van Buskers – zo worden straatartiesten daar genoemd – en deze scene is een broedplaats voor talent. Zo treedt Alie Sherlock daar al van jongs af aan op en dat is niet onopvallend gebleven, want inmiddels is ze al op tournee door andere landen. Zodoende doet ze binnenkort ook Nederland aan, maar dat terzijde.

Naast Alie is er ook een jongeman genaamd Cuan Durkin. Wat Cuan voor mij zo bijzonder maakt is dat hij al van jongs af aan een voorliefde heeft voor het zingen van Opera muziek. In mijn vooroordeel dacht ik altijd dat de huidige generatie geen interesse heeft in Opera muziek. Zo zie je maar weer hoe misleidend vooroordelen kunnen zijn.

In het volgende filmpje, waarin Cuan een gastoptreden verzorgt bij een optreden van Alie, geven deze jonge talenten een college, een waardevolle levensles: het mannelijke en het vrouwelijke horen in symbiose met elkaar te leven.

Wanneer je dit filmpje goed bekijkt zie je hoe deze symbiose hoort te zijn. Het zit hem in hun onderlinge communicatie, zowel verbaal als hun lichaamstaal. In de eerste 24 seconden zie je hoe ze met elkaar “bespreken” en zoeken naar hoe ze dit nummer moeten brengen.

Ze hebben dit nummer, naar ik vermoed, niet gerepeteerd en Cuan geeft Alie alle ruimte om haar interpretatie van “Unchained Melody” op te voeren. Om uiteindelijk samen te ontdekken wat hun gezamenlijke interpretatie van dit lied is.

Zo rond 00:24 zie je iets heel mooi ontstaan. Alie geeft heel kort even wat “gas” tijdens het zingen en je ziet Cuan genieten van haar zangkwaliteiten. Alie beantwoord zijn respect voor haar zangkwaliteiten, door hem een heel kort knikje te geven. Er is geen onderlinge strijd, maar louter respect voor elkaar.

Vanaf dat moment tot 01:05 zie je hoe Cuan zijn rol van “man” vervult. Hij geeft Alie zijn mannelijke energie door haar telkens kort aan te kijken en haar aan te moedigen. Het is niet dat Alie dit echt nodig heeft, want ze heeft op het moment van de opname al zoveel ervaring met optreden, maar ik blijf het mooi vinden om dit te zien.

Rond 01:05 begint Alie een momentum te creëren, waarin ze opbouwt naar een hele krachtige en prachtige uithaal. De reactie hierop van Cuan – op 01:14 – is hartverwarmend. Vaak zijn we geneigd om jaloers te worden als een ander ergens “beter” in is, maar zijn glimlach spreekt boekdelen.

Het artikel wordt te lang als ik alle elementen er uit haalt, dus we spoelen even door naar 02:00. Onderling hebben ze dan al veel gecommuniceerd over wie welke stukken zal zingen en het is de beurt aan Cuan om “zijn” stuk te gaan zingen.

Wat je vanaf dat punt ziet ontstaan is de kracht van de vrouwelijke energie. Als rasartiest weet Cuan al vanaf het begin, dat ze voor zijn stem in de verkeerde toonhoogte spelen. En wanneer hij een kort stukje gezongen heeft zegt hij, neem het maar over. Wat ze direct doet, zonder enige discussie.

Cuan is dan even zoekende, want hij wil graag zijn bijdrage aan het optreden leveren en in een reflex zie je hoe hij – rond 02:18 – zijn capodastro pakt en zonder overleg in een andere toonhoogte gaat spelen, een toonhoogte die veel beter bij zijn stem past. Alie volgt direct zijn voorbeeld en met haar glimlach zegt ze eigenlijk: “Oh sorry, je hebt gelijk de toonhoogte klopt niet voor jouw stem.”

Wanneer Cuan een stuk gezongen heeft, is hij nog niet steeds niet tevreden en op 02:45 zie je hoe hij bijna smekend aan Alie vraagt: “Help mij!”. Alie zingt vanaf dat punt niet alleen met hem mee, maar ze geeft hem ook haar vrouwelijke energie. De empathie en liefde die Cuan op dat moment zo nodig heeft.

Rond 03:07 zegt Allie bijna letterlijk tegen Cuan, je kan het en ze blijft hem vrouwelijke energie geven. Cuan neemt dit alles in dankbaarheid aan en gaat dan dat doen waar hij goed in is. Hij gebruikt zijn muzikale, klassieke scholing en geeft ook even “gas”. Zo kunnen we ook nog even genieten van zijn zangstem.

Dit optreden geeft zo mooi weer hoe het kan zijn wanneer man en vrouw in harmonie leven, wanneer twee mensen elkaar hun energie geven om samen iets moois neer te willen zetten. Op basis van dit optreden dacht ik dat ze een stel waren, maar dat blijkt niet zo te zijn. Dat maakt het alleen maar mooier, het laat zien wat er kan ontstaan wanneer er balans is tussen het mannelijke en het vrouwelijke. De balans die we heden ten dage zo enorm missen.