Ronald Reagan stond bekend om de vele moppen die hij vertelde. Deze kon ik niet voor me houden.

Een politicus en een priester komen tegelijk aan bij de poort van de hemel. Nadat Petrus de benodigde formaliteiten heeft afgehandeld neemt hij de politicus en de priester mee om ze naar hun vertrek te brengen.

Eerst komen ze aan bij een kleine eenkamerappartement, waarin alleen een bed, een stoel en een tafel staan. Petrus zegt: “Dit is het vertrek van de priester.” De politicus bekijkt het vertrek van de priester en begint zich zorgen te maken, over wat zijn vertrek zal worden.

De politicus kan het niet geloven als Petrus stopt bij een grote Villa, met een prachtige tuin en heel veel bedienden, en hem verteld dat dit zijn vertrek is. Hij kan het niet nalaten om Petrus te vragen hoe het toch mogelijk is dat hij in een prachtige villa mag wonen, terwijl de priester als dienaar van God slechts een eenkamerappartement heeft gekregen.

Petrus kijkt hem aan en zegt: “Je moet goed begrijpen dat we hier duizenden en duizenden Priesters hebben. Maar jij bent de eerste Politicus die de hemel heeft gehaald.”

Voor mijn Vlaamse vrienden is het wellicht niet bekend, maar binnenkort hebben we in Nederland weer een vroegtijdige verkiezing. Er is deze eeuw slechts één kabinet geweest die zijn parlementaire periode volbracht en dat was het kabinet-Rutte II. Reden te meer om eens vanuit bewustzijn te kijken naar wat de oorzaak van de politieke instabiliteit is in Nederland – maar eigenlijk in alle Landen.

In dit artikel bekijk ik het objectief, ik geef geen mening over welke partij goed of fout is en dus ook geen stemadvies. Ik beschrijf alleen wat de invloed van het Ego is in onze huidige maatschappij.

In een land waarin het poldermodel is uitgevonden, zou je verwachten dat over bijna elk onderwerp consensus wordt gevonden. Echter in deze eeuw lijkt het wel steeds meer dat de politiek niet meer tot consensus wil komen, omdat er harde – onhaalbare eisen worden gesteld.

Als je naar een politiek debat kijkt dan zie je dit op elk onderwerp terug komen. De oppositie geeft geen steun aan de regering, omdat kleine details niet stroken met hun eigen opvattingen over een bepaald thema. En in plaats van met elkaar in gesprek te gaan, wordt alles uit de kast getrokken om de tegenpartij of een vertegenwoordiger van die tegenpartij in diskrediet te brengen.

Links en rechts gedragen zich hetzelfde hoor, de een is niet beter dan de ander. Als een volksvertegenwoordiger spreektijd krijgt, dan volgt er eerst een ellenlang betoog over wat de ander allemaal fout doet of in het verleden fout heeft gedaan en wat er al niet deugt aan de opvatting van die ander. Het is eigenlijk een groot welles nietes spel. En voor wie de vergelijking trekt met een kleuterklas, je hebt helemaal gelijk. Onze politici zouden een rolmodel moeten zijn, maar de meeste kleuters zijn een betere rolmodel dan onze politici.

Hoe zijn we op dit punt aanbeland? In mijn artikel over het Ego heb ik het niet uitgebreid beschreven, maar het Ego van sommige streeft alleen maar naar macht. En dat is waar het tegenwoordig in de politiek omdraait. Het gaat al lang niet meer om wat het beste is voor de bevolking – lees de mens – maar alleen maar om het aantal zetels dat een partij de volgende verkiezing behaalt.

Hoe kun je de kiezers het beste voor je winnen? Door het Ego van de kiezer te winnen. Je maakt de kiezer bang voor een mogelijk scenario en kiezers die, die angst delen zullen voor je stemmen. Links verwijt rechts dat ze zich alleen inzetten voor de oorspronkelijke bevolking en zo polarisatie alleen maar laten toenemen. Maar links doet hetzelfde.

De strategie van Links is om zich te richten op minderheidsgroeperingen. Zo wordt er de nadruk gelegd op slavernij verleden, discriminatie en racisme om die groepen voor zich te winnen. Dit werkt allemaal even polariserend als dat wat rechts doet.

De strijd om de Egos vindt niet alleen plaats op landelijk niveau, je ziet het terug op Europees- en op Geopolitiek niveau. Het helpt ons als mensheid niet verder. Daar waar compassie en mededogen mensen bij elkaar brengt wordt de verdeeldheid alleen maar gevoed.

Wat kun je zelf doen om de wereld te veranderen? Kijk eens naar het volgende interview met Morgan Freeman, waarin hij een krachtige boodschap geeft: “Racism stopt zodra we er niet meer over praten.”

Als de politiek weer een nieuw wapenfeit gebruikt om nog meer verdeeldheid te brengen, geef dan niet toe aan je angst over wat er mogelijk zou kunnen gebeuren. Maar vraag jezelf eens af: Is het waar wat nu beweerd wordt, is die ene groep mensheid nou echt zoveel slechter of beter dan de andere. En bovenal kijk niet naar de kenmerken van een mens, maar zie die persoon voor wat hij/zij werkelijk is: een medemens.

Hoe ik tot mijn keuze kom? Ik heb deze keer besloten om politici te belonen die niet meegaan in polarisatie, die niet alles uit de kast trekken om hun politieke tegenstanders in het diskrediet te brengen. Er blijven er helaas maar enkelen over. Mijn volgende stap is om te kijken naar wie de mens centraal stelt en niet de politieke macht. Dat maakt het lijstje nog kleiner en ik heb mijn keuze inmiddels gemaakt.

Maar zoals ik al eerder schreef, ik ga geen stemadvies geven. Je moet zelf bepalen wat goed voor jou voelt. Het liefste zou ik een ieder oproepen om deze verkiezing helemaal niet te stemmen. Maar zolang mensen verknocht zijn aan hun Ego, gaat dit niet werken. Want er zullen altijd mensen zijn die toch gaan stemmen, en die stemmen vanuit Angst en niet vanuit hun hart.