Bewustzijn en de invloed op mijn werk

Nadat ik in de lente van 2014 mijn zelfrealisatie had gekregen, kwam mijn proces in een stroomversnelling mede door de mooie ervaringen van de Reiki cursussen. Mijn nieuwe zelf had ook een positieve uitwerkingen op mijn werkleven. Amper drie maanden nadat ik afscheid had genomen van een klant die als tweede familie voelde, vroeg dezelfde klant of ik alsjeblieft terug wilde komen. Ze hadden bepaalde kennis nodig en ik was één van de weinige mensen die, die specifieke kennis had.

Ik herinner me nog het ontvangstgesprek dat ik had met mijn manager bij deze klant. Hij legde me uit wat er van mij verwacht werd. Ik houd van structurele oplossingen, maar hij verzekerde mij dat daar geen tijd meer voor was. De deadline naderde en er was geen mogelijkheid om deze niet te halen. Waar ik voor mijn nieuwe zelf nog wel eens tegensputterde in dergelijke situaties, had ik door dat een quick fix de enige oplossing was. Mijn manager was dan ook stom verbaasd dat ik niet tegensputterde en zei: “Jij bent echt veranderd.” Ik accepteerde de opdracht en werd onderdeel van een fantastisch team.

Mijn aanwezigheid in het Nu werd steeds intenser. Op een middag zat ik op kantoor uit het raam te staren in de leegte. Het raam bood uitzicht op een drukke snelweg en terwijl ik in de leegte staarde leek het alsof de tijd steeds langzamer verstreek. De auto’s op de snelwegen leken langzamer en langzamer te gaan, tot ze bijna stil leken te staan.

Tijdens een bijeenkomst stond ik met mijn teamgenoten wat afgezonderd van de rest van de mensen. Ik kan me niet meer herinneren wat het doel van de bijeenkomst was, maar ongetwijfeld niet iets waar ik me mee bezighield. Ik staarde weer in het niets en het voelde alsof ik volledige opgenomen werd in dat niets. Alsof ik op het punt stond om een soort van tijdportaal binnen te gaan. Vlak voor ik het portaal binnen wilde stappen hoorde ik iemand tegen me roepen: “Hé! Hier blijven.” En dat is wat ik uiteindelijk ook deed.

Mijn hoofd werd ook steeds leger en leger. Ik realiseerde me pas hoe leeg, toen iemand mij vroeg: “Waar denk jij aan.” Niets, ik dacht helemaal aan niets. Ik was vrij van oordelen en meningen. Die rust in mijn hoofd was voor mij als ADD-er een enorme bevrijding. ADD-ers hebben doorgaans veel meer gedachtes dan niet AD(H)D-ers, je kunt je wel voorstellen dat dit voor mij een nieuwe ervaring was.

Na twintig jaar weer terug naar school

Inmiddels was ik ook begonnen aan de 1-jarige Therapeutenopleiding. Het clubje waarmee ik vanaf de Reiki 1 en 2 cursus optrok, werd uitgebreid met acht medecursisten. Er waren twee mannen – ik en Pieter de man van Reiki 1 – die de opleiding volgde. Voor mijn zelfrealisatie had ik altijd moeite in de omgang met vrouwen. Sinds mijn zelfrealisatie is dat helemaal verdwenen en ik heb daar vrienden(innen) voor het leven ontmoet.

Het jaar van de opleiding was een geweldige ervaring. Omdat het een korte opleiding was, wilde iedereen er ook echt voor gaan. Met dit bedoel ik dat iedereen zich niet alleen vol op de opdrachten stortte, maar ook vol overgave op de therapiesessies. Die therapiesessies waren niet alleen fijn voor de therapeut in opleiding, maar ook vooral voor jezelf. Want je therapeut was niet alleen je therapeut, maar ook je klasgenoot. En omdat er geen “hiërarchische” relatie was tussen therapeut en cliënt, durfde iedereen zich makkelijker bloot te geven.

De eerste paar maanden vond ik het wel lastig om met onderwerpen voor sessies aan te komen. Ik leefde immers bijna in een staat van verlichting en er was niets waar ik me in het heden aan irriteerde en zaken uit het verleden klopte ook niet aan de deur. Maar eind 2014 kwam daar een verandering in.

Ik weet niet meer waar of wat de setting was, maar iemand maakte een opmerking die pijn uit het verleden triggerde. Ik voelde me nog wel aanwezig in het Nu, maar minder intens dan eerst. Blijkbaar was het mijn tijd nog niet om volledig verlicht te zijn en het was ook fijn voor mijn opleiding. Ik had nu immers dingen waar ik echt aan wilde werken.

Tijdens dat jaar kwamen er zoveel mooie onderwerpen aan bod, die enerzijds verklaarde wat mij overkomen was en anderzijds nieuwe inzichten gaven. We leerden over De kracht van het Nu van Eckhart Tolle¹, The Work van Byron Katie² en we leerden tal van therapievormen om andere te helpen. Zo leerde we hoe je pijn uit het verleden kunt helen door door-te-voelen, hoe je je kunt verplaatsen in een ander door middel van een intiütieve dialoog, we kregen een introductie in het Innerlijk Kind³ en leerden heel veel meer over Reiki.

Elke maand was er of een huiswerkweekend met klasgenoten of een opleidingsweekend op het Reiki Centrum en er waren ook nog de supervisiedagen. Tijdens zo’n supervisie dag werd er een praktijkexamen afgenomen voor een van de therapievormen. En het stomme was, dat we allemaal weer terug werden gezogen naar de examentijd van onze jeugd – de spanningen waren voelbaar wanneer we naar een supervisie gingen.

De opleidingsweekenden

Een opleidingsweekend startte op vrijdagavond om 20:00 uur. Het begon met een groepsronde, waarin een ieder mocht zeggen hoe hij of zij zich voelde en wat er bij die persoon op dat moment speelde. Weten hoe het met een ander gaat is belangrijk, zeker als je met die persoon dat weekend een oefensessie gaat doen.

Op de vrijdagavond, de zaterdag- en zondagmorgen was er een les over het thema van dat weekend en tussendoor gaven we elkaar veel Reiki en oefenden we sessies met elkaar. Op de zaterdagavond werd er meestal een documentaire vertoond van bijvoorbeeld Eckhart Tolle of een speelfilm die aansloot op het thema van het weekend. Daarnaast was er ook voldoende tijd voor ontspanning. Dat was ook nodig, want sommige oefensessies kunnen heel intens zijn.

Het afsluitende “weekend” begon op woensdagmiddag met een schriftelijk examen. We hadden allemaal de opdracht gekregen om het tegenovergestelde te doen van hoe wij als kind op school waren. Ik heb nooit veel tijd aan leren besteed, dus mijn opdracht was om dat wel te doen. Twee weken lang nam ik de examenstof door, overhoorde ik me zelf waar het maar kon en was ik alleen maar bezig met het stampen. Dat betaalde zich uit, want ik ben uiteindelijk geslaagd met een 9,4.

Normaal werd er altijd voor ons gekookt als we een opleidingsweekend hadden. Hiervoor werd door het Centrum altijd een kok ingehuurd die gespecialiseerd was in Vegetarisch koken. Ik had op voorhand nooit gedacht dat Vegetarisch eten zo lekker kon zijn. Alleen na het examen was er nog geen kok op het Centrum en gingen wij als klas met elkaar uit eten. Je kunt je wel voorstellen hoe uitgelaten we allen waren, toen we tijdens het eten gebeld werden met de mededeling: “Iedereen is geslaagd.”

Het helen van trauma en andere mooie ervaringen

Dat laatste weekend waren er geen lessen meer die onderdeel van het examen waren, dus ook geen druk om op te letten en we waren allemaal zeer ontspannen. We kregen nog wat verdieping op wat we geleerd hadden dat jaar en er was veel tijd voor Reiki. Vlak voor een Reiki-sessie had ik Tai Chi gedaan en ik weet nog dat ik een tegen een klasgenoot zei: “Wie nu van mij Reiki gaat krijgen heeft veel geluk.” en ik liet haar mijn handen voelen, die overliepen van de energie.

De Reiki sessie die volgde is de meest wonderbaarlijke sessie geweest die ik ooit heb gegeven. Samen met een andere klasgenoot gaven we Reiki aan een klasgenoot. De vrouw die Reiki kreeg had – hoorden we achteraf – ooit een miskraam gehad en toen we met onze handen bij haar buik kwamen begon ze steeds meer te puffen en te kreunen.

We keken onze Reiki master aan want we hadden geen idee wat er aan de hand was, maar bleven wel Reiki geven. Onze Reiki master knikte bevestigend dat we door moesten gaan, terwijl de vrouw op de behandeltafel intenser ging puffen en kreunen en kronkelde met haar lichaam. Alsof ze als het ware het trauma van de miskraam aan het baren was.

Na de behandeling voelde de vrouw zich als herboren en vertelde ze het verhaal van haar miskraam. We hadden hier niet alleen fysieke heling gegeven, maar ook het lang weggestopte trauma van de miskraam geheeld. Als ik er aan terugdenk krijg ik nog steeds kippenvel, wat een mooie ervaring was dat. Ik ben het leven dankbaar dat ik het mocht meemaken.

Het was niet de enige Spirituele ervaring die ik tijdens de opleiding had. Tijdens een van de sessies waarin we Reiki uitwisselden, keek ik rond terwijl ik zelf iemand Reiki gaf. Ik voelde me op dat moment dankbaar en zag ineens een pluimpje uit iemands hoofd opstijgen. Ik vond dat fascinerend en keek naar andere mensen en zag hoe de pluim van een behandelaar helemaal versmolten was met de pluim van de persoon die op dat moment de behandeling kreeg.

Sindsdien kan ik de “energie” van andere mensen zien, het zit hem in een bepaalde manier van kijken. En gelukkig maar, want dat betekent dat ik het alleen zie wanneer ik het zelf wil zien. Ik doe het bewust niet heel vaak, iemands energie “scannen”, want op de één of andere manier voelt het als inbreuk maken op iemands privacy. Evengoed wil een gift die ik dankbaar heb aangenomen.

Mijn ontmoeting met de Grand Masters van Reiki

Tijdens een van de laatste bijeenkomsten – ik meen de zondagmorgen – kregen we als groep een hypnotische inductie⁴. Onze lerares wilde ons dit laatste cadeautje nog geven en wat een prachtige ervaring was dat. Ze nam ons mee naar een wereld waar alles vredig en rustig was. En één voor één maakten we kennis met de overleden Grand Masters van Reiki.

Ik werd emotioneel – in de goede zin van het woord – toen ik de Grand Masters mocht ontmoetten. eerst ontmoette ik Mikao Usui de ontdekker van Reiki. Daarna de de tweede Grand Master Chujiro Hayashi en tenslotte sloot ook Hawayo Takata, Gand Master Pyhillis Lei Furumoto was toen nog in leven

Voor de tijd voelde ik me al sterk verbonden met traditie van Reiki. Maar sinds deze ontmoeting voel ik me er nog dieper verbonden mee. Zelfs nu ik dit type vult mijn lichaam zich met warmte.

Elk einde is ook een nieuw begin

Een aantal van ons hadden het gevoel dat we nog niet uitgeleerd waren en wilden eigenlijk nog door. Tot nog toe heb ik het uitsluitend over de 1-jarige opleiding gehad. Maar dat was eigenlijk een “uitgeklede” variant van de drie jarige opleiding.

Onze lerares had inmiddels al de leeftijd bereikt waarop ze met pensioen mocht, en ze vond meerdere groepen tegelijk opleiden zwaar worden – waardoor ze nog maar één groep per jaar opleidde. Nu had ze al wel genoeg aanmeldingen voor de laatste 3-jarige opleiding die zou starten na ons, dus ze wist zeker dat de laatste 3-jarige opleiding door zou gaan. Ze bood ons aan om een jaar later in te stromen in de nieuwe groep die na ons startte.

Ik hoefde niet lang na te denken en met mij meldde zich nog drie anderen aan. Onze lerares vond het voor ons jammer, dat we nu een tussenjaar zouden hebben. Onze klas was voor haar een genot geweest, omdat we allen zo leergierig waren. Dus ze bood ons een tussenjaar aan. Zo konden we contact met elkaar en met haar en het Centrum houden. In dit tussenjaar zou ze ons meer verdieping leren en technieken die geen onderdeel van de 3-jarige opleiding zijn.

De reis met mijn lieve en mooie klasgenoten kwam na het examenweekend ten einde. Niemand van ons was verdrietig dat we elkaar niet meer zoveel zouden zien, we waren allen dankbaar dat we met elkaar zo’n mooie reis hebben mogen maken. Met sommige van hen heb ik nog steeds contact, anderen zijn hun eigen pad op gegaan.

1. In De kracht van het Nu beschrijft zijn lessen op het gebied van Bewustzijn en spiritualiteit Eckhart Tolle ↩︎
2. In Vier vragen die je leven veranderen legt Byron Katie ons uit hoe met vier eenvoudige vragen uit een negatieve spiraal kunnen komen. ↩︎
3. Voor wie het Innerlijk Kind niet kent, John Bradshaw beschrijft in Wanneer koesteren hoop betekent hoe je de relatie met je Innerlijk Kind hersteld. ↩︎
4. Inductie is het proces waarbij de hypnotherapeut de cliënt begeleidt naar een staat van diepe ontspanning en verhoogde concentratie, bekend als trance. Bron: helderdromen.nl ↩︎