“Men kan alleen dat loslaten, waartoe men bereid is om het los te laten”
Theo
Soms komt het Universum met aanvullende inzichten, zoals deze die vanochtend tijdens mijn meditatie binnen kwam. Het universum gaf me dit inzicht voor een persoonlijke situatie, maar wellicht dat het ook een mooi inzicht is voor anderen die weleens met loslaten worstelen.
Sinds 2002 heb ik met enige regelmaat – meestal met tussenpozen van een aantal jaar – last van mijn rug. Deze klachten zijn ontstaan nadat ik me in 2002 verstapte. Nu speelde er in deze tijd ook nog iets anders. Ik was als docent werkzaam en dacht mijn passie gevonden te hebben. Ik was extern ingehuurd en toen er een vacature voor docent vrij kwam wist ik dat ik wilde solliciteren.
Zoals als je waarschijnlijk al voelt aankomen, ik werd niet aangenomen. Die afwijzing triggerde een diep trauma uit mijn jeugd. Aangezien ik toen nog geen gereedschap tot mijn beschikking had om hier mee om te gaan, deed ik het enige dat ik kon en veegde de afwijzing onder het tapijt bij de rest van mijn traumas.
De laatste tijd protesteert mijn rug weer aan alle kanten en zo Nu en dan, komt de herinnering aan die “afwijzing” met enige regelmaat in mijn gedachten op. Alsof mijn gedachten willen zeggen: “Theo, de oorzaak van jouw klachten liggen niet alleen op het fysieke vlak.” En ik voel, diep van binnen, dat de tijd is aangebroken om het trauma van de afwijzing onder mijn tapijtje vandaan te halen en bij zijn oren te vatten.
Wie weet of het verwerken van dit trauma de starheid uit mijn lichaam verdrijft en mijn rugklachten verminderd. Maar los daarvan heb ik het trauma niet meer nodig, het is overbodige ballast, en ik voel aan alles dat de tijd daar is om dit trauma te verwerken. En dat is wat ik in volle overgave ga doen. Want als je niet bereid bent om een trauma los te laten, kun je hem ook niet loslaten.
Maar moeilijk voor veel mensen
Aum Shanti
Loslaten betekent niet dat je de dingen onder de mat moet vegen, maar aanvaarden wat gebeurd is en het een plaats geven. Niet gemakkelijk maar het maakt het leven draaglijker.
@Shivatje dat denk ik ook. Dat lees ik tenminste wel vaker her en der op blogs. Maar wetende dat het met bereidheid begint maakt het al weer iets makkelijker.
@Suske eens hoor, maar het onder de maatschuiven is de meest gehanteerde tactiek voor mensen. Of omdat we het op dat moment niet aankunnen of omdat we niet bij ons gevoel kunnen.
Uiteindelijk moet je een keer door het gevoel heen om het daarna los te kunnen laten…
@Anouk dank je. Dat is precies zoals ik het ook voel
Loslaten is iets heel complex en er komt veel bij kijken. Ik groeide op in een heel gewelddadige omgeving zowel fysiek als emotioneel. Mijn eerste stap in loslaten was toen ik tijdens het laatste jaar van mijn hogere studies er voor koos om alle banden met mijn familie te verbreken. Ik wou mijn eigen leven starten en niets uit mijn vorig leven meenemen. Zo kon mijn verleden mijn toekomst niet beïnvloeden. Het was niet makkelijk maar nodig. Ik startte mijn nieuw leven met het moto : ‘Dat je als kind bij je ouders bent en ongelukkig, daar kun je niets aan doen. Maar ben je ongelukkig in je eigen leven, dan is het jouw verantwoordelijkheid’. Klinkt hard, I know, maar het hielp me wel om te vechten voor mijn eigen leven. Toch had ik jaren nodig om mezelf te vinden? Wie ben ik eigenlijk zonder al dat geweld waar ik in opgegroeid ben. En veelal voelde ik me zielig. En zo kwam mijn tweede moto tot stand : “Waarom zou ik me nog slecht voelen voor iets wat 10 – 20 jaren geleden gebeurd is?? Zoveel zelfmedelijden heb ik toch ook niet!!” Ik heb alles losgelaten van vroeger en zo heb ik gekozen voor mezelf. Ik heb mezelf gevonden en ik vind het zelfs niet erg meer wat er vroeger allemaal gebeurd is. Het is zeker geen excuus maar iets waar ik trots op ben want ik weet nu heel goed wat ik aankan. Ik ben een persoon geworden die ontzettend gelukkig is en van elke moment van het leven geniet en daar ben ik heel fier op. Ik denk dan: “Koester wat je hebt bereikt, niet de tegenslagen die je in het verleden hebt meegemaakt.” … en zo kreeg ik, zelfs met ptss, terug mijn eigen leven in handen.
Lieve Cindy,
Bedankt voor het delen van je levensverhaal, er is moed en vertrouwen voor nodig om dit te doen! Ik zou het inzicht over het ongelukkig zijn bij je ouders en je eigen geluk bepalen niet als “hard” willen bestempelen, het is vooral een waardevol inzicht. Tijdens mijn opleiding vertelde mijn lerares: “Je kunt je ouders niets verwijten, zij hebben het beste gedaan wat ze konden. Als ze het beter hadden gekund dan zouden ze het beter hebben gedaan.”. Alleen vind ik dit nog steeds lastig wanneer ik verhalen lees zoals de jouwe. Jouw reactie ontroerd me, zeker hoe je al die verschrikkelijke dingen uit het verleden los hebt kunnen laten. Maar ook hoe je het allemaal hebt kunnen omdraaien. Zeer inspirerend! Hopelijk vind je ook een weg om het trauma wat de PTTS heeft veroorzaakt een plek te kunnen geven.
Warme groet,
Theo