Ze bestaan nog, blogs als deze uit lang vervolgen tijden. Monumentale digitale voetafdrukken uit de tijd waarin de meeste mensen nog een ADSL verbinding met het internet hadden en social media nog een nieuw fenomeen was. De tijd waarin mensen net hyves ontdekten en Facebook nog onbekend was. De tijd waarin alleen hipsters een iPhone hadden, want smartphones waren nog geen gemeengoed en Apple was de enige fabrikant van Smartphones.
Op blogs als deze deelden mensen lief en leed met elkaar, want de meeste bloggers waren lifebloggers – over het leven zelf valt immers altijd wel iets te bloggen. Er waren talloze blogs op wordpress.com of, als je belangrijk wilde zijn, onder een eigen domeinnaam. Voor mijn gevoel was het internet een veel vriendelijkere plaats dan nu, mensen waren aardig tegen elkaar en over het algemeen waren er nog weinig mensen met kwaadaardige bedoelingen actief op het internet.
Ik kwam bij het zoeken naar de titel van een boek per toeval op een een blog terecht, wat me deed herinneren aan mijn eigen blog verleden. De betreffende blog was nog behoorlijk actief – al zou je in de primetime van de blogs lezers hebben verloren als je wekelijks of maandelijks een nieuw artikel op je blog plaatste. En terwijl ik artikelen las op die blog viel mijn oog op de blogroll, want aan de blogroll van een blog kon je zien hoe populair een blog was. En je wilde zeker zijn dat jouw blog ook op de blogroll van een van de populaire blogs kwam – want dan hoorde je erbij.
Ik klikte op de sites in de blogroll en mijn emoties gingen verschillende kanten. Aan de ene kant vind ik het leuk om te zien dat er nog mensen bloggen en aan de andere kant werd ik wat verdrietig. Dat laatste vooral, omdat sommige blogs verwezen naar domeinnamen die niet meer bestonden of naar domeinnamen die al door nieuwe eigenaren waren overgenomen. En er waren blogs waarop – net als mijn eigen blog – al jaren geen nieuwe artikelen waren geplaatst.
Het bovenstaande was eigenlijk niet mijn bedoeling om in dit artikel op te nemen, maar er kwam fijne herinneringen naar boven bij het lezen van die blog. En die herinneringen wilden ook graag opgeschreven worden. Al een tijdje voel ik de drang om weer te gaan schrijven. Het grote verschil met “vroeger” is dat ik nu wil schrijven, omdat er zoveel dingen uit mijn hoofd moeten willen. Toen ik nog een actieve blogger was, schreef ik vaak een artikel om er maar een te kunnen posten. Want de druk om dagelijks een artikel te produceren was groot.
Ik was geen begenadigd schrijven en dat zal ik – naar ik vermoed – ook nooit zal worden. En als ik heel eerlijk ben dan had ik in het verleden altijd een rem op dat wat ik schreef. Ik vond het moeilijk om echt uit mijn hart te schrijven, want er was altijd een “angst” dat mensen die ik kende mee zouden lezen. Die rem zorgde dat ervoor dat er weinig artikelen zijn terug te vinden, waarin ik mezelf echt bloot heb gegeven. De artikelen die wel echt uit mijn hart kwamen, zijn de artikelen waar de meeste reacties op zijn gekomen.
Nu heb ik op deze blog nooit echt afscheid van jullie genomen. De afgelopen jaren heb ik zelfs meerdere malen overwogen om deze blog te verwijderen. Maar dan vergat ik dat weer te doen, of ik nam me voor om het bloggen weer op te pakken. Maar er was ook een deel in mij die vond dat het moest blijven. Een stem in mij zei “Laat het staan, want dan kun je altijd teruglezen wie je vroeger was”. Dat teruglezen heb ik nog niet gedaan, maar deze blog is wel bedoeld om een ieder te bedanken die zo af en toe de moeite nam om mijn geblaat te lezen. Dankjewel dat ik deelgenoot mocht zijn van jouw leven en dat jij deelgenoot wilde zijn van mijn leven – voor zover ik dat toeliet tenminste.
Is dit artikel het einde van Theo’s Crib, ja en nee. Deze blog is de afsluiting van hoe theoscrib ooit was. De Theo met al zijn onzekerheden. Theo een dertiger met een gekwetst innerlijk kind diep genesteld in zijn hele zijn. Het innerlijk kind dat zo hunkerende naar aandacht. Het innerlijk kind dat zo graag aardig gevonden wilde worden. Het innerlijk kind dat zo graag gezien wilde worden.