Onder het genot van een bak koffie zat ik op mijn terras de laatste bladzijden van “De heks van Portobello” te verorberen. En terwijl ik lezend de hele wereld om me heen vergat, schrok ik op van wat gefladder. Op de rand van de schutting zat een zwarte merel met wat regenwormen in zijn snavel. Nu vermoed ik dat hij ergens in de buurt zijn nest heeft, want even later vloog hij van de schutting naar mijn grasveld, om daar nog wat meer wormen te zoeken.

Ik observeerde de vogel en zag hoe hij naar zwakke plekken in mijn grasveld zocht, die plekjes waar het gras net even wat dunner is. En nadat hij een paar keer met zijn snavel in de grond had gepikt had hij een andere regenworm te pakken. Op zich vond ik het heel knap dat hij gedurende dit alles nog twee andere regenwormen in zijn snavel had. Alsof hij me wilde bedanken voor de worm die hij in mijn tuin had gevonden, vloog hij op en landde weer op de schutting, om daar vervolgens een schitterend liedje voor me te fluiten alvorens hij vertrok.

Op de een of andere manier voelde ik me door het gebeuren, dichter tot de natuur staan dan ik me ooit gevoeld heb. Heel even leek er niks om me heen te bestaan dan de natuur. Ik hoorde nog meer zangvogels om me heen en luisterde naar hun gezang. Ze zingen in een taal die ik heel even leek te begrijpen en alles waar ik me ooit in mijn leven druk om heb gemaakt, gleed van me af. Op dat moment voelde ik meer innerlijk rust dan dat ik ooit heb gevoeld en mijn ontzag voor de natuur was groter dan ooit: ik voelde me een met het hele universum

Nadat ik een tijdje van de rust heb zitten genieten besloot ik dat ik nog wel een klein klusje kon doen. Onlangs heb ik nieuwe tuinverlichting gekocht en ik bedacht me dat ik die nog wel even kon aansluiten. Terwijl ik mijn tuinschuurtje binnenliep, zag ik aan een van de hoeken van het dak een witte bol hangen. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en ik ging op onderzoek uit. Nog voor ik de witte bol had genaderd hoorde ik een akelig gezoem en zag ik hoe een aantal wespen uit die witte bol kwamen. Het drong al gauw tot me door dat ze er bezig waren om er hun nest te bouwen.

De verbondenheid met de natuur in zijn algemeenheid, was plotseling verdwenen. Ik herinnerde me hoe ik een aantal wespen, vorig jaar, hun gang had laten gaan onder het afdak bij mijn voordeur. Op den duur kon ik mijn huis bijna niet meer in, omdat het een continu komen en gaan was van wespen. Bij de lokale bouwmarkt heb ik toen wat verdelgingsmiddel gekocht en ik maakte tijdens het verdelgen één domme fout. Het was hartje zomer en ondanks de hitte had ik me goed aangekleed om me te beschermen tegen eventuele wespensteken. Het enige dat minder goed beschermd was waren mijn voeten, ik had bruine sokken en open slippers aan. En terwijl ik bezig was met het leeg spuiten van de bus met verdelgingsmiddel, werd ik door één van die wespen gestoken in mijn grote teen. Van de steek heb ik enkele weken last gehad, en in mijn sokkenlade herinnert een rode plek op één van de bruine sokken mij er aan hoe sterk het zuur is dat die wespen in je spuiten als ze je bijten.

Nu moet ik de komende tijd nog regelmatig in mijn tuinschuur zijn en zit ik niet te wachten op een wespennest. Ik riep een buurman erbij, hij is een echte klusser en weet voor een hele boel probleempjes wel een oplossing. Maar ook dat had hij nog nooit voor handen gehad. Voorzichtig tikte hij tegen de witte bol en we sprongen beide naar buiten toen er twee wespen uit kwamen. Nadat ik me ervan verzekerd had dat er geen wespen meer in die witte bol zaten, stak ik met een spade de witte bol van het plafond.

De buurman en ik gingen samen verder op onderzoek en zagen hoe een aantal wespen het hout van de schutting afschraapten. Ik trok mijn slipper uit, diezelfde die ik vorig jaar aanhad, en sloeg drie van die wespen dood. Één van de drie was velen malen groter dan de anderen, en ik vermoed dat het de koningin was (of is dat alleen bij bijen zo?). De komende tijd hoop ik nog veel van de natuur te genieten, zolang die natuur zich maar niet binnenshuis of in mijn tuinschuur bevindt.