Zijn er dingen waarover je eigenlijk een blog zou willen schrijven, maar wat je ervan weerhoudt is dat je niet weet wie het precies allemaal lezen. Zou zo ik kunnen klagen over die ene collega die er net wat andere levensopvattingen op nahoudt dan de levensopvattingen die ik heb. Dingen van vrienden die je storen, maar dat doe ik dan niet.
Niet dat er zoiets speelt. Nee het is iets anders. Er zijn mensen die ik zoveel vertrouw, dat ik ze soms de rug toekeer en die van de gelegenheid gebruik maken om er een mes in te steken. Mensen, waarvan ik dacht dat we een band opgebouwd hadden, maar die het nodig vinden om achter mijn rug om over mij te roddelen. Iets waar ik niks mee kan, maar ze hebben nu eenmaal niet het fatsoen om me het recht in mijn gezicht te zeggen.
En er valt ook niks te zeggen, want er is geen gegronde reden. Het enige dat speelt is dat ze hun eigen tekortkomingen willen maskeren en zodoende mij als offerlam naar voren willen brengen. Ik weet niet wat ik erger vind, dat ze het achter mij rug om doen, of dat ze niet het lef hebben om te zeggen wat er is dat zij vinden dat ik verkeerd doe. Ik denk dat het geen mij het meest irriteert is, dat ze als ik ze spreek gewoon poeslief doen, alsof er compleet niks aan de hand is. Ze acteren als ik met ze praat, ze spelen de rol van een goede vriend, maar in werkelijkheid doen ze er alles aan om mij de schuld van alles te geven. Ik ben een pion geworden in een schaakspel, waaraan ik nimmer deel heb willen nemen. Ik vind schaken eigenlijk niet eens leuk.
Ik begrijp best dat u, als lezer, niet begrijpt waar het over gaat, maar ik heb mijn hart even kunnen luchten. Misschien lucht het wat op, ik hoop het, want het is iets dat al een tijdje aan mij vreet. En om eerlijk te zijn, het gevoel zuigt.
Oh ja, zo herkenbaar.
Inderdaad heel herkenbaar. Niets lijkt erger te zijn dan er achter komen dat mensen die je door en door vertrouwde, achter je rug om over je roddelen. Helaas zijn er bijzonder veel mensen op deze aardkloot die hypocriet en achterbaks zijn. Goede vrienden zijn schaars. Er is wel een positief puntje aan dit verhaal – it takes a bad guy to make a good guy look good!
Vervelend zoiets. Als jij gewoon bij jezelf blijft en de eer aan jezelf houdt, zullen zij uiteindelijk aan het kortste eind trekken.
Dat soort mensen ken ik ook wel… En om eerlijk te zijn, soms vind ik het moeilijk om me ervan te weerhouden om het zelf te doen. Het floept er soms zo uit.
Als die ene collega een rotopmerking maakt over zijn vriendin, en vervolgens wegloopt, dan is een opmerking in de trant van; ‘Zo.. Dat is echt een sukkel zeg..’ heel snel gemaakt. Maar dat sukkel zou ik dan weer nooit tegen mijn collega zeggen..
Ik denk dat we het allemaal wel doen, soms gewoon onbewust. Opmerkingen zijn sneller gemaakt dan je eigenlijk zou willen. Maar moedwillig roddelen, daar begrijp ik dan weer niets van.
ik wil namen 🙂
Soms schrijf ik trouwens iets min of meer vaags op mijn site, omdat het de nadruk niet op een betreffend persoon wil leggen (en ik noem nooit namen op mijn site) en dan vraagt heel iemand anders aan mij ‘gaat het over mij?’. Mensen denken zich vaak te herkennen, typisch is dat (en soms ook aandoenlijk).
Ik begrijp hoe je je voelt, een mes in de rug is bijzonder laf. Ik spreek ook wel eens kwaad achter de rug van anderen trouwens (in werksituaties), maar zou die dingen ook rechtstreeks zeggen (en vaak weet de desbetreffende persoon wel hoe ik er over denk). En kwaadspreken om je in te dekken en je eigen hachje te redden is natuurlijk not done en heel laf. Is het echt niet mogelijk om de confrontatie aan te gaan?
@Kaat: Toch blijft het jammer dat zulke dingen gebeuren.
@Jochem: Thanx buddy!
@Anne: Maar zou je zelf ook bewust dingen over iemand zeggen die niet waar zijn?
@Soolmaan: Ik wil een paar miljoen op mijn bank, een lieve vriendin, kinderen, een mooi huis en weet ik het allemaal nog niet meer.
@KatYo: Ik probeer ook altijd namen te voorkomen. Dat was een voorwaarde die ik zelf had, toen ik met bloggen begon. Het is inderdaad heel typisch, maar vaak herkennen mensen zich in bepaalde dingen die geblogd worden.
@She: Voor als nog heb ik, in overleg met een vertrouwenspersoon, besloten om de confrontatie nog even niet aan te gaan. Iets wat geheel tegen mijn natuur in gaat en dat maakt het best wel moeilijk.
Heel herkenbaar. Ik maakte hetzelfde mee bij mijn vorige werkgever. Ik werk daar nu niet meer, met dank aan mijn log (zoals Kaat je al vertelde via Twitter). Het was een van de hoofdredenen om eigen baas te willen worden.
Nee, dat zou ik dan weer niet doen, Theo. Overigens wel goed dat je naar een vertrouwenspersoon bent gegaan daarmee! Is veel beter dan er meteen op afstappen en dan een grote ruzie creeëren die de sfeer op werk niet bevordert..
Vervelend. Met dat soort mensen ben ik overigens snel klaar. Die zou ik zo uit m’n leven schrappen. En in werksituaties afstand nemen. Gelukkig nog nooit nodig geweest overigens.
@Polle: Ik kan het haast niet genoeg tegen mijn medebloggers zeggen, je moet erg voorzichtig zijn met dat wat je blogt en de hoeveelheid details die je prijs geeft. Een ex-collega blogde ooit eens over een andere collega die ontslagen was, nog voor dat publiekelijk bekend was, dat bracht wel wat onrust bij andere collega’s die het via zijn blog vernamen.
@Anne: Ik heb mijn hart gelucht en ben jullie allemaal dankbaar voor het medeleven. Ik heb het een plekje kunnen geven en laat het nu achter me. Ik ben vanaf nu voorzichtig met het toekeren van mijn rug.
@Gypsy: Ook als er situaties zijn waarin je die persoon nog vaak ontmoet? Vind ik persoonlijk heel knap!
HErkenbaar, ik denk dat allemaal wel zo iemand kennen… Daar mag je best even je hart over luchten
Kijk en dat is precies waarom mijn blog een paar dagen uit de lucht was, omdat iemand die meelas 1 stukje text tegen me heeft gebruikt en compleet uit zijn verband had gerukt. Ik was er ff helemaal klaar mee. Leuk die meelezers, maar sommigen zou ik liever weren. Afijn, ik ben er toch maar weer (met mijn archief nog uitgeschakeld), maar reageer hier ajb niet op op mijn blog, dan weet diegene precies dat het om haar gaat en om welk feit en hebben we de poppen nog meer ah dansen :-(.
En ot: wat een ontzettend lieve reactie bij mij, en dat terwijl je niet eens weet hoe ik eruit zie :-)).
@Mantis: Ik ben ook blij dat ik het kwijt ben nu.
@Karen: Ik zocht ook al naar je mail adres, maakte me iet wat zorgen over die stilte. Bloggen is heel fijn, maar het kan ook minder leuk zijn. Omdat ik me er van bewust ben dat letterlijk iedereen hier kan lezen wat ik schrijf, probeer ik zo min mogelijke persoonlijke dingen neer te zetten. Op de een of andere manier heb ik er een rem op. En het is altijd jammer als mensen de dingen die je schrijft te letterlijk nemen. Ik zal er op jouw blog niks over zeggen.
ot: Iemand die zo mooi schrijft en zo openhartig is, is per definitie een mooi mens!
@ Theo: In mijn geval ging het niet eens om wát ik schreef (die vage stukken van mij daar herkent niemand zich in :-)), maar het feit dát ik schreef. En ach, eigenlijk ging het daar natuurlijk ook niet om, maar om een politiek spel achter de schermen met in de glansrol als offerlam: moi. Ik was goed joh ;-).
Als ik het goed begrijp, dan zou ik in jouw geval eigenlijk alleen maar blij zijn dat ik daar weg ben!