Een echte supporter ben ik nooit geweest, maar een voetballiefhebber ben ik dan weer wel. Als puber plakte ik mijn schoolagenda vol met alles wat ik uit de krant kon knippen over mijn cluppie Feyenoord en de overgebleven gaten vulde ik met foto’s uit de Hitkrant. Ik had ruimte zat in mijn schoolagenda, want een vlijtige leerling ben ik nimmer geweest. Ik schreef alleen de data van de proefwerken in mijn agenda, want huiswerk maken heb ik nooit gedaan. Sterker nog die proefwerken hoefde ik er eigenlijk ook niet in te schrijven, want leren deed ik ook niet.

Met mijn cluppie gaat het niet goed, zowel op sportief als financieel gebied gaat het ronduit slecht. Het schijnt zelfs dat de club 20 miljoen Euro schuld heeft. Een aantal Rotterdamse zakenlieden hebben de handen ineen geslagen om de club van het volk te redden van de ondergang. Een van deze zakenlieden, Michael Perridon, kondigde aan dat iedereen bij Feyenoord salaris in moet leveren, dus ook de spelers. Daar kwam behoorlijk veel kritiek op, want als echte voetballer moet je al vanaf je 17de arrogant zijn en een exorbitant hoog salaris vragen. Want als je een klein beetje talent hebt dan word je toch wel weggekocht door een grote club uit het buitenland, bescheiden hoef je dus niet te zijn.

Nu snap ik dat wel hoor. Die voetballers moeten tijdens hun 12 jaar durende carrière al het geld verdienen voor de rest van hun leven. En een beetje voetballer verdiend in 1 jaar meer dan u en ik in 20 jaar. Dus verdienen ze in 12 jaar meer dan ik zou verdienen in pak hem beet 100 jaar. Stiekem ben ik ook gewoon jaloers. Doe mij een half miljoen per jaar en dan wil best nog 12 jaar hard werken, om daarna ook lekker van het verdere leven te kunnen genieten. Maar blijkbaar hebben de spelers van Feyenoord zich toch wel wat van Michael Perridon aangetrokken, want vandaag wonnen ze weer eens een keer en dat van PSV in de eigen kuip.

“De wereld biedt genoeg voor ieders behoefte, maar niet voor ieders hebzucht.” – Mahatma Ghandi