Die hele griepepidemie leek zich aan mij voor bij te gaan en dat vond ik helemaal niet erg. Maar zo op de grens van winter en lente heb ik daarvoor in plaats een hardnekkige verkoudheid gekregen. Ik vul zakdoeken met een onsmakelijke substantie, waarvan ik u de beschrijving maar zal besparen. Ik hoest de ganse dag mijn longen uit mijn lijf, het is net alsof mijn lichaam de winter uit zich wil hoesten. En eigenlijk ben ik net niet ziek genoeg om me ziek te melden, maar echt fit voel ik me dus ook niet.
Dat is een van de redenen waarom het rond mijn persoontje een beetje stil is de laatste tijd. Daarnaast is het zo’n periode waarin het zowel qua werk als op sociaal gebied een beetje druk is. Deze week mocht ik, voor het eerst in al die jaren dat ik werk, naar een twee daagse cursus. En dat had ik gewoon echt nodig. Niet inhoudelijk, want daarvoor was de eerste dag genoeg, maar ik kreeg weer iets van mijn passie voor mijn werk terug. Dat was ik de laatste tijd een beetje kwijt, het begon plichtmatig te worden. Maar misschien was ik de passie in zijn algemeenheid een beetje kwijt.
Zo bedacht ik me dat ik vroeger altijd wel een doel had om naar toe te leven. Als kind zag ik elke dag mensen naar het station lopen om naar hun werk of school te gaan. Ik bedacht me dat ik dat ook wilde en later ging ik 4 jaar lang met de trein naar de M.T.S. Als ik dan op vrijdagmiddag terug kwam zag ik de studenten met hun weekendtassen vol vuile was terugkomen en ik bedacht me dat ik ook wilde gaan studeren. En zo geschiedde het dat ik ging studeren. Tijdens mijn studie leerde ik een docent kennen die zo gepassioneerd was dat hij bijna alles probeerden om zijn studenten iets te leren. En zo doende werd ik tijdelijk docent op een Hogeschool.
En terwijl ik zo dit blogje type op een regenachtige zondagmorgen vraag ik me zo af wat het volgende is dat ik zou willen gaan doen en er komt gewoon helemaal niks. En dat verontrust me eigenlijk best wel. Vroeger wist ik altijd wat ik wilde gaan doen later en dat weten-wat-je-wil ben ik een beetje kwijt.
(Ondertussen gaf ik het idee van het gezamenlijke schrijverschap wat meer vorm, was ik druk met het afleggen van verjaardagsbezoekjes, kwam ik erachter dat ik het lesgeven soms wel eens mis, denk ik er over na om te gaan schrijven voor een wat grotere blog, en probeerde ik alle ideeën in mijn hoofd wat meer te organiseren)
Sowieso goed dat je nadenkt over je ‘next step’, dat betekent dat je bewust leeft. Ik herken wat je schrijft, denk ook wel eens na over mijn volgende doelen en heb er wel een paar, maar soms heb ik ook het gevoel dat het leven te veel voortkabbelt. We hebben maar één leven, dat beangstigt me wel eens.
Het kan mooi zijn om een doel te hebben, maar de ware uitdaging zit ‘m er volgens mij in om juist steeds in het nu te leven, zonder steeds vooruit te denken naar wat er gaat komen…
Het is een reinigende ziekte, zeggen ze. 😉 Je kunt altijd nog voor About (:) Blank gaan schrijven. Ik ben het in groten lijnen met KatYo eens. Laat komen wat er komt. En laat gaan wat moet gaan.
@She: Denk dat je het goed verwoord. Het leven kabbelt voort en we hebben er maar 1. Weet jij nu al wat je volgende stap zou zijn?
@KatYo: Ik ben zeker voorstander van het leven in het nu. Maar ik vind het ook wel prettig dat ik weet wat ik straks wil. Voordat ik er nu achter kom dat het geen ik nu doe eigenlijk helemaal niet zo leuk is. Uhm ben mezelf al kwijt maar snap je een beetje wat ik bedoel?
@Pascal: Dan is er veel te reinigen :). About:blank ben ik wel over aan het nadenken. Ik weet alleen nog niet zo goed wat ik daaraan toe te voegen heb. En je hebt er ook wel gelijk in, maar ik vind het altijd wel prettig als ik een kleine uitdaging heb waar ik naar toe kan leven.
Man, ik ben nu ruim 3 jaar geleden gestopt als leraar economie. Sinds verleden jaar heb ik me voor twee dagen per week laten inhuren als freelance docent aan een wat lagere opleiding dan ik gewend was. Dat is geweldig. Geen vergaderingen meer, geen opgelegde manier van lesgeven enz. Je bent zelf de baas over alles en dat geeft heel veel bevrediging. Daarnaast kan je je ooit genoten uurloon (bruto) gewoon verdubbelen en alle andere kosten declareren. Naast het plezier levert het ook nog veel op. Niemand die daar moeilijk over doet.
P.S.: laat jezelf bij de belastingdienst nog wel even registreren door een VAR-verklaring in te vullen en geniet volop van het echte vak zoals dat ooit bedoeld was.
Ja, dat houdt mij ook wel bezig; wat is mijn doel voor de toekomst? Mijn werk is idd grotendeels plichtmatig, maar ik ben ermee verbonden en heb er veel aan te danken (familiebedrijf). Ondertussen zou ik toch ook een andere voldoening willen vinden en dat kan natuurlijk ook naast mijn baan. Lastig.
en ff wat anders, je moet je URL aanpassen bij mij, staat een komma in ipv punt dus ik kan nooit doorklikken!
@Don Peterson: Op zich zou ik het onder die condities ook willen. Geen vergaderingen waar mensen zitten die elkaar altijd ongelijk geven, omdat de Heer A 5 jaar geleden iets zei waar de Heer B kwaad om was. Alleen moet dan wel het percentage PGO omlaag. Dat hele PGO was eigenlijk gewoon een verkapte bezuiniging. Maar misschien dat ik binnenkort nog wat korte bedrijfstrainingen kan gaan verzorgen. Dat vond ik vroeger ook wel leuk om te doen. Maar ik sluit niet uit dat ik over een paar jaar weer part-time in het onderwijs wil.
@Karen: Zolang je uit je baan nog voldoening haalt is het goed. Maar als je dat niet meer hebt, dan moet je wat anders. Ik ben bezig met een wat-wil-ik-absoluut-niet-meer-lijst dat is nu even wat makkelijker dan een wat-wil-ik-absoluut-wel lijst. En ik denk dat het geen ik wil ook gewoon bij mijn huidige werkgever kan.
dat snotteren kan ik helemaal in meeleven, daar heb ik ook erg last van op het moment … (ondanks de frisse berglucht). Ik zit gelukkig niet op een punt in mijn leven dat ik moet nadenken wat ik wil, maar ik kan meevoorstellen dat het je kopzorgen brengt
@Mantis: Het is niet dat ik moet nadenken, maar meer dat ik gewoon even geen next targetheb. Misschien maar goed dat ik juist nu niet hoef na te denken, denk ik.
@ Theo: Nee, eigenlijk niet (behalve dan dat ik over een paar jaar zou willen investeren in vastgoed als de recessie daar geen stokje voor steekt) en dat voelt een beetje leeg aan, terwijl ik op zich wel enorm geniet van mijn leven, maar ik heb het gevoel dat er meer uit te halen valt.
@She: Dat heb ik dus ook. Op dit moment is alles prima, maar ik heb het gevoel dat ik nog zoveel meer kan dan dit. Die recessie gaat hopelijk kort duren zodat je je droom na kunt streven. Dat hoop ik tenminste! En ja leven in het nu is ook belangrijk, maar nadenken over de toekomst vind ik even zo belangrijk.