Gisteren werd ik weer eens benaderd door een headhunter, met de vraag of ik niet voor een bedrijf wilde werken dat bij mij in de buurt zit. De eerste vraag die bij mij dan naar boven komt is altijd waarom ik? Hoe kun je in mij de ideale kandidaat zien terwijl je me niet eens kent. Maar goed dat even terzijde. Heel de wereld maakt zich nu druk om een recessie, iets wat volgens mij gewoon bij de mensen in hun hoofd zit, want het is juist nu dat ik meer aanbiedingen krijg van headhunters dan dat ik ooit kreeg. Ik bedank ze allemaal, ik doe een project voor het grootste incassobureau van Nederland, daar moet je gedurende een recessie al helemaal niet weggaan.
Het mooiste headhunters verhaal wil ik toch wel graag met jullie delen, het is een voorbeeld van hoe sluw ze te werk gaan. Ik werkte nog voor mijn vorige werkgever toen de receptioniste mij belde met de mededeling: “Ik heb mijnheer X (ik weet de naam echt niet meer) voor je aan de telefoon”. Ik kende de betreffende persoon niet, maar nog voor ik dat kenbaar kon maken vervolgde ze haar betoog. “Hij schrijf een artikel over jou in een tijdschrift”, ik was enigszins geïrriteerd, maar toch ook wel gevleid. Welke idioot gaat over mij een artikel schrijven, ik ben op mijn werkgebied namelijk behoorlijk anoniem.
Om een lang verhaal kort te maken, hij vertelde dat hij mij via via kende (via via is toch niet gelijk aan kennen?). En dat hij voor mij de perfecte baan had bij een top 3 ICT bedrijf in Nederland. Ja, maar waarom zou ik daar willen werken? Daarop kon hij mij geen antwoord geven. Sterker nog op geen enkele van mijn vragen had hij een antwoord, ook niet op de vraag hoeveel hij aan mij zou verdienen. Ik denk niet dat er ooit een headhunter zal zijn die mij op een creatievere manier gaat benaderen. Overigens zit ik ook niet op ze te wachten, ik heb het uitstekend naar mijn zin bij mijn huidige werkgever.
Hahahaha, geef toe: het was een slinkse list maar hij werkte wel! Dat moeten we hem meegeven. Verder moet je gewoon lekker blijven doorgaan met je werk en je niks aantrekken van die hoofdjagers. 🙂
@Wenz: Ik vond het ook meesterlijk van hem. Maar verder laat ik ze i.d.d. ook vooral links liggen.
Ik ben het weer eens niet met je eens Theo ;-). Nu word ik zelf bijna nooit door headhunters benaderd, omdat er genoeg mensen rondlopen die hetzelfde beroep uitoefenen als ik (hoewel ze natuurlijk minder goed zijn ;-)), maar ik zou er geen problemen mee hebben door headhunters benaderd te worden. Dat ze nooit prijsgeven hoe ze aan jouw naam komen en dat ze smoesjes bedenken, hoort erbij en vind ik ook wel grappig (en ach, ze doen het om discreet te zijn, wat wel netjes is). Het kan ook mooie kansen opleveren, zo kijk ik ernaar. Tegenwoordig gaat ook veel via LinkedIn, daar ben ik wel een paar keer benaderd, voor leuke jobs ook nog eens.
Ik wilde trouwens dat de recessie alleen in ons hoofd zat, gisteren tijdens etentje weer schrijnende verhalen gehoord over ontslagrondes, mensen waarvan contract niet is verlengd en externen die eruit zijn gezet.
@She: Misschien is het wel dat ze me altijd benaderen als ik er geen behoefte aan heb, en juist niet als ik ze nodig heb. Maar misschien is het wereldje waarin ik werk wel kleiner dan ik zelf denk en gaat je naam daardoor ook wat sneller in het rond.
Ik maak mezelf ook maar wijs dat die recessie in ieders hoofd zit, want ik hoor de laatste tijd ook horror verhalen over shortlists en naderende ontslagronden.