Veel van mijn herinnering komen naar boven als ik, willekeurig, een cd opzet uit mijn collectie. Zo kwam deze weer naar boven toen ik naar “El condor Passa” van Simon and Garfunkel luisterde. Ik was een jaar of 4 dus mijn broer zal 7 of 8 geweest zijn. Zoals zo vaak in die tijd zaten we op zijn slaapkamer te luisteren naar de oude singletjes van mijn vader en moeder, die we op zijn platenspeler draaiden. We luisterden naar “Why don’t you write me”, de B-kant van “El Condor Pasa” .
“Kun je het je dan echt niet meer herinneren?” – vroeg mijn broer.
“Nee echt niet.” – zei ik.
“Probeer het nog eens dan.”
“Ja nu weet ik het weer” – zei ik.
Hij had me wijs gemaakt dat ik Art Garfunkel was en hij Paul Simon. En op zich had dat best gekund, hij met zijn git zwart haar en ik met mijn blonde krullen. Die hele middag speelden we dat we twee wereld beroemde artiesten waren, het spelen ging zo ver dat we het uiteindelijk allebei geloofden. Tijdens het spelen draaiden we ook singletjes als: “The Red Rubber Ball” van “The Cyrcle”, “With a Girl like you” van “The Troggs”, “Hi Ho Silver Lining” van “Jeff Beck” en “I wanna be your man” van “The Beatles” en nog vele anderen.
We draaiden ook “Same Old song” van de Haagse band the “The Motions” ,waarvan de gitarist later, met zijn nieuwe band “Shocking Blue”, furore zou maken door als eerste Nederlandse band een nummer 1 hit te scoren in the United States. Dat deden ze met het nummer “Venus”, dat in de jaren 80 gecovered werd door de appetijtelijke dames van “Banarama”. Op de hoes van de single “Same old song” stond een afbeelding van de band leden in zwart-wit. En mijn broer maakte mij wijs dat mijn twee ooms en mijn vader vroeger in de band speelden.
“Dat zie je toch wel. Dat daar die ene is pa. En dat is ome Henk en dat daar is ome Herman” – zei hij.
“Ja maar wie is die vierde dan?” – vroeg ik.
“Doe nou niet zo dom. Je ziet toch dat het pa, ome Henk en ome Herman zijn.”.
Ik geloofde hem zoals ik bijna alles geloofde wat hij zei, want tegen een grote broer kijk je altijd op en die weet het altijd beter. Maar welke single we ook draaiden, die middag kon er geen enkele tippen aan “El Condor Pasa”. Het nummer dat we die middag, tijdens ons concert in Tokyo voor onze Japanse fans speelden.
Heerlijk! Zo’n sentiment.
Zoiets heb ik bij nummers van The Dire Straits en Mark Knopfler.
Mijn vader draaide dit vooral in de auto als we op vakantie gingen.
Als ik het nu weer hoor, moet ik direct denken aan lange autoreizen, snelwegen en spellen als ‘nummer borden tellen’ en ‘wie als eerste een gele auto ziet’.
Mooi, wat er dan allemaal tevoorschijn komt als er met een muziekje ergens een laatje opengaat.
Mijn broer en ik namen altijd nummers op van de radio en gingen daar dan zelf dingen bij praten, als echte volleerde diskjockeys.. Ik heb nog wat van die bandjes en als je dat nu terug luistert lig je helemaal dubbel…
Dat waren nog eens tijden…
@Ell: Ik denk dat als je het echt probeert, dat je dan ook nog bepaalde geuren erbij kunt oproepen.
@Dré: Ik koester die ladekast dan ook.
@Mantis: Bandjes maken :). Ja dat was ook altijd leuk om te doen. Of die mixen van Ben Liebrand opnemen van de radio.
@Pascal: Over een tijdje praten we net zo over deze tijden denk ik.
Geuren, Theo? Euh… liever niet 😉
En toch zijn er bepaalde geuren die ook prettige herinneringen oproepen. En herinneringen die nare geuren oproepen. Op zich allemaal wel eens een blogje waard.
Hihi, ik dacht gezien de titel dat je een stukje ging schrijven over die fantastische serie!
@Aukje: Die serie was echt goed. Die Winnie was ik heimelijk verliefd op. Ik ga toch eens kijken of ik die serie nog ergens kan vinden.