Maandag was ik bij mijn ouders, omdat ik naar de tandarts moest. Nu moet ik wel uitleggen dat ik op 2 uur rijden van mijn ouders woon en daar 1 keer in de 6 weken kom. Mijn tandarts die heb ik nog steeds daar, enerzijds te lui om een andere te zoeken en anderzijds is de man gewoon goed. Twee weken ervoor was ik er ook al geweest, want er moest wat gevuld worden. Voor het vullen had ik nergens last van, maar erna deed de kies onder de gevulde behoorlijk pijn. Zo pijn dat ik er zelfs sjago van werd en ik dat, ten onrechte, ook op collega’s botvierde. Achteraf bleek dat hij de vulling niet ver genoeg afgevijld had zodat die te veel op de onderste kies drukte en dat veroorzaakte de pijn.

Maandag is ook de dag waarop mijn ouders op de kinderen van mijn broer en schoonzus passen. De twee oudste gaan al naar school, de oudste zelfs al bijna naar de middelbare. Maar de jongste is mijn enige nichtje en nog maar net 3 1/2. Het is echt een ontzettend lief kind en helaas voor oma, is het een opa’s kindje. Alleen niet die dag, want ze vond het wel fijn dat oma Theo er was. Ja van dat oma Theo kom ik niet af, want zo word ik al elf jaar genoemd. Het is blijkbaar een genetische afwijking dat ze geen verschil kennen tussen een oom en een oma. En nee geen flauwe opmerkingen, want de andere oom word ook oma genoemd.

Ik moest nog wat boodschappen doen daar en nam mijn moeder en mijn nichtje mee.

“Blijf je niet bij opa?” – vroeg mijn vader aan haar toen ze haar jas net aan had.

“Nee, ik vind jou even niet meer leuk” – was haar antwoord.

Je snapt wel dat mijn vaders hart heel even gebroken was en ik ontzettend trots op haar gevatheid.