Tijdens het lezen van “echte mannen eten geen kaas” kwamen er toch herinneringen naar boven borrelen aan een vorig project, vooral toen ik de passage las waarin Maria op de crisis opvang zat. Ik moest denken aan mijn eerste bezoek aan een jeugdinrichting die alleen gesloten afdelingen had. Dat is in de gewone volksmond een jeugdgevangenis. Ik ging er samen met een collega heen die er al eens eerder was geweest.
Toen ik voor de eerste keer bij die jeugdgevangenis kwam viel het mij direct op dat het er grauw, grijs en saai was. En die beveiliging was echt veel strenger dan de beveiliging die ik mee maakte op de vliegvelden voor een ander project. Ik weet nog goed dat we bij een hek kwamen. We drukte op een knop en er ging een hek open. We stonden zeg maar in een corridor, want het andere hek dat naar de binnenplaats leidde bleef gesloten. Nadat het eerste hek gesloten was ging de tweede pas open en we liepen naar het hoofdgebouw.
Daar gebeurde hetzelfde, eerst door de buitendeur een corridor in en als die dicht was dan ging de andere pas open. We moesten ons identificeren en moesten tijdelijk onze paspoort afgeven. Ik geloof zelfs dat we van te voren ons bezoek moesten aankondigen, zodat ze onze doopceel konden lichten. Om een lang verhaal korter te maken, we moesten bijna alles afgeven. Waaronder onze jassen en onze mobiele telefoon. Nadat we door een metaaldetector waren gegaan en onze tassen door een röntgenscanner, mochten we door naar onze afspraak met de ICT-manager.
Het gesprek met de beste man verliep naar wens en zo vlak voor het einde vroeg ik hem waarom we onze mobiele telefoon moesten inleveren.
– “Als er jongeren proberen uit te breken, dan willen wij kost wat kost voorkomen dat ze contact zoeken met de buitenwereld” – je snapt dat ik al iets schrok.
– “We willen dan niet dat ze mobieltjes gaan gebruiken van eventuele bezoekers die ze gijzelen”.
Tot op dat moment had ik me niet eens echt gerealiseerd dat we in een gevangenis waren. Ik zal je heel eerlijk bekennen dat ik me vanaf het moment dat de man me dit vertelde, totdat ik weer in de auto zat, me niet echt op mijn gemak voelde. Terwijl de meters hoge hekken die om de gevangenis stonden, me eigenlijk niets deden toen we aankwamen rijden.
Lijkt me fascinerend zo’n bezoek, maar ook jongeren kunnen natuurlijk heel gevaarlijk en crimineel zijn. Daar zou ik misschien ook niet zo bij stil staan.
Herkenbaar! Ik was een keer in een (volwassenen) gevangenis in Brugge en daar moest je door een smalle sluis met dezelfde detectors en sluisdeuren die jij beschrijft. Dat was in de begintijd van de mobiele telefoontjes en toen ik er weer uit ging konden ze de mijne niet vinden.
Toen zette de bewaker een hele bak voor me neer; ‘zoek maar’, zei hij en ik had ieder mobieltje dat ik wilde mee naar huis kunnen nemen. Wat een contrast.
heb het boek in één adem uitgelezen. ik ken de binnenkant van een gevangenis niet, maar wel de afdelingen van psychiatrische (gelsoten) afdelingen. kreeg vaak het gevoel dat het ook een soort grijzige gevangenis was.
@She: Het was denk ik wel goed dat ik me dat op voorhand niet goed realiseerde denk ik. Daar binnen heb ik jongeren gezien die ik eigenlijk even wilde wakker schudde. Zo van wakker worden kijk waar je leven heen gaat.
@Jowi: Hoe verleidelijk was het om niet stiekem een andere te kiezen :)?
@karin r.: Dat boek wil ook gewoon in 1 keer gelezen worden. Ik denk dat die psychiatrische afdelingen ook wel veel overlap hebben, omdat die jongeren meestal ook onder psychiatrische behandelingen staan.
Ik vond het boek indrukwekkend, maar te onwerkelijk. Vooral de episode met de rat. Maar goed, ik begrijp wel dat als dit voor sommige meisje maar een pietseltje van de werkelijkheid is, het al gruwelijk is.
@Kaat: Zoals ik het van Maria begreep was dit dan nog de gecensureerde versie. Maar die rat was idd werkelijk misselijk makend.Hoe sadistisch kan een mens zijn?