Goed hoe gaan we deze eens beginnen. Een woensdag zoals de meeste de laatste tijd, niet mijn dag althans zo leek het. De laatste tijd merk ik dat ik me toch erg snel aan dingen irriteer, maar dat even ter zijde. Ik kwam thuis na een dag werken en er lag een enveloppe op de mat met een handschrift die ik niet ken. Ik opende hem zag twee kantjes vol en de naam van de afzender, ene M.
Goed, ik ben een tijdlang op een online community actief geweest en daar leerde ik mensen kennen, zo ook M. M. was een jonge jongen van 13 die worstelde met het begrip puber zijn. Hij had regelmatig ruzie met zijn ouders en werd op school gepest. Daar leden zijn schoolresultaten ook weer onder en daar kwamen nog meer ruzies met zijn moeder mee, zijn vader was namelijk nooit thuis. Eigenlijk had hij niemand bij wie hij zijn verhaal kwijt kon in real-life en hij kon ook niet tegen zijn ouders zeggen dat hij elke dag in elkaar geslagen werd op school. Dat er elke dag jongens hem op stonden te wachten.
Kijk zoiets grijpt mij gewoon aan, want zo’n jongen moet gewoon kunnen genieten van het nog onbevangen leven en zijn jeugd. Op den duur werden zijn berichten die ik en ook W. via een forum of op de MSN ontvingen steeds vreemder en hij zinspeelde op zelfmoord. W. en ik hebben veel op die jongen ingepraat om vooral die gedachte maar uit zijn hoofd te halen. En eigenlijk was het enige dat ik deed gewoon naar die jongen luisteren. Vaak zei ik tegen hem “M. luister, jij ziet het nu somber in, maar geloof me als je straks ouder bent wordt alles beter. Het leven heeft nog zoveel moois voor jou in petto.” En dat gaf hem soms wat houvast en op andere keren twijfelde hij daar aan.
Nu vermoed ik dat hij in het kader van de nationale gedichtendag een gedicht heeft geschreven. M. is inmiddels 15 of 16 en het gaat helemaal goed met hem. Ik kreeg van hem vandaag een gedicht van twee kantjes en dat gedicht eindigde met:
Hierbij eindig ik mijn gedicht
Jullie hebben altijd mij even het pad laten voelen.
En nu kan ik verder, verder met mijn levenslicht.
Ik weet nu wat jullie met ‘in petto’ bedoelen.Bedankt! M.
Ik mag dan misschien nooit rijk worden. En ik zal ook wel niet het maximale uit mijn carrière halen. Maar weet je, als iemand je zo dankbaar is, omdat je er gewoon voor de persoon bent als er niemand anders is, dan voel ik me dus echt ontzettend rijk. En sentimenteel als ik ben, pink ik tijdens het typen een traantje weg. Mijn ‘zoon’ heeft het gehaald en dat op eigen kracht.
je helpt me herinneren! moet er nog eentje klaarzetten voor morgen!
Mooi verhaal, liefdevolle actie en wat een uitkomst: het gaat goed met hem! Je zou er een gedicht over kunnen maken. 🙂
@karin r.: Ik zal je dichie zo eens goed lezen.
@Aukje: Ja dat wilde ik speciaal voor vandaag. Alleen ietsjes inspiratieloos ;(
kracht bijbrengen, is volgens mij ook mijn enige ding wat ik hoop te veroorzaken. dat wat je wil, kun je bereiken. de weg ernaartoe betekent dat je er gaat komen. niet het doel is belangrijk, maar de weg ernaartoe.
@Marco Raaphorst: Helemaal mee eens. Al zou een TomTom die de weg wijst ook wel eens prettig zijn.
:-))
De weg ernaartoe belangrijk? Vecht jij liever dan dat je de overwinning viert? Oké je moet weten wat je doel is. je kan je doel als ‘de overwinning’ neerzetten, of je kan je doel als ‘het laatste van je leven’ aanhalen, alleen ik kan je vertellen dat die weg ernaartoe zo denderend niet is. Ik heb gevochten met alles wat los en vast zit, en Ja, zonder TomTom had ik het zeker niet gered… Maar het is niet hetgene dat me de kick geeft. het is meer van: Yea, nu kan ik eindelijk leven hoe ik wil.
Bedankt ‘papa’ 🙂
@ene M: Hallo Zoon :). Blij dat weer iets van je te horen! Ik denk dat Marco bedoeld dat een bepaald pad niet fijn is om te bewandelen, maar dat je dat pas toch moet nemen, zodat je er later sterker uitkomt. Het bewandelen van dat pad brengt je dichter bij een doel, en als je er later op terug kijkt dan kom je er alleen maar sterker uit.