Zo heel af en toe bekruipt me het gevoel dat ik een understudy ben in een toneelstuk dat we met zijn allen opvoeren. Zo’n toneelstuk dat opgevoerd wordt door een vaste cast en waarvan je als understudy altijd denkt dat je niet aan de bak komt, omdat de vaste acteur toch nooit ziek wordt. En als je dan plots moet invallen, dan ben je je tekst vergeten of heb je het script nog nooit ingezien. En terwijl de rest precies schijnt te weten wat ze moeten zeggen, ben je zelf alleen maar aan het hakkelen en tussendoor probeer je te bedenken wat je tekst ook al weer is.

En als dat gevoel me dan bekruipt dan bedenk ik me altijd dat ik eigenlijk blij ben dat ik bijna nooit een rol hoeft te spelen. En denk ik dat het beter is dat je soms onverwachts mag invallen, dan dat je alleen mag invallen tijdens de pauze. Ik heb sowieso niet veel met scripts, ik doe veel liever aan vrije improvisatie. En ik heb in elk geval de mogelijkheid om origineel te zijn en om mijn eigen leven te regisseren.

Het leven waarin ik mag zijn wie ik ben zonder dat er een script is waar in iemand geschreven heeft hoe hij of zij vindt dat ik moet zijn. Waarin ik zelf mag bepalen hoe ik over zaken denk, zonder dat ook dat beschreven staat in een script. En als het gordijn de volgende keer weer open gaat, als ik weer eens in mag vallen, dan schreeuw ik: “Het was niet de buurman die mevrouw A heeft vermoord, het was de zoon van mevrouw A. Nu jullie weten wat het plot is, kan ik weer naar huis om me weer met mijn eigen toneelstuk bezig te houden.”.